DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Drained
2. The End
3. Like Sand
4. The Truth
5. In My Room
6. Before I Fall
7. Through My Eyes
8. Battles
9. Here Until Forever
10. Underneath My Skin
11. Wallflower
12. Save Me

Platenlabel
Nuclear Blast
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Distributie
Niet Gekend
 
Promo-agent
Jaap Wagemaker (Nuclear Blast)
 
Website Artiest
In Flames

In Flames is zo een band die nog weinig introductie nodig heeft. Van een in Göteborg opgerichtte melodieuze metalband tot een band die door de meer mainstream ingeslagen weg tot de absolute top behoort van de hedendaagse metal industrie. Met hun nieuwste telg Battles zijn ze reeds aan hun 12e album toe. Elke keer er een nieuw In Flames album uitkomt is het toch telkens weer nieuwsgierig uitkijken wat de Zweden uit hun mouw gaan schudden. Gaan we terug richting de oude sound waar de fans van het eerste uur om smeken of gaan ze verder de huidige weg in die hun heeft gebracht tot waar ze nu staan ? De fans van het eerste uur zullen, spijtig voor hen, moeten inzien dat die oude sound wellicht nooit zal terugkeren. In Flames heeft doorheen de jaren zo een succesformule ontwikkeld dat je stom zou zijn om hier van af te wijken. Deze succesformule gemengd met wat nieuwe elementen vind je ook terug op hun nieuwste langspeler Battles. Al van bij de eerste noten van ‘Drained’ krijg ik kriebels in mijn buik. Ik heb In Flames zelf leren kennen 10 jaar geleden op de heilige grond in Dessel toen Come Clarity net was gereleased. Ik was direct fan de indertijd nieuwe sound hoewel ik zeker ook het oude, hardere en ruwere werk weet te appreciëren. Maar we zijn hier niet om over het verleden te praten of te discussiëren over de evolutie van In Flames maar wel om het te hebben over deze sterke nieuwe plaat. Zoals ik eerder vernoemde kreeg ik van ‘Drained’ al onmiddellijk kriebels, ik hou wel van die melodieuze intro’s die dan openbreken met Anders’ kenmerkende schreeuw. In Flames weet toch elke keer in hun nummers een refrein te gooien dat door duizenden fans kan worden meegezongen. Clean of schreeuwend, Anders staat er. Over het volgende nummer ‘The End’ is al vanalles geschreven in verschillende blogs, e-zines en dergelijke als één van de eerste nummers die ons kennis lieten maken met het nieuwe werk dat op komst was. Niet altijd even positief, vooral dan door het gebruik van het “kinderkoor”. Ikzelf vindt dit een sterk nummer dat volledig in de lijn van m’n verwachtingen ligt. Schreeuwende harde chorus, aanstekelijk refrein, rustige middenstukken die opbouwend werken doorheen het nummer en afwisselend gitaarspel. Op naar een semi-ballad met ‘Like Sand’, een nummer dat een leuke afwisseling bied tussen cleane en schreeuwende volcals met hier en daar een electronisch effectje. ‘The Truth’ was het eerste nummer dat kenbaar werd gemaakt aan het publiek en was niet direct wat ik ervan verwachtte. Het kinderkoor kwam me nogal storend over en ook het electronische effect op de vocals kon me weinig bekoren, gelukkig herpakken ze zich met de andere nummers op dit album. ‘In My Room’ verrast een beetje door het stemgeluid van Anders dat we niet vaak te horen te krijgen, nl. een iets lager gezongen cleane stem. Verder verrast het nummers nergens echt buiten misschien met een geweldige gitaarsolo. Meer geweldig gitaarwerk met de openingsriff op ‘Before I Fall’, de koortjes die nu op de achtergrond verscholen zitten werken hier duidelijk wel. Ook is er een interessant spel te horen tussen de instrumentale sound en de electronica die her en der de kop opsteekt. Het snelste nummer, en zo had het hele album mogen klinken, is ongetwijfeld ‘Through My Eyes’. Een lied dat ook bij de oudere fans een lach op het gelaat zal toveren. Opnieuw weten ze aan dit snelle nummer een aanstekelijk en makkelijk meezingbaar refrein mee te geven. Geweldige gitaarsolo’s en riffs zijn hier ook weer terug te vinden. Beste nummer van het album is titelsong ‘Battles’ met zijn doordringende drive die doorheen het nummer gonst. Alles vult mekaar goed aan op deze song. Het drumwerk, door nieuweling Joe Rickard, de riffs, de solo’s en zang alles past als een puzzel in elkaar. ‘Here Until Forever’ is het rustigste nummer van het album en tast de grenzen af van Anders’ stembereik. De hoge noten die hij hier haalt zitten perfect in de gevoelslijn van deze track. Best wel een aanstekelijk nummer. Het tempo wordt nog even opgeschroefd voor de laatste nummers van Battles. ‘Underneath My Skin’ is weer zo’n nummer dat live zal klinken uit duizenden meezingende kelen. De melodieuze flow en catchy refreinen zijn nu eenmaal de hedendaagse sound van In Flames gemengd met striemende gitaren en de schreeuwende vocals. Ik heb lange tijd gedacht dat ‘Wallflower’ een intrumentaal nummer was want die vocals bleven maar achterwege. De intro deed me soms wel wat denken aan de band Tool. Spelen doet de band hier met de normale robuuste sound, bijna gesproken zang en wat electronische snufjes. De sfeer die ze halverwege het nummer creëren komt het nummer zeker ten goede. Zeker wanneer het nummer na deze rustpauze helemaal openbloeit. Afsluiten doen ze het album met ‘Save Me’, een nummer met een experimentele intro die me vaag deed denken aan ‘Cloud Connected’ een nummer uit wat ouder werk. Opnieuw een nummer waar Anders z’n vocale grenzen aftast, grenzen die hem perfect liggen. Grenzen die aan het nummer ook een aparte drive en schwung geven. Nog een solo er tegenaan gooien en we kunnen besluiten dat dit niet hun beste werk is maar zeker en vast ook niet hun slechtste.

Peter Smet (4)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Bring It!
2. Hammer High
3. The Sacred Vow
4. Dethrone And Defy
5. Twilight Princess
6. Stormbreaker
7. Built To Last
8. The Star Of Home
9. New Breed
10. Second To None

Platenlabel
Napalm Records
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
niet gekend
 
Promo-agent
Mona Miluski (Napalm Records)
 
Website Artiest
Hammerfall

Toegegeven: we hebben ons vaak enorm geërgerd tijdens de jaren negentig. Natuurlijk werden er heel wat fantastische metal albums uitgebracht in dat decennium, maar op tv werden we overspoeld met nu-metal, grunge en – nog veel erger – housemuziek. Het aantal keren dat iemand ons aanmaande om toch maar eens een elektronisch liedje uit te proberen ‘omdat niet alle dance hetzelfde is’ en we na het beluisteren nog minutenlang volledig verdoofd met open mond in onze zetel bleven zitten, ons afvragende of we ook maar een enkel positief puntje konden vinden in wat we net hadden moeten doorstaan, was al snel niet meer op een hand te tellen. De gitaarmuziek viel wel nog mee – ook wij kochten ‘Nevermind’ van Nirvana en konden een aantal nummers daarop enorm appreciëren, terwijl lichtpuntjes als ‘Troublegum’ van Therapy? Ons lieten horen dat er wel toekomst lag in alternatieve rock – maar toch konden we nooit het gevoel afschudden dat het speltechnisch toch niet allemaal zo geweldig was. Waarom Kurt Cobain een geweldige componist werd genoemd? Niemand heeft het ons ooit overtuigend kunnen uitleggen. Waarom zijn band als dé stem van de nieuwe generatie werd beschouwd? We konden amper verstaan wat de man zong en begrepen beter wat Zack de la Rocha met Rage Against the Machine wilde zeggen. Voor elke Alice in Chains of Helmet leek er wel een The Presidents of the United States of America of Crash Test Dummies om de hoek te loeren, klaar om ons vertrouwen in muziek volledig te vermorzelen. En dan kwam Hammerfall.
 
Laten we duidelijk zijn: anno 1997 werd er nog steeds uitstekende metal uitgebracht. Kamelot zat tussen ‘Eternity’ en ‘Siege Perilous’ in, Iced Earth zat in eenzelfde positie met ‘The Dark Saga’n Blind Guardian was na ‘Imaginations from the Other Side’ klaar om meesterwerk ‘Nightfall in Middle-Earth’ op de mensheid los te laten en ‘Something Wicked This Way Comes’, Symphony X had net vernietigend uitgehaald met ‘The Divine Wings of Tragedy’. Vaak ging het echter om bands in volle opbouw, terwijl de oudjes die normaliter een grotere aantrekkingskracht hadden op het brede publiek het lieten afweten. Metallica had het onvergeeflijke bewerkstelligd met de immens teleurstellende albums ‘Load’ en ‘Reload’, Iron Maiden had met Blaze Bayley niet meer het juiste materiaal in huis om ‘The X Factor’ en ‘Virtual XI’ voldoende te doen knallen, Dream Theater vergat de complexiteit die hun sterk muzikaal aangelegde fans zo konden appreciëren op ‘Falling into Infinity’ en Dave Mustaine zou na ‘Cryptic Writings’ (heel eventjes) van het voetstuk duikelen met ‘Risk’, veruit het slechtste album uit het bestaan van Megadeth. Zelfs Manowar zou er niet meer in slagen om ooit nog beter te doen dan wat er op ‘Louder Than Hell’ en voorgaande albums gepresteerd werd. Het is dus niet onlogisch dat ‘Glory to the Brave’ van het Zweedse Hammerfall door heel wat metalheads met luid applaus werd ontvangen. De fantasy songteksten waren meliger dan wat veel fans wilden horen, maar eindelijk had de heavy muziekwereld weer een band die een heel duidelijke boodschap had: metal is de allerbeste muziek die er bestaat! Overal ter wereld haalden liefhebbers van black- en deathmetal de neuzen op, maar wie toegankelijkere metal wél kon appreciëren, leerde vaak snel luidkeels meezingen met ‘The Metal Age’ of ‘Steel Meets Steel’. Het was het begin van een vloedgolf waar ook Duitse bands als Helloween, Gamma Ray en Edguy van zouden weten te profiteren en Hammerfall wist zijn status als voorvechter van metalmuziek jaarlijks of tweejaarlijks te consolideren met albums als het uitstekende ‘Legacy of Kings’, ‘Renegade’ en het geweldige ‘Crimson Thunder’. In 2011 weken de Zweden even af van hun geijkte formule met het iets gewaagder klinkende ‘Infected’ – een demarche die wij zeker konden smaken, maar toch leek het amper drie jaar later alweer nodig te zijn om de maliënkolder aan te trekken met ‘(r)Evolution’ en nu is er dan ‘Built to Last’, dat de boodschap duidelijker dan ooit naar voren brengt: metal is geweldig en de Hammerfall muzikanten zullen hun heilige eed als verdedigers van deze muziek nooit breken.

Eerlijk is eerlijk: als we kritiek hebben op Nirvana omwille van de gebrekkige muzikaliteit, mogen we het zanger Joacim Cans ook kwalijk nemen dat zijn teksten maar al te vaak behoorlijk simplistisch en zelfs kinderachtig klinken. Wanneer we met mensen praten die niet beseffen hoeveel lagen metal kan hebben, zoeken we bijgevolg beter geen Hammerfall song op Spotify. De frontman schrijft echter wél erg gemakkelijk in het gehoor liggende zanglijnen die je haast meteen kunt meezingen, getuige opener ‘Bring It!’, dat wordt ingezet met het soort hoekige riffs die je ook van Grave Digger kunt verwachten. ‘Hammer High’ wordt ingezet met drumgeroffel dat ons doet denken aan de periode dat Nick Menza nog voor Megadeth speelde, maar evolueert al snel naar een goed opgebouwd nummer waarvan het refrein is begiftigd met het soort koortje dat meteen in het hoofd blijft plakken, ook al zal je vanwege de tekst (‘Hammer high this is a freedom cry!/Hammer high, no one should ask me why!/It's my life – tell me I will defy!/Hammer high until I die!’) misschien te beschaamd zijn om dit nummer in het openbaar te zingen. ‘The Sacred Vow’ zet het feest van herkenning voor met een simpele gitaarintro die ook Manowar wel zou kunnen pruimen, waarna het tempo wordt opgevoerd voor een song waarin heel wat songtitels uit het verleden voorkomen. Er wordt bovendien uitgepakt met – muzikaal gezien – het beste refrein van het album, waarna ‘Dethroned and Defy’ begint met een een ‘hammer-on’-gedreven gitaarintro die de toon zet voor een snelle power metalsong die de fans zeker zullen kunnen smaken en dat geldt trouwens ook voor de fluit waar de érg goeie ballade ‘Twilight Princess’ Rhapsody-gewijs mee begint. Het is een rustmoment voor het militaristisch klinkende ‘Stormbreaker’ en meezinger ‘Built to Last’. Op ‘The Star of Home’ haalt Cans geregeld hoog uit, maar ook op andere songs zingt de vocalist vaak (nog) hoger dan we van hem gewend zijn. Vocaal blijft de frontman erg jong klinken en zet hij dan ook ietwat verrassend zijn beste prestatie tot nog toe neer. Knap, hoor. ‘New Breed’ is daarna wat ons betreft de absolute uitschieter van dit album, een beuker die aan een gemiddeld tempo voorbijkomt en veel ruimte biedt aan een breed op de sporen gelegde, vette ‘groove’, met ook de veruit de beste coupletten die op ‘Built to Last’ terug te vinden zijn. Let ook op de tweede helft, dat een opbouw kent waar ook Accept heel wat succes mee heeft geoogst.
We verlaten de middeleeuwse teksten even voor de renaissance met de keyboardintro van het rustigere ‘Second to None’, dat deze verzameling nieuwe songs meer dan waardig afsluit en zo plant ‘Built to Last’ de vlag stevig in gras dat gezaaid werd tijdens de jaren tachtig, maar dankzij de nodige ervaring, moderne opnametechnieken, muzikale kunde en wil om hier en daar wat complexiteit in te ruilen voor herkenbaarheid toch ook anno 2016 de moeite waard is. Van ons mocht het zeker wat progressiever en tekstueel meer cerebraal, maar daar hebben we natuurlijk ook bands als Hell, Leprous en Threshold voor.
 
Dirk Vandereyken (3,5)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Abyss
2. Moon
3. Endless Ocean
4. The Water Bearer
5. Crossroad
6. Mirrors
7. Dead Planet’s Eyes
8. Seeds
9. Astraea
10. Arch
11. The Guardian
12. Realms Of Lights

Platenlabel
Napalm Records
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Distributie
Niet Gekend
 
Promo-agent
Mona Miluski (Napalm Records)
 
Website Artiest
Monkey3

 

Stoner, psychedelisch, progressief, doom, space rock, astral, soundscapes,… allemaal woorden die in mij opkomen als ik deze Zwitsers beluister. Maar één woord overkoepelt al die vorige, nl. intrigerend. ‘Astra Symmetry’ bevat twaalf nummers die verdeeld zijn in vier ‘movements’ die elk verwijzen naar constellaties en hun symbolisme van de vier elementen: water, lucht, aarde en vuur. Het is hun zesde album en meteen een hele stap vooruit, waar waarschijnlijk hun overstap naar Napalm Records niet vreemd aan is. ‘Abyss’ krijgt wat oosterse klanken mee. In ‘Endless Ocean’ wordt een ouderwetse wah-wah pedaal ingeschakeld. In ‘The Water Bearer’ hoor ik verwijzingen naar het vroege Pink Floyd. ‘Mirrors’ doet mij bij momenten denken aan ‘One Of These Days’, ook al van Pink Floyd. ‘Moon’ is eerder wat doomy in de stijl van Moonsorrow en ‘Dead Planet’s Eyes’ zou een vervolg op ‘Kashmir’ van Led Zeppelin kunnen zijn. ‘Arch’ gaat dan weer in de richting van Ozric Tentacles of Quantum Fantay. Na deze beschrijving zou je denken aan een album vol variatie en dat is ook zo, maar toch is het geen samenraapsel van losse flodders. Alles vormt  één mooi geheel, doorweven met, eerder duistere, maar beklijvende soundscapes. De sporadische vocalen laten ze beter achterwege. En die vocalen zijn nu net het enige minpunt aan dit, voor de rest, uitstekend en interessant album. Vreemd dat pas hun zesde album een eerste stap naar buiten inleidt.

​Line-up:
Walter: Drums
Kevin: Bass
Boris: Gitaar
dB: Keys
 
Danny Focke (4)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Confessions
2. It’s A Shame
3. Start A War
4. Falling
5. I like It Rough
6. Still Believe
7. Crystalize
8. Burn To Live
9. Life Is Not A Map
10. Russian Roulette
11. Closure
12. Halfway Down The Road

Platenlabel
Despotz Records
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Distributie
niet gekend
 
Promo-agent
Noise To Have
 
Website Artiest
Sonic Syndicate

Sonic Syndicate is een Zweedse band met oorsprong in het stadje Falkenberg. Ze maakten vroeger metalcore met ook invloeden uit de melodieuze deathmetal maar daar is helaas weinig van over gebleven. Het lijkt wel of veel metalcore bands de rustige weg beginnen opzoeken. Na Bring Me The Horizon brengt nu ook Sonic Syndicate een album uit dat weinig met de originele sound gemeen heeft. Het enige wat ze hebben overgehouden zijn de synthesizers en keyboards. Na heel wat bezettings veranderingen en zelf een hiatus achter de rug had ik veel meer verwacht van deze band. Ze konden me vroeger meer bekoren dankzij de mix van clean en ruw. Nu lijkt het een flauw afkooksel van wie of wat ze vroeger waren. De muziek is op zich niet slecht als je deze band totaal niet kende en dit je eerste ervaring hiermee is. Van metalcore/melodieuze deathmetal naar rock is echter een voor mij te grote stap. Het album begint nochtans met de synthesizers die we wel van hen gewoon zijn maar die breakdown die er lijkt aan te komen, komt er helaas nooit. Titelnummer ‘Confessions’ zal een nummer zijn dat de toon van de rest van het album zet. Helaas is dit niet wat ik er van verwachtte. ‘It’s A Shame’, ‘Start A War’ en ‘Falling’ zitten in dezelfde lijn waarbij ‘Falling’ al meer de rockballad weg opgaat. Beterschap had ik gehoopt op ‘Like It Rough’ maar zo ruw als de titel laat vermoeden is het totaal niet. Het is een goede rocktrack maar meer niet. De verdere nummers op het album ga ik niet allemaal apart bespreken daar het allemaal in dezelfde richting ligt, rustigere rock en niks meer wat ook maar in de buurt komt van metal. Enige aparte nummer is de acoustische ballad ‘Closure’. Dit album is voor mij een grote teleurstelling uitgaand vanuit hoe ik de band kende maar de rockliefhebber zal dit wel kunnen pruimen.

Peter Smet (2)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Clap Like Ozzy
2. The New Degeneration
3. Living For Life
4. Get Your Fight On!
5. World Gone Mad
6. Happy Never After
7. One Finger Salute
8. Damage Control
9. The Struggle Is Real
10. Still Dying To Live
11. This World

Platenlabel
Suicidal records
 
Labelnummer
SR 2313
 
Distributie
Bertus Distribution
 
Promo-agent
V2 Records
 
Website Artiest
Suicidal Tendencies
Facebook

 

Via het eigen label brengen de legendarische punk/thrash iconen van  Suicidal Tendencies hun opvolger van ‘13’ uit. ‘World Gone Mad’ is het eerste studio album waarop Dave Lombardo (Slayer, Phantomas, Grip inc, Dead Cross) te horen is. Naast Dave zijn ook Ra Diaz (Bas) en Jeff Pogan (Gitaar) nieuwe aanwinsten voor de band. Ondanks het nieuwe bloed mogen we ons toch weer verwachten aan een typisch Suicidal album waarop menig skater zijn stunts zal uitoefenen.De elf brutale right in the face nummers op deze plaat zijn gespeeld met een (h)eerlijkheid zoals we van Suicidal Tendencies gewend zijn. Na vijfendertig jaar weten Mike Muir en gevolg nog steeds hoe ze de fans moeten behagen. Gitaarrifs om u tegen te zeggen, solo’s die door merg en been snijden met Lombardo’s drumbeat die er als een sneltrein vandoor gaat, gesteund door Ra Diaz die als een beton verpletterend zijn bas beroerd. Dit alles doorspekt met een gezonde dosis humor op zijn tijd zoals in de intro van ‘Living for Life’. Gevarieerd is dit album in elk geval. Je mag je uiteraard verwachten aan een stevige dosis punk n thrash maar er zitten ook best wel wat grooves in dit album maar steeds wordt er toch weer overgeschakeld naar vijfde versnelling. Het enige wat me echt vreemd aandeed was tegen het einde waar de band met ‘Still Dying To Live’ richting 70’s psychedelic sound gaat  maar in een flauw afkooksel blijft steken. Ook ‘This World’ deed me iets te veel aan melige grunge-achtige ballads denken en hadden voor mij niet echt op het album moeten staan. Nu voor deze twee nummers moet je het album zeker niet laten, de rest loont zeker de moeite.
 
Johan Kaethoven (3,5)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Eyes Wide Open
2. Burn Your Halo

Platenlabel
niet gekend
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
niet gekend
 
Promo-agent
Tom Brumpton (Polymarth PR)
 
Website Artiest
IAmFire

Het Deense stoner Mob IAmFire  hebben zich terug herenigd met voormalig The Haunted frontman Peter Dolving en brengen nu deze twee nummers tellende EP uit. Deze moet in combinatie met de Pledge campaign gelden als voorbode voor het te verwachten full length album ‘From Ashes’ dat de band gaat uitbrengen. Deze schijf was eerder al als gelimiteerde 7” verkrijgbaar en bezorgde de band optredens op Download festival, Copenhall en Tons Of Rock. Nu brengt IAmfire deze twee nummers uit als  digitale 12”. IAmFire is ontstaat uit chatsessies en skypen over internet, maar nu vormen deze heren een echte band die shows speelt. Het maken van ‘Afroom Ashes’ heeft echter heel wat aarde aan de dijk gehad  want tijdens dit proces besliste Dolving dat hij een break nodig had na enkele gesprekken kon hij op enig begrip rekenen temeer omdat hij net in een dieptepunt van zijn leven zat. Na een heup transplantatie vertrok Dolving dan richting Brazilië terwijl bassist Mikael Ehlert (BloodEagle, Hatesphere) en gitarist Peter Ahlers Ohlsen (MOB) intussen de mix van de plaat verder afwerkten samen met producer Jacob Bedahl. Na al die tijd kruisen elkaars wegen weer en vormen ze weer een hecht team dat vastberaden is om het full length album nu eindelijk uit te brengen. Zoals ik al eerder aanhaalde krijgen we dus twee stoner nummers voorgeschoteld met een donker en soms zwaar maar psychedelisch kantje. Je herkent er ook wel elementen in van Alice in Chains, Clutch, and Mastodon. Ondanks dat kon de plaat me toch niet echt bekoren en mis ik de nodige elementen die me een wow gevoel kunnen geven. Het is niet dat er niet op degelijk niveau gemusiceerd wordt maar ik mis de klik bij deze plaat. Misschien dat het ‘Afroom Ashes’ album meer in zich heeft en me alsnog doet verbazen.
 
 
Johan Kaethoven (3)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. All Of Nothing
2. The Last Goodbye
3. Feel My Pain
4. Second Chance
5. After The Heartache
6. Helpless
7. Devil's Spawn
8. Oceans
9. Lonesome Road
10. To Live Again
11. Tears Of Joy
12. Bye Bye Blue Skies 

Platenlabel
Oblivion
 
Labelnummer
Indien gekend anders promo CD
 
Distributie
SPV
 
Promo-agent
Focusion
 
Website Artiest
Darkhaus
Facebook

‘When Sparks Ignite’ noemt het nieuwe album van het Schotse Darkhaus. Het album telt twaalf nieuwe nummers waarin zowat alles vervat zit waar de band voor staat; luide brutale, snelle rock nummers en piano ballades. Het lijkt of Darkhaus directer, intenser, soms rustiger en meer volwassen is gaan klinken en misschien ook wel brutaler zelfs. Artistiek gezien is deze plaat het vervolg op ‘Providence’ en ontwikkelt de band hun eerdere emotioneel boeiende-donker getinte moderne rocksound verder. Net zoals het debuut ‘My Only Shelter’ zijn ook nu weer alle nummers in Florida geschreven, een plaats waar de groep de juiste hoeveelheid van eenzaamheid vindt om creatief te bloeien. Dit proces is vooral belangrijk voor producer/gitarist Rupert Keplinger. Rupert is naast producer en gitarist ook bekroond als platinum artiest/songwriter voor o.a. Eisbrecher, Peter Maffay, Oomph! En vele anderen. Als je dan bedenkt dat naast Rupert ook nog de getalenteerde Gary Meskil speelt, gekend van Pro-Pain, dan is er geen twijfel mogelijk dat er talent schuil gaat in deze band. Daarmee heeft Darkhaus dan ook de juiste elementen gevonden om tot een succesvol album te komen lijkt me. Twaalf nieuwe in het oor springende nummers met  scherp gitaarwerk, sfeervolle texturen, en onmiskenbare hooks en gepassioneerde melodieën zijn daar het gevolg van. Zanger Ken Hanlon stond enige tijd geleden nog als singer/songwriter  met akoestische gitaar in schotse pub te spelen maar is nu al snel geëvolueerd tot volwaardig vocalist bij Darkhaus. Hanlon levert hier een prachtige vocale prestatie en mag met recht e rede een getalenteerd zanger genoemd worden. De algehele productie is loepzuiver en laat elk detail horen en voor een gevarieerd album als dit is dit altijd een pluspunt.
 
Nadat de band meerdere grote shows speelde de voorbije twee jaar waarbij ze een stevig aantal fans wisten te verzamelen staat Darkhaus op het punt om een headline tour te verzorgen doorheen Europa met als support act When Sparks Ignite.
 
 
Line up:
Ken Hanlon: Zang
Rupert Keplinger: Lead gitaar
Marshall Stephens: Gitaar, zang
Gary Meskil: Bas, zang
Paul Keller: Drums
 
Johan Kaethoven (3,5)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Closer To An Animal
2. Life
3. Fairytale
4. We Are What We Are
5. Till Death's Done Us Apart
6. Among The Shooting Stars
7. Rise A Night
8. Fly, Navigate, Communicate
9. Candle Lawns
10. White Pearl, Black Oceans Part II
11. On The Faultline (Closure To An Animal)

Platenlabel
Nuclear Blast
 
Labelnummer
Promo-CD
 
Distributie
Niet Gekend
 
Promo-agent
Jaap Wagemaker (Nuclear Blast)
 
Website Artiest
Sonata Arctica

Vroeger was een album van Sonata Arctica een stuk gemakkelijker te bespreken dan tegenwoordig. Voor hun eerste albums moest je enkel alle superlatieven bovenhalen die je kon bedenken om hun powermetal ten hemel te prijzen, maar vanaf ‘Unia’ ondergingen ze een koerswijziging. En sedertdien bleven ze wat op zoek naar hun definitieve koers, die er maar niet lijkt te komen. De fans blijven aandringen om terug de oude Sonata Arctica sound te krijgen, maar hoewel die sporadisch terug is op de drie laatste uitgaven, helemaal terug is die nog niet. Dit betekent niet dat de kwaliteit gedaald is, integendeel, de productie, de composities, het geluid en de muziek blijven hoge toppen scheren. De zang van Tony blijft indrukwekkend, de keyboardklanken klinken perfect tijdens elk nummer, enkel de gitaar mocht wat meer solo’s spelen, maar de solo’s die hij speelt zijn ongelooflijk. Het verschil is dat de muziekstijl gevarieerder is, wat eigenlijk een verbetering is, maar de fans van het eerste uur oordelen daar anders over. ‘The Ninth Hour’ staat voor hun negende album maar het negende uur is ook het uur waarop Christus stierf aan het kruis en het staat dan ook voor het begin van de ondergang van de wereld. Dit album is dus top, maar moet eerder nummer per nummer beoordeeld worden in plaats van als één geheel. ‘Fairytale’ bijvoorbeeld is volgens mij één van de beste powermetal nummers ooit van de Finnen. Ook ‘Life’ en ‘Rise The Night’ vallen binnen diezelfde stijl. Andere nummers zijn een vervolg op verhalen van vroeger werk, zoals ‘Till Death’s Done Us Apart’ waar je hoort hoe het verder afliep met Caleb en ook ‘White Pearl Black Oceans Part II’ is een verderzetting van een nummer op ‘Reckoning’ maar dan in een progressief jasje wat een schitterend epos oplevert van meer dan tien minuten. ‘Candle Mass’ en ‘We Are What We Are’ zijn dan weer ballads waar blijkbaar niet alleen The Scorpions een patent op hebben. De single ‘Close To An Animal’ opent het album met een speedy versie en het album sluit af met een cleane, kalme versie van dezelfde song. Variatie alom dus en dat kan ik alleen maar toejuichen. Een groep moet toch niet telkens zichzelf herhalen? Ik ga ermee akkoord, de ‘Ecliptica’ en ‘Silence’ dagen komen misschien niet meer terug maar van mij mogen ‘The Ninth Hour’ dagen er ook wezen. Op naar de jubileum uitgave!

Line-up:
Tony Kakko: zang, keyboards
Elias Viljanen: gitaar
Pasi Kauppinen: bass
Henrik Klingenberg: keyboards
Tommy Portimo: drums
 
Danny Focke (4.5)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Calm Before The Storm
2. Hawkshaw
3. The 1
4. Gehenna
5. The Contract
6. Fiend
7. Storyline

Platenlabel
Century Media records
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
Sony Entertainement
 
Promo-agent
Wilko Reynders
 
Website Artiest
Truckfighters
Facebook

Fans van groovy, stoner metal met melodische prog invloeden kennen intussen Truckfighters misschien al. Deze Zweden zijn intussen aan hun vijfde album toe sinds Niklas Källgren in 2011 samen met Oskar Cedermalm de band oprichtte te Orebro. Ze speelden intussen al uitverkochte zalen op vier continenten en wisten voor deze plaat een deal af te sluiten met Century Media Records die dit album uitbracht op 30 september. Net als bij hun vorige platen mocht Truckfighters er voor ‘V’ hun do it yourself filosofie op na houden wat toch vrij belangrijk is voor het behoud van de eigen sound. Dit nieuwe album zet dan ook de reeds eerder ingeslagen weg van vette riffs en dynamiek verder. Niet dat dit album echt vernieuwend is maar ze maken toch enigszins een stap voorwaarts als het om de composities op zich gaat. Wat nog eigen is aan de band is hun spinal Tap achtige relatie met drummers. De voorbije jaren hebben er al veel de revue gepasseerd en nu is het dus Daniel Israelsson die de drumstoel mag innemen. Die plaats moet hij echter wel afstaan voor een gastrol van Peter Damin (Paradise Lost) op het nummer ‘The 1’.Het album zelf dan… ‘Calm Before The Storm’ is de langste track van het album en heeft een afwachtende houding, het start vrij somber en laat je in spanning wachten. Je voelt dat er iets komen gaat maar weet niet wat. In de helft barst het nummer dan los en valt als een loodzware moddervette brok met merkbare proginvloeden. Ergens moest ik hierbij wel aan Tool denken. ‘Hankshaw’ heeft die terughoudendheid niet maar bezit wel een ritmische zwier met kosmische groove en enkele wendingen met kalmerend karakter alvorens de bom weer losbarst. De zware opener van ‘The 1’ is een misleiding voor wat kort daarop volgt. We worden overspoelt door een pakkende riff waarop doordachte melodieën worden geplaatst, zowel instrumentaal als vocaal. ‘Gehenna’ staat bol van bombastische baslijnen die opgefleurd worden met subtiele Soundgarden achtige melodieën. ‘The contract’ kent een steeds herhalende riff waarop ietwat poppy aanvoelende vocalen leunen die gepaard gaan met subtiele gitaarlijnen. Met een vreemd aanvoelende tempo en oneven ritme start ‘Fiend’. Als er één nummer op het album is waar Oskar zijn stemgeluid uitgebreid demonstreert dan is het wel hier. De vocalen lijken naar het einde van het album  ook dominanter aanwezig dan in het begin. Ook op ‘Storyline’ valt dit op. Verder kan men spreken op ‘Storyline’ spreken van een wild nummer met knap solowerk en progressieve melodieën die rusten op een dik bed van dreunende en fuzzy baslijnen waar ook plaats werd gemaakt voor akoestische passages en spacy elementen. Ergens doet dit nummer me zelfs terugdenken aan Hawkwind. Enige minpunt voor ondergetekende is dat ik het graag helder en sprankelend heb als het om melodieën gaat en net deze worden doodgeverft door een zware bassound die een log gevoel geeft. Laat dit nu net de eigenheid van Truckfighters zijn waar je ofwel voorstander van bent ofwel niet. De zeven nummers klokken allen rond de zes a zeven minuten met als enige uitschieter ‘Calm Before The Storm’ die de acht minuten haalt.
Het album is verkrijgbaar als Gatefold LP en CD met poster – limited CD en DVD digigpack – standard CD en in digitale download.
 
 
Line-up:
Niklas ‘Dango’ Källgren - Guitar
Oskar ‘Ozo’ Cedermalm – Vocals, Bass
Daniel ‘El Danno’ Israelsson - Drums
 
Johan Kaethoven (3)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Guns
2. We Own The Night
3. Red LIght Queen
4. Piece Of Me
5. Killing Kind
6. We Don’t Follow
7. My Killers
8. Blow It Up
9. Lessons
10. Other Side
11. Candle Burns

Platenlabel
Another Century
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
Sony Entertainement
 
Promo-agent
Wilko Reynders
 
Website Artiest
Rev Theory
Facebook

Een albumhoes die je doet denken aan een oud boek of eerder nog een bijbel gezien de albumtitel ‘The Revelation’. Niets is echter waar van dit alles! Dit is het vierde album van het Amerikaanse Rev Theory en de eerste full length opvolger sinds ‘Justice’uit 2011. Toch heeft de band die ganse tijd niet stil gezeten en begon reeds in 2014 met de voorbereiding van dit album en wisten een nieuw contract in de wacht te slepen bij Another Century. Op dit elf tracks tellende album horen we Rich Luzzi (zang), Matty McCloskey (zang, bas), Dave Agoglia (drums), en Julien Jorgensen (gitaar). ‘The Revelation’ is op zodanige wijze geproduceerd dat het album schreeuwt om gehoord te worden. De fans zullen deze muziek misschien direct aanvoelen maar bij een tweede luisterbeurt zullen de meeste toch dan pas de diepere betekenis van de nummers vatten. Het album opent met een apocalyptisch geluidseffect waarop een enkele gitaar invalt. Kort daarna weet zanger Luzzi met zijn ruw stemgeluid al meteen te overtuigen op de stevige beats van dit nummer. ‘We Own The Night’ pent dan weer rustiger maar komt in al zijn kracht naar buiten tijdens het refrein. ‘Red Queen Light’ heeft de kracht zelve om menig fan met gebalde vuist headbangend mee te deinen op deze energieke krachtpatser. Die uitdagende opstandigheid gaat nog verder in ‘Piece Of Me’ met rebelerende zanglijnen. ‘Killing Kind’ opent met een resonerende piano en synth geluiden waarna het nummer zich verder opbouwt. . De meer gevoelige kant van Rev Theory  vinden we dus hier. Stof tot nadenken ook in de lyrics van dit nummer. Vol energie wordt “We Don’t Follow’ gebracht die er naast een krachtig nummer ook een uitdagende zanglijn en grommend gitaarwerk kent. Het nummer staat als een huis en is klokvast als een metronoom.  Alles verplettende drums en scheurend gitaarwerk vinden we in ‘My Killers’ dat het tempo redelijk hoog weet te houden. Ook ‘Blow It Up’ kent na zijn ietwat vreemd aanvoelende intro diezelfde donkere maar memorabele gitaarlijnen met enkele dramatiserende pauzes.  Een vrij verslavend nummer dat in het hoofd blijft hangen ook. ‘Lessons’ doet me met zijn gedreven ritme wat denken aan de 90’s rock van Stone Temple Pilots maar dan eentje waarop Luzzy zijn woede in kwijt kan en in gode banen kan leiden. Diezelfde vibe horen we ook in ‘Other Side’ waar het uithoudingsvermogen van de band nog even op de proef wordt gesteld.  Met laatste nummer ‘Candle Burns’  die de emotionele kant van Rev Theory nog even in het daglicht zet maar vocaal gezien merk je toch enige frustratie en weestand op die het nummer zijn kracht geeft waar het om vraagt. ‘The Revelation’ is zo een album dat je van begin tot eind kan boeien!
 
Johan Kaethoven (3)