cd reviews
Foreigner, een melodieuze hard rock band die ook uiterst hoog wordt aangeschreven door liefhebbers van pop/rock en AOR, is de band die in 1976 werd opgericht door de Britse gitarist Mick Jones. Reeds met het titelloze debuutalbum (1977) haalde de band succes. De daarop volgende albums bevestigden de status en in 1981 werd het vierde studio-album, '4', op de markt gebracht. Meteen de echt grote doorbraak want '4' bleef maar liefst tien weken lang op de eertse plaats in de Billboard hitlijst en daaruit werden tal van succesvolle singles gehaald. Maar ook daarna scoorde de band nog heel wat successen met zowel singles als albums. Na een vrij kalme periode is de band sinds zowat 2002 opnieuw populairder aan het worden. Enkel Mick Jones is er nog bij van de originele line-up. Hij wordt nu bijgestaan door Kelly Hansen (lead vocals), Jeff Pilson (bass), Tom Gimbel (fluit, rhythm gitaar, sax), Michael Bluestein (keys), Chris Frazier (drums) en Bruce Watson (lead gitaar). Het meest recente album, 'Can't Slow Down', verscheen in 2009. Maar hier krijg je een live registratie aangeboden met twaalf nummers. Zoals de titel van dit album aangeeft komen de meesten uit dat uiterst succesvolle vierde album: 'Night Life', 'Woman In Black', 'Urgent', 'Waiting For A Girl Like You', 'Break It Up', 'Girl On The Moon' en natuurlijk 'Juke Box Hero'. Aangevuld met 'Say You Will' (uit het album 'Inside Information' (1987)), 'Feel Like The First Time' en 'Cold As Ice' (uit het debuutalbum), 'Hot Blooded' (uit 'Double Vision' (1978) en hun allergrootste single succes 'I want to Know What Love Is' (uit 'Agent Provocateur' (1984)) krijg je hier dus een soort van “best of”, maar dan live gebracht. Fans van de band zullen dit zeker aan hun collectie willen toevoegen, daar er hier echt wel knap gemusiceerd wordt, terwijl de nummers op zich natuurlijk staan als een huis. Liefhebbers die de band nog niet kennen, halen hiermee dus een soort “best of” in huis, al kan je gerust wel twee schijfjes vullen van deze band. Luc Ghyselen (4)
0 Opmerkingen
Toen ik deze cd voor het eerst hoorde zag ik mijn jeugdjaren aan mij voorbijgaan. Een déja-vu of beter gezegd déja-entendu: dit was de muziek waar ik mee opgegroeid ben. Melodieuze, ouderwetse hardrock die typisch was voor de eind jaren zeventig, jaren tachtig toen groepen als Foreigner, Magnum, FM, Thunder, zelfs soms Whitesnake in dit genre furore maakten. Goeie zang, eenvoudige melodieën, soms zelfs meezingers, regelmatig eens een stevige riff ertussen maar wel alles perfect uitgevoerd. Dat was o.a. de muziek waar ik vele elpees heb van gekocht. Wel, deze cd van Nigel Bailey, zanger en gitarist van Three Visions, past perfect in dit rijtje. Criticasters zullen dit voorbijgestreefde muziek noemen, niet vernieuwend , en dit klopt ergens wel maar als het zo goed uitgevoerd is als op 'Long Way Down' kan ik dit nog steeds erg smaken. Van deze cd word ik gewoonweg goedgeluimd en na enkele malen gedraaid te hebben betrap ik mezelf erop dat ik zit mee te zingen. De cd start sterk met 'Feed The Flames' en 'In The Name Of The King': twee sterke nummers, waarin Bailey zijn kunnen als gitarist etaleert. Verdere sterke, uptempo nummers zijn 'Bad Reputation', 'Stay' (doet mij aan UFO denken) en 'Dirty Angel'. De andere nummers zijn eerder rustiger en melodieuzer van aard maar wel perfect uitgevoerd. Grootste troef van Baley is zijn heldere, warme maar krachtige stem, die perfect past voor dit genre. Deze debuut cd van Nigel Bailey is een must haven voor al wie van melodieuze hardrock houdt en nog eens wil weg mijmeren naar zijn jeugdjaren. Een ideaal geschenk voor onder de Kerstboom. Een “feel good”-cd. Bart Verlinde (4) Het Deense Raunchy ontstond in 1994 en bracht in de beginperiode vooral covers van o.a. Metallica en Slayer. Gaandeweg slopen er andere invloeden in hun muziek zoals industrial metal, metalcore en zelfs melodic death metal. Het zorgde er voor dat de band reeds vijf full-albums mocht uitbrengen en vaak op tournee kon met o.a. Volbeat en een graag geziene act is op de podia van verschillende grote festivals. Deze 'Vices.Virtues.Visions' is dus hun zesde album, de eerste voor het label Massacre, nadat hun eerder werk werd uitgebracht op Lifeforce, Nuclear Blast en Drug(s). Dit album is meteen ook het eerste met de nieuwe vocalist Mike Semesky (ex-HAARP Machine) die zowel krachtige cleane zang gebruikt als rauwe en ruwe grommen en brullen. Met ook nog de vocals van toetsenist Jeppe Christensen in steun zorgt dit voor mooie en krachtig klinkende zanglijnen. Muzikaal brengt het zestal – naast Mike en Jeppe, ook nog Morten Toft Hansen (drums), Jesper Tilsted (synth, gitaar), Lars Christensen (gitaar) en Jesper Kvist (bass) – iets wat het label onderbrengt in het vakje “modern thrash metal”, maar erg veel invloeden uit de thrash metal bespeur ik hier toch niet. Daarvoor wordt het geluid van de synthesizers te vaak gebruikt gebruikt en op de voorgrond geplaatst zodat bass, drums en zelfs gitaren eerder in een begeleidende rol worden gedrukt. Dat neemt echter niet weg dat er hier goed wordt gemusiceerd en dat er geregeld wel knappe gitaarriffs langs komen. Een nummer dat er, voor mij althans, met kop en schouders bovenuit steekt is het stevige en krachtige 'Anesthesia Throne', dat aan een heel vlot tempo over je heen walst, ruimte heeft voor knappe tempowisselingen, en waar gitaar en synthesizer een knap solo-moment aangaan. Ook vocaal valt hier veel te genieten daar de heren knap variëren tussen mooie cleane vocalen en ruw gezang (of moet ik dit gegrom noemen?). Dit betekent echter niet dat de andere tracks slecht te noemen zijn, maar in vele daarvan zitten die synthesizers te veel vooraan in de mix en dat stoort me wel een beetje. Of Raunchy met dit album verder kan klimmen op de ladder naar ultieme roem zal de toekomst moeten uitwijzen, maar ik vrees dat dit album net iets te weinig tot de verbeelding zal spreken voor vele metalfans. Luc Ghyselen (3½) Mellowtoy is een uit Milaan, Italië afkomstig zestal dat nu bestaat uit Emiliano Camellini (vocals), Matt Massa (vocals), Titta Morganti (guitar), Diego Cavallotti (guitar), Matteo Camellini (drums) en Alessandro Piccinelli (bass). Het feit dat de band twee vocalisten heeft, zorgt ervoor dat de eerste instaat voor de cleane zang en de tweede dan het rauwere, het grunten, voor zijn rekening neemt zodat je ook al kan gaan vermoeden dat je de band in het vakje metalcore kunt gaan onderbrengen. Deze 'Lies' zou reeds het vierde album zijn van dit gezelschap, maar is wel de eerste die ik onder ogen (oren) krijg. Twaalf tracks bevat het schijfje en er wordt zo goed als instrumentaal afgetrapt met 'Nitro DK' dat naadloos overgaat in het krachtige 'Lies' dat brutaal klinkende vocalen meekreeg en waar je dus voor het eerst kennismaakt met de wisselwerking tussen beide vocalisten. Na een aarzelend begin is ook 'Visions' een uptempo en krachtig nummer met opnieuw die wisselwerking tussen beide vocalisten. Een trucje dat ze zowat elk nummer opnieuw herhalen zodat dit album het best met kleine hapjes te consumeren is want anders gaat de verveling nogal vlug toeslaan. En dan helpen zelfs gastbijdragen van Christian Machado (Ill Nino) op 'Chain Reaction' en Paolo Colavolpe (Destrage) op 'Bright New World' niet echt. Slecht kan ik dat bezwaarlijk gaan noemen, maar toch heb ik liever wat meer afwisseling en variatie tijdens een luistersessie. Dat maakt het een stuk interessanter. Maar voor fans van het genre (en zeker van de band) kan de pret natuurlijk niet op. Luc Ghyselen (3½) Het Zweedse Pain Of Salvation heeft, naast een aantal live opnames, al zeven studio albums uitgebracht die allemaal ook conceptalbums waren. Dit nieuwste album breekt dus duidelijk met deze traditie. Nog steeds is het Daniel Gildenlöw die de touwtjes in handen heeft bij dit progressieve rock/metal gezelschap en ditmaal kwam hij aan met het idee om een aantal nummers van de band op akoestische manier te gaan vertolken. Dit idee werkte Daniel (zang, gitaar) dus samen uit met Ragnar Zolberg (gitaar), Léo Margarit (drums), Daniel D2 Karlsson (rhodes, organ) en Gustaf Hielm (akoestische bass en upright bass), een viertal dat ook instaat voor de achtergrond zang. Dit resulteerde in dit elf tracks tellende 'Falling Home' dat acht nummers telt die de band eerder reeds elektrisch opnam: 'Stress', 'Linoleum', 'To The Shoreline', '1979', 'Chain Sling', 'Mrs Modern Mother Mary', 'Flame To The Moth' en 'Spitfall'. Aan de fans om de nieuwe arrangementen van deze songs te gaan ontdekken en waarderen, want die zijn er inderdaad te vinden. Maar naast deze acht nummers, telt het album nog drie andere nummers. Eerst is er het titelnummer 'Falling Home', dat, door het feit dat het nummer akoestisch wordt gebracht en ook wel door de samenzang van het vijftal, zo uit een of ander album van The Beatles kan zijn gekomen. Dan is er ook nog Lou Reed's 'Perfect Day' dat hieraan een nog trager tempo langskomt dan het origineel en me naar het einde toe doet denken aan werk van Pavlov's Dog. En dan is er ook een echt sublieme cover van Dio's 'Holy Diver', een nummer dat de aankoop van dit album al volledig zelf rechtvaardigt. Gewoonweg een echt kippenvel moment. Volgens de release-info is dit album ook beschikbaar als “Limited Edition Digipack” en dan 'Chain Sling' vervangen door 'She Likes To Hide' en krijg je er met 'King Of Loss' een extra track bij. Hou je van akoestische muziek? Ben je fan van Pain Of Salvation? Wil je eens iets anders dan een hard beukend album met muziek die wild om zich heen slaat? Is het antwoord op één van die vragen “ja”, dan mag je heel gerust dit album aan je collectie toevoegen. Een prachtig album voor 's avonds laat als je in je luie zetel zit (eventueel dicht bij het hardvuur) met een goed glas wijn binnen handbereik. Luc Ghyselen (4) Nightingale van Dan Swanö: tot voor kort nog nooit van gehoord. Tot ik enkele maanden geleden enkele nummers hoorde en onmiddellijk fan was: dit is echt “mijn” muziek. Na enig opzoekwerk bleek dat de man al jaren actief is in de muziekwereld en ontdekt werd door Arjen Lucassen, het meesterbrein achter Ayreon, één van mijn lievelingsbands, al kan je het in feite geen echte band noemen. Bovendien heeft hij meegespeeld in Katatonia, nog één van mijn favoriete bands. Groot was mijn enthousiasme toen ik hoorde dat ze met 'Retribution' hun zevende album uitbrachten en dit zeven jaar na hun laatste werk 'White Darkness'. Voor wie is Nightingale bestemd? Voor alle liefhebbers van AOR, melodieuze hardrock, progrock waar flinke gitaarriffs ondersteund worden door keyboards, gedragen door een zeer goede stem die soms wat aan de rauwere kant is, maar ik hou er wel van. Maar vooral wie een perfecte sound kan appreciëren zal hier zijn hart ophalen: puur vakmanschap. Het album start zeer sterk met 'On Stolen Wings'. Het allerbeste nummer vind ik echter 'The Maze'. Het ingetogen 'Divided I Fall' grijpt je bij de keel, fantastisch gezongen. Maar in feite kunnen de liefhebbers van het genre deze cd met de ogen dicht kopen want er staat geen enkel zwak nummer op. Hopelijk moeten we nu opnieuw geen zeven jaar wachten op hun nieuwe cd. Bart Verlinde (4½) Met deze 'Watchers Of Rule' is het uit Winthrop, Massachusetts afkomstige viertal aan zijn zesde studio-album toe sinds hun ontstaan in 1998. Het huidige viertal – Trevor Phipps (vocals), Buz McGrath (guitars), Ken Suzi (guitars, backing & clean vocals) en Nick Pierce (drums) – blikten elf tracks, als ik de uiterst korte, instrumentale 'Intro' meetel, in voor dit eerste album op het Century Media label. Daarna wordt het gaspedaal vrij diep ingedrukt en laat het kwartet opnieuw tien gedreven, brutale en agressief klinkende tracks metalcore op je los zoals ze dit eigenlijk reeds vijf albums lang deden. De snelheid, zowel van de drumpatronen als de gitaarriffs, is het eerste wat je opvalt in elke track. Daarnaast zijn er natuurlijk opnieuw die hondsbrutale, bijtende en rauwe vocalen die Trevor daar over heen stort. Heel sporadisch wordt je dan nog opgeschrikt door een eigenaardig accentje die de band in petto heeft: is dit een gestoord orgeldeuntje die langskomt in 'Never Cease' en wat dan te denken van de outro in 'Lifetime In Ruins' of van de als een sirene klinkende korte intro van 'Trail To Fire'. Sterkste track hoor ik je vragen, wel ik weet het niet zo meteen maar waarschijnlijk kies ik dan voor het beukende 'Birth Of A Legion' waar het tempo een paar keer wordt aangepast en waar ook al een knappe gitaarsolo langskomt. Meteen een knap schijfje in het genre dat fans van de band met de ogen dicht aan hun collectie kunnen toevoegen. Luc Ghyselen (4) |
|