|
Deze black metal band uit Utrecht timmert sinds 2010 aan hun carrière en deze 'Self' is meteen het debuutalbum van dit vijftal die jullie met zes nummer warm moet gaan maken voor hun muziek. Slecht kan je dit allerminst gaan noemen daar je hier te maken krijgt met relatief snelle en gedreven tracks waarop rauwe krijsende vocalen worden uitgestort. Maar toch ontbreekt er hier iets: melodie, afwisseling en finesse. Met tracks tussen bijna zes minuten en bijna elf minuten zijn het allemaal lange tracks geworden, maar toch merk ik niet zoveel verschil in de nummers onderling zodat die niet echt blijven hangen en meestal kom ik tot de conclusie dat dit een onsamenhangende brij vormt. Spijtig, want wat veelbelovend van start ging, kreeg dus geen vervolg wegens te weinig variatie. Ik wel wel nog meegeven dat je dit ook als vinyl kan vinden op het label Burning World Records en als cassette op het Tartarus Records label. Luc Ghyselen (3)
0 Opmerkingen
Dit vijfde album van het Zweedse Sister Sin werd vorig jaar al op de markt gebracht maar is door omstandigheden nu pas in onze bus gevallen. Negen aanstekelijke nummers traditionele heavy metal worden op een strakke en krachtige manier gebracht. Het viertal – Liv Jagrell (vocals), Jimmy Hiltula (gitaar), Strandh (bass) en Dave Sundberg (drums) – laat er geen gras over groeien en openen krachtig en kordaat met het strakke, stevige en vlotte 'Food For Worms' dat meteen de toon zet voor dit album: aanstekelijk rockend met de krachtige vocalen van Liv als voornaamste blikvanger. Baas en drums zorgen voor de perfecte ondersteuning, terwijl de gitaarriffs zorgen voor de extra kracht. Een stevige maar melodieuze gitaarsolo zorgt voor de afwerking. Headbangen, meebrullen, ... kortom een stevig feestje bouwen op dit schijfje kan perfect daar geen enkele track uit de toon valt terwijl ik eigenlijk ook geen echte uitschieter tegen kwam. Een opvallende track wil ik je toch nog meegeven: het knap opgebouwde 'The Jinx', een rustiger track waar de stem van Liv duidelijk volledig wordt uitgespeeld en heel mooi tot zijn recht komt. Of je daarmee echt opvalt tussen de tientallen releases die wekelijks langs komen, betwijfel ik wel, maar dit neemt niet weg dat je met dit album geen kat in een zak koopt. En Liv mag je gerust naast bijvoorbeeld boegbeeld Doro plaatsen als je hun vocale capaciteiten onder de loep neemt. Luc Ghyselen (3½) Dit is het titelloze debuutalbum van een band die klassieke hard rock brengt (namen als Whitesnake, Led Zeppelin en meer recent Blues Pills, Scorpion Child en aanverwante, schieten me meteen te binnen als ik dit hier beluister). Het vijftal – Roger Solander (zang), Marcus "Mackan" Holten en Danne "Bonden" Jansson (gitaar), Lennart "Z" Zethzon (bass) en Fredrik Jansson (drums) – zorgen hier voor acht dynamische en energierijke tracks die hun wortels hebben in de traditionele hard rock met bluesinvloeden, maar die dan wel, dankzij de nieuwe technologie, in een modern kleedje worden gestopt. “Special Guest” Bruno Erminero zorgt met zijn hammond orgel dat de minieme gaatjes in de songs stuk voor stuk mooi worden opgevuld zonder de bovenhand te gaan nemen op het puike gitaarspel. En dan is er nog de heel natuurlijk klinkende bluesy rauwe stem van Roger die op mij overkomt als een van de beteren in het genre. Natuurlijk is dit niet vernieuwend of wereldschokkends, maar in het genre is dit wel een uitstekend debuut geworden en zeker als je fan bent van een van de eerder vernoemde bands is dit zeker een aanvulling voor je collectie. Ik heb in ieder geval genoten van deze acht tracks en dit schijfje zal nog op meerdere draaibeurten kunnen rekenen in mijn cd-speler. Luc Ghyselen (4) Het Amerikaanse Ignite is een hardcore band waar de invloeden uit de punkrock stevig in doorklinken. En alhoewel de band reeds sinds 1993 actief is, is dit pas het vijfde full-album van het vijftal – Zoli Teglas (vocals), Brett Rasmussen (bass), Brian Balchack (gitaar), Kevin Kilkenny (gitaar) en Craig Anderson (drums) – al zijn er ook al heel wat demo's en split-albums op de markt gebracht. Hun laatste wapenfeit, het album 'Our Darkest days', dateert reeds van 2006, al was er in de lange tussentijdse periode in 2012 ook nog een live-album. De heren hielden zich vooral bezig met concerten geven en met hun andere bands (Zoli met Pennywise, Craig met Strife, Brian met Into Another en Brett met Nations Afire). Met 'A War Against You' laten ze je kennismaken met dertien nieuwe tracks die stuk voor stuk gemakkelijk in het gehoor liggen en mits wat goede wil van onze nationale radiozenders (ik denk dan vooral aan Studio Brussel) zouden daar toch wel een paar radiohits moeten uit voort komen. Het album begint al meteen overduidelijk heel energiek met 'Begin Again'. En meteen is de toon gezet voor het volledige album: energiek met teksten die je iets duidelijk willen maken en die iets te vertellen hebben. OK, vernieuwend is het allemaal niet, maar het luistert toch heerlijk weg. Nergens wat er echt gas terug genomen zodat die energieke start met zijn rechtdoor rechtaan attitude gewoon wordt aangehouden tot en met de laatste tonen van wat het langste nummer op dit album is geworden: 'Work'. Meteen een heel leuke hernieuwde kennismaking met de kwintet. Luc Ghyselen (4) Het Italiaanse Elvenking, een van de toppers in het genre folk power metal, is met deze dvd/2cd toe aan hun eerste live-album na acht studio-albums waarvan 'The Pagan Manifesto' uit 2014 de laatste was. En dat laatste album vond ik echt een hoogvlieger, zodat ik toch wel benieuwd was hoe dit live zou gaan klinken. En met deze dubbelaar (goed voor vijfentwintig nummers – het volledige concert dat de band in Perdenone, Italië ten beste gaf) ben ik op mijn wenken bediend. En toch heb ik hier mijn bedenkingen bij: je hoort hier immers overduidelijk dat Engels niet de moedertaal is van vocalist Damna, die dan ook soms nog wat geforceerd overkomt en niet altijd toonvast aan het werk is. Maar ik vermoed dat dit niet echt de grootste zorg is van het legertje fans dat deze band wel telt. Je krijgt hier natuurlijk die aanstekelijke power metal met folkelementen die zorgt voor opzwepende melodieên die dan live heel waarschijnlijk uit monden in vrolijke rondedansjes en dergelijke (al kan ik je dat hier niet bevestigen, daar ik hier geen beelden ter beschikking heb). Maar goed, zo'n twee uur lang geniet het talrijke publiek dus duidelijk tijdens deze set, getuige daarvan zijn de vele stukjes die luidkeels worden meegebruld en ook de spontane reacties die je hoort vanuit het publiek. Waarschijnlijk vallen de echte die-hard-fans niet over de vocale kwaliteiten en willen ze gewoonweg lekker genieten en uit de bol gaan en in dat geval is dit album natuurlijk een aanrader (zeker voor iedereen die er was tijdens het concert en voor iedereen die deze band een warm hart toedraagt). Dat je op de dvd er ook nog de zes officiële videoclips bijkrijgt die de band reeds uitbracht, is natuurlijk ook lekker meegenomen. Persoonlijk had ik hier, met dat meer dan uitstekende laatste album in gedachten, een stuk meer van verwacht. Luc Ghyselen (3½) Het Duitse pagan metal vijftal van Varg probeerde ons enkele maanden geleden reeds warm te maken voor dit nieuwe album middels de ep 'Rotkäppchen' waar je een aantal versies kon vinden van dat nummer, maar ook twee gloednieuwe tracks waarvan er eentje hier op dit vijfde studio-album is terecht gekomen. Tien tracks vind je op dit album waarvan je meteen heel stil komt te staan als je goed luistert naar de tekst van het openingsnummer: 'The Great Dictator'. Een track die bestaat uit een gesproken tekst met minimale begeleiding maar waar je vooral moet naar luisteren om je een mooie weergave te geven van wat de wereld inhield vooraleer die werd opgevuld met haat, tweedracht, geweld, materialisme, … Het doet je toch even stilstaan en nadenken. Daarna komt de band in volle kracht op, en over je, af gedenderd dankzij energieke en aanstekelijke tracks. Het titelnummer zet daarvoor meteen de toon: hard, stevig, krachtig, energiek en … met een gemakkelijk mee te brullen refrein. Dat laatste wordt het best in de verf gezet door 'Achtung', een nummer dat zo op een album kan van de grootste metal-export-band die er tegenwoordig in Duitsland te vinden is: Rammstein. Nog een ander opvallende track is 'The Dance Of Death', die heel rustig opent als een kinderwijsje, een krachtige vrouwelijke stem laat horen, en voor de rest bestaat uit zware, zwart geblakerde strofes en een aanstekelijk refrein. En ook het afsluitende 'Rain Of Ash' laat een ietwat ander geluid horen dankzij de vrij lange rustig klinkende intro. Daarna wint het nummer wel aan kracht en tempo, al blijft dat laatste duidelijk het traagste van het volledige album. Voor mij meteen de minste track van dit anders best geslaagde album. Luc Ghyselen (4) Het Deense Vanir werd in 2009 opgestart en begon eerder als folk metal band. We zijn ondertussen aangekomen bij het vierde studio-album van de heren en met verloop van de jaren en de talrijke wijzigingen in de line-up zijn er steeds meer elementen uit de death metal terug te vinden in hun sound. Ook nu weer klinkt de band harder, zwaarder en zelfs donkerder dan op hun vorige album ('The Glorieus Dead' (2014)) vooral omdat de klassieke folkinstrumenten nu al plaats hebben moeten ruimen voor folkklanken van de keyboards, maar vooral omdat het huidige zestal – Martin Hakan (vocals), Kirk Backarach (lead guitar), Phillip Kaaber (rhythm guitar), Lars Bundvad (bass), Daniel Kronskov (drums) en Stefan Dujardin (keyboards) – nu de nadruk meer legt op de stevige en krachtige gitaarriffs. Voeg daarbij de uiterst agressieve en brutale rauwe vocalen aan toe en je begrijpt dat pure folk metal hier niets meer te vinden heeft. Op tekstueel vlak houden de heren het bij de Noorse mythologie en de talrijke veldslagen die men er kende (maar ook uit de rest van Europa). Slechts zeven tracks telt deze 'Aldar Rök', maar die zijn allen knap te noemen in het genre met dus die zware rauwe vocals, de uiterst stevige gitaarriffs, de pompende basslijnen en de donderende drumpartijen. De keyboards zorgen voor de nodige ondersteuning waar nodig en kunnen nu en dan uitpakken met folky klanken, terwijl de gitaarsolo's melodieus te noemen zijn. Echte uitschieters hoorde ik niet, maar een zwakke track zit er ook niet tussen. Invloeden van bands als Immortal, Ensiferium en vooral Satyricon en Amon Amarth zijn duidelijk hoorbaar, maar een echt kopie van een van deze bands wordt het nooit. Toch raad ik de fans van deze bands aan om ook deze 'Aldar Rök' van Vanir eens te beluisteren. Bijna zeker weten dat die dan ook een mooi plaatsje in hun collectie zal krijgen. Luc Ghyselen (4) Het Nederlandse sludge/doom/post-metal vijftal The Fifth Alliance debuteerde albumsgewijs in 2013 met het vrij goed ontvangen 'Unrevealed Secrets Of Ruin'. Nu zijn ze er terug met dit vier tracks tellend 'Death Poems'. Met slechts vier tracks denk je vlug aan een ep-tje, maar niets is hier minder waar, daar het hier wel flink uit de kluiten gewassen nummers zijn geworden waarvan de kortste track al bijna zes minuten duurt en het de langste track, het openingsnummer 'Your Abyss' pas af klokt als de elf minuten grens reeds is overschreden. Hun eigenzinnige mix aan stijlen zorgt ervoor dat, indien je fan bent van het genre wel te verstaan, je je geen seconde verveelt. Kalme en rustige atmosferische momenten worden afgewisseld met brutale erupties terwijl langzame en logge passages waar de invloeden uit de doom metal regeren worden afgewisseld met supersonische klanken die natuurlijk naar sludge verwijzen. Voeg daarbij de soms duizelingwekkende screams van vocaliste Silvia Berger die pure emotie over je heen storten en je begrijpt dat dit Nederlandse vijftal toch wel iets neerzet dat best wel te smaken valt. Ikzelf vind het moeilijk om dit in een ruk te beluisteren, maar dat neemt niet weg dat ik hiervan kan genieten. Niet altijd en om het even waar, maar het album heeft duidelijk zijn momenten. Fans van o.a. Amenra en/of Neurosis zullen hier waarschijnlijk beter mee om kunnen gaan. Luc Ghyselen (3½) De geschiedenis van Rhapsody Of Fire kent iedereen onder de power metal fans wel zodat ik me hier kan beperken tot wat de huidige line-up – Alex Staropoli (keyboards), Fabio Leone (vocals), Alex Holzwarth (drums), Roberto De Micheli (gitaar) en Alessandro Sala (bass) – hier met dit elfde studio-album heeft afgeleverd: gewoonweg een meesterwerk in het symfonische power metal genre! Het vijftal zorgt voor een zo goed als perfecte symbiose van power metal en orkestrale stukken die een filmische grandeur scheppen met dank aan de “hulp” van een een heus klassiek orkest en verschillende koren. Wat zou ik hier nog moeten aan toevoegen? Als fan van dit soort muziek of van de band zelf ben je al lang op weg om je exemplaar bij de platenboer op te halen. Indien je nog niet eerder kennis hebt gemaakt met deze band dan raad ik je ten stelligste aan deze 'Into The Legend' aan een uitgebreide luisterbeurt te onderwerpen. Track per track beschrijven is onbegonnen werk, daar er in elk nummer telkens zo veel langs komt dat het je duizelt: de immense wijzigingen in tempo en ritme bijvoorbeeld, de ultieme kracht van drums en bass naast de orkestrale bombastische bijdrages (die er bijna voor zorgen dat de muziek als beelden voor je ogen langskomen), de fenomenale gitaarsolo's, de machtige vocalen van Fabio die in sommige fragmenten indrukwekkend worden ondersteund door koorzang, die koorzang die zelf soms het voortouw neemt, de subtiele toetsen aan vrouwelijke vocalen die sporadisch langskomen, het gebruik van akoestische instrumenten bij de de rustige en waarlijk ingetogen stukken, … Kortom tien tracks, goed voor bijna zeventig minuten intens luisterplezier, die elke zichzelf respecterende power metal fan in zijn collectie moet hebben. Wie kiest voor de limited digipack editie van dit album krijgt er nog een extra track bovenop plus een videoclip van het titelnummer. Luc Ghyselen (5) De Duitse gitaarheld Axel Rudi Pell en zijn gelijknamige band voorstellen hoeft hier eigenlijk niet meer, want met 'Game Of Sin' komt de hij eraan met zijn zestiende studio-album. Dat de huidige line-up al goed op elkaar ingespeeld is, bleek uit het laatste studio-album, maar wordt hier nu nog eens extra in de verf gezet. Gitarist Axel Rudi Pell is natuurlijk de man waar het hier allemaal rond draait, maar de overige leden – vocalist Johnny Gioeli, bassist Volker Krawczak, toetsenist Ferdy Doernberg en drummer Bobby Rodinelli – kennen ook al langer dan vandaag het klappen van de zweep. Dit keer leverde dit tien (als je de korte instrumentale intro, 'Lenta Fortuna', meetelt) tracks melodieuze heavy metal op die ergens op een kruispunt staan tussen Iron Maiden, Dio en Rainbow. Na die korte intro, die een kruising is tussen de “horrormuziek” in een spookhuis op de kermis en een vriendelijk klinkende draaiorgel, komt het album echt op gang met het krachtige, energieke en best aanstekelijke 'Fire'. En vanaf dan is het eigenlijk elk nummer opnieuw genieten geblazen van melodieuze maar krachtige heavy metal tracks. Geen enkele track valt uit de toon, geen enkele track roept ook een absoluut wauw gevoel op al komt de bijna negen minuten durende titeltrack toch erg aardig in de buurt met zijn beklijvend en bezwerende intro, zijn aanstekelijk en gemakkelijk mee te brullen refrein en zijn gebalde krachtige structuur met een snuifje invloed uit het Midden-Oosten. Kortom een uiterst sterke track! Fans van Axel Rudi Pell kunnen dit blindelings aan hun collectie toevoegen, maar ook elke andere rechtgeaarde fan van melodieuze heavy metal zou dit aan zijn collectie moeten toevoegen. Oh, ja en indien je kiest voor de digipack-editie van dit album (en waarom zou je dat niet doen?) krijg je er nog een eigenzinnige versie bij van Bob Dylan's 'All Along The Watchtower' die velen misschien beter kennen in de versie van Jimi Hendrix. Luc Ghyselen (4½) |
|
RSS-feed