Venom is een band die geen introductie meer nodig heeft, maar Venom Inc is echter een ander verhaal. Zanger Cronos is het enige nog originele lid bij Venom. Op het einde van de jaren tachtig en begin jaren negentig heeft Tony Dalon ( Demolition Man) de vocalen bij Venom op zich genomen. En om een lang verhaal kort te maken werd in 2015 op Keep It True festival gevraagd aan Tony om het 'Prime Evil' ( plaat datteert van 1989) tijdperk te herrijzen. En zo heb je Mantas, Abaddon en Demolition Man die nu Venom Inc. vormen. 'Avé' is de titel van hun eerste plaat die dit jaar uitkwam. En wat mogen we nog van deze ouwe heren verwachten in deze tijden? Wel deze plaat klinkt verdorie echt lekker. De schijf bevat elf beukende nummers en opent met 'Avé Satanas'. Met een bombastische drum die op een marcherende tempo speelt, stevige gitaarriffs en een heerlijke sound kon ik direct aanvoelen dat dit een goede plaat zou worden! Dit wordt ook direct bewezen met het tweede nummer 'Forged In Hell'. Het speed metal gehalte is hier terug hoog en Tony zijn stem is in topvorm. Dit zelfde geldt ook voor 'Metal We Bleed'. 'Dein Fleisch', dat overigens ook als single uitkwam, deed me minder boeien vanwege een tragere, saaiere aanpak en deze duurde ook te lang naar mijn zin. Het is dan ook eigenlijk het enigste nummer dat voor mij minder uitkwam op deze plaat. 'Time To Die' windt er geen doekjes om en komt als een hoge snelheidstrein op je afgereden! Het rappere tempo gaat hier ook verder met 'The Evil Dead' waarbij het Motörhead gehalte er stevig in zit. Met 'Preacher Man' neemt het tempo wat af, maar hierbij bewijzen deze ouwe heren dat ze zelf met tragere partijen nog altijd zwaar uit de hoek kunnen komen. Voor de rest van de plaat kun je er gerust van zijn: deze heren hebben het rocken nog niet verleerd! ‘Avé’ is een steengoede plaat geworden en brengt je direct terug naar het gouden tijdperk van de jaren tachtig van Venom en dit is voor mij beter geslaagd dan het gene waar Cronos de laatste jaren mee op de proppen komt.
 
Jason Proot (4)

Het is altijd leuk om te lezen dat artiesten samen werken om net eens iets anders te brengen dan wat we van hen gewoon zijn. Dit is ook het geval bij Jenks Miller die in Horseback speelt, wetende dat Horseback meer terug te vinden is in het psychedelische krautrock genre. Jenks wou echter muzikaal agressiever tewerk gaan en zo vond hij Neill Jameson (Krieg, ex-Kult Ov Azazel) want samen hadden ze een passie voor de black metal plaat (die overigens een klassieker is) van Beherit 'Drawing Down the Moon'. Dit jaar Releasen ze hun debuut EP 'Poison Blood'. Op deze negentien minuten durende schijf neem Jenks alle instrumenten op zich en Neil de vocalen. Beherit's stijl werd hier niet echt behaald, dus deze is volgens mij ook niet echt verwijzingswaardig. Opener 'The Scourge And The Gestalt' neemt een meer midtempo black metal stijl aan die me trouwens soms deed denken aan de tragere Archgoat partijen. De sound zelf is zeer goed vanwege de ruwere aanpak. Op de achtergrond hoor je ook de orgel mee de muziek beïnvloeden. 'Deformed Light' deed me dan weer meer aan de back'n'roll periode denken van Darkthrone ( als je natuurlijk die orgel ervan tussen haalt). 'Myths from the Desert', 'A Cracked and Desolate Sky' en 'The Flower of Serpents' gaan hier duidelijk op een sneller niveau tewerk waar ik de black metal meer kan in terug vinden. 'Shelter Beneath the Sea' is mijn favoriet nummer geworden. Dit nummer is waarschijnlijk ook het rapste nummer van de plaat maar enige nadeel is dat deze nog geen minuut duurt. Met afsluiter 'Circles of Salt' hoor je dat Jenks zijn psychedelische krautrock toch niet volledig wil loslaten. De zang van Neill op deze plaat is echt subliem. Voor de rest kon het me niet zo boeien. Ik begrijp zeker welke richting ze hier willen uitgaan maar deze is voor mij faliekant mislukt. Als Jenks meer agressie wil spelen dan moet hij dit gewoon doen en niet alles op een mid tempo blijven spelen. Als hun visie echt Beherit stijl is mogen ze zeker 'Drawing Down the Moon' nog een paar keer beluisteren. Geef mij maar een Blasphemy of zelfs, hierboven genoemd, een Archgoat schijf!
 
Kim De Geeter (2)

Nog geen jaar na hun meesterwerk 'The Holographic Principle' komt Epica al met een volgende EP 'The Solace System' op de proppen . Deze schijf bevat zes nummers die net teveel waren om 'The Holographic Principle' nog mee aan te vullen. Titelnummer 'The Solace System' opent episch met een voltallig zangkoor en magistraal orkest die zich dan verwikkelen in strakke headbangende gitaarriffs. Simone komt hier dan nog eens bij met haar unieke stem en zo verkrijg je weer een topnummer van Epica. Dit gaat zo verder met 'Fight Your Demons'. Deze twee nummers werden overigens al uitgebracht op een single die alleen fans met een VIP package konden bemachtigen. Vervolgend met 'Architect Of Light' zijn de magnefieke orkestraties en het strakke gitaarwerk weer van de partij, maar hierbij wordt er een meer progressieve weg ingeslaan. 'Wheel Of Destiny' gaat strak en hevig tekeer maar is melodieuzer dan de andere nummers op deze EP. 'Immortal Melancholy' bewijst dat Epica zelfs met rustigere en zweverige partijen je niet kan vervelen. Als laatste sluiten ze zeer stevig af met 'Decoded Poetry'. Epica bewijst dat ze nog steeds groeien als band. Ieder album heeft misschien wel dezelfde ingrediënten maar deze worden steeds op een andere manier gebracht, wat er voor zorgt dat de band blijft boeien.
 
Kim De Geeter (4 ½)

Uit vorige reviews kon je misschien al afleiden dat ik vooral een grote death metal fan ben. 2017 is al een topjaar tot nu toe voor death metal platen en Dawn Of Disease is ook zo een band die dit jaar een topplaat aflevert! Ze begonnen in 2003 en hebben in 2004 een MCD uitgebracht. Maar wegens vele line up veranderingen werd de band even op stand by geplaatst. In 2009 was zanger Thomasz de initiatiefnemer om weer leven in de band te blazen en zo volgde in 2010 hun eerste full length plaat 'Legends of Brutality'. Nu brengen deze heren hun nieuwste langspeler 'Ascension Gate' . Wat je mag verwachten van Dawn Of Disease is jaren negentig old skool death metal vermengd met Zweedse death metal invloeden en vooral veel melodie. 'Passage' begint met een trage intro, waarna 'Perimortal' er goed invliegt met trage snare drum gecombineerd met een mid-tempo dubbele bass kick. Melodieuze gitaarrifs ten top die me direct deden denken aan Amon Amarth. 'Leprous Thoughts' gaat snel van start door het rappere drumwerk en de melodieuze gitaarriffs, die ik een kruising vind van het oudere In Flames gecombineerd met At The Gates. Deze heren weten precies waar ze mee bezig zijn. De mastermix is net iets zachter gedaan op deze plaat, waarschijnlijk om de melodieën mooier te laten overkomen. Titeltrack 'Ascension Gate' is mijn favoriet. De trage en melancholische aanpak van dit nummer gecombineerd met de diepe growls van Thomasz zijn subliem. De rest van de plaat gaat door op de Gothenburgse death metal stijl. De laatste twee nummers 'Lucid' en 'Mundus Inversus' laten deze plaat op een mid tempo epos afsluiten. Voor mij is dit een topper van een plaat geworden. Ik hoor nu al mensen klagen wegens lak aan originaliteit. Ik ga hier zeker tegenop, als je de stijl goed vind en andere bands gaan hier in verder, waarom niet ? Dawn of Disease mag hier zeker blijven mee door gaan!
 
Jason Proot (4 ½)

Het Duiste Red Raven heeft met Frank Beck één van de beste zangers uit de metalwereld in de rangen. Beck kennen we vooral als de strot van Gamma Ray. Een band die ik erg kan appreciëren. Dus naar deze tweede plaat van Red Raven heb ik erg uitgekeken. Hun eerste album ‘Chapter One’ dateert van 2014 en nu komt men weer met een ijzersterke melodische metalplaat.
‘Chapter Two: DigitHell’ opent met een akoestische intro van een kleine minuut. Ik moest hierbij onmiddellijk denken aan Tenacious D.
‘Collapse’ grijpt je daarna meteen bij je nekvel en Frank Beck en de zijnen zullen je pas een klein uurtje laten pas loslaten. Op ‘Dance With A Freak’ laat Beck horen dat hij een erg veelzijdige zanger is. Het ene moment heeft hij wat weg van Dave Mustaine om dan weer heel melodisch uit de hoek te komen. Het zeven minuten durende ‘On My Way’ is een powerballad zoals er nog maar weinig worden gemaakt. Zowel tekstueel als muzikaal een voltreffer.
Het album sluit af met een tweede ballad ‘Until The End Of Time’. En tussen de twee ballads krijgen we fors gespierde epische metal zoals wat dat nog te weinig horen.
Met ‘Chapter Two: DigitHell’ heeft Red Raven alleszins een meer dan waardige opvolger van hun ‘Chapter One’. Hopelijk zijn we deze band in 2018 ergens in de Benelux op het podium. Misschien een goede tip voor pakweg Graspop of Alcatraz.
 
Tom Coppers (4 ½)

Ai Ai, een band die zichzelf Porn heeft genoemd. Ik kende ze niet dus moet je toch even googlen om wat meer info te verzamelen. Maar echt veel info rond een band krijg je dan uiteraard niet. Dat is best jammer want als band ben je met zo’n naam moeilijk vindbaar op het web. Of dat zou hun bedoeling moeten zijn, wat ik betwijfel.
Dan maar kijken wat ik via de platenfirma aan info kan vinden. Porn is een Franse industrial band die al heel wat jaren meedraait in het wereldje. Zes jaar na hun vorige album brengen ze nu met ‘The Ogre Inside’ een album uit dat gebaseerd is op de Science Fiction novelle ‘Contoyen’. Een novelle geschreven voor frontman Philippe Deschemin.
De industrial die Porn brengt klinkt heel erg nineties. Waar niets mis mee is als je er van houdt tenminste. Het geheel klinkt goed en is mooi uitgebalanceerd. Voor mij zijn negen van deze industrial nummers net iets te  veel van het goede, maar fans van het genre gaan dit album zeker wel appreciëren.
 
Tom Coppers (4)

We Came As Romans is doorheen de jaren uitgegroeid als een vaste waarde binnen de metalcore scene en keert dan ook regelmatig terug op de grote festivals zoals ons eigen Graspop. Het zou me niet verbazen dat, met een nieuw album onder de arm, ze een plaats krijgen op de 2018 affiche.
Over dat nieuwe album gaan we het nu hebben, voorganger We Came As Romans had de lat voor de band hoog gelegd. Benieuwd of ze deze kunnen evenaren of overtreffen. Het album begint alvast veelbelovend met de ambient intro van 'Vulture With Clipped Wings', na anderhalve minuut begint het nummer pas echt. En hoe, met de gekende vastberadenheid, passie en natuurlijk bulderende energie die we van de band gewoon zijn. De track is hard en ruw en vindt toch de balans tussen de harde vocals en de cleans. Dave Stephens en Kyle Pavone bewijzen dat ze perfect op elkaar zijn ingespeeld. Dit is metalcore waar de fans van het genre naar hunkeren, snel, strak, rauw doch melodieus. Titeltrack 'Cold Like War' staat bol van deze elementen. Zei er iemand “circlepit”? Samples en opzwepende intro's zijn niet meer weg te denken uit het genre, en dat krijgen we hier ook voorgeschoteld op het radiovriendelijke 'Two Hands'. Het gaat er terug wat ruwer aan toe op 'Lost In The Moment', toch blijven ze het evenwicht vinden tussen het ruwe en het melodische geluid van beide vocalisten. We merken vaak in het genre dat de chorussen hard worden gezongen of geschreeuwd en dat de refreins clean worden gebracht, hier is het meer 50/50. 'Foreign Fire' knalt er alweer duchtig op los met bulderende screams en aandoenlijke cleans. De gaspedaal wordt nog eens stevig ingedrukt op 'Wasted Age' waar de OhOh's live door tientalle kelen zullen weerklinken en waar er wild zal gemoshet worden. Old-school electro (hoe kun je het anders noemen?) luidt 'Encoder', maar dan ontploft de bom en kunnen we weer lekker in het rond springen. De hardcore elementen knallen je rond je oren, 'If there's Nothing To See' laat er geen gras over groeien. Bij het rustige tussenstuk voel je gewoon aan je dikke teen, om het beleefd te houden, wat er aankomt. Breek het kot maar af! Dat de band al meermaals wist te verrassen op hun albums bewijzen ze ook op deze met het rustige 'Promise Me' waarna nog eens alles uit de kast wordt gehaald voor afsluiter 'Learning To Survive'. We Came As Romans stelt alweer niet teleur en bevestigd zijn plaatsje tussen de beste.
 
Peter Smet (4 ½)

Anneke Van Giersbergen zal in de lage landen en daarbuiten altijd gekend blijven als de zangeres van de Nederlandse band The Gathering. In 2006 ging ze de solotour op en na een succesvolle tour met Ayreon besloot ze om het roer om te gooien. Anneke merkte namelijk dat haar fans aan het wachten waren op wat zwaarder werk. Ze besloot om haar solo-werk, akoestisch en ingetogen te houden en richtte voor haar hardere werk Vuur op. Het nostalgische gevoel bekruipt me meteen bij het aanhoren van de eerste noten van 'My Champion' en al zeker wanneer Anneke haar vocals door de speakers galmen. Ik was indertijd bevangen door de fenomenale vocals van Anneke en de sound van The Gathering, na al die jaren heeft Anneke niks van haar fantastische vocals verloren. Integendeel, ze klinkt beter dan ooit. De bandnaam is alvast passend, het vuur straalt rond mijn speakers wanneer noot na noot erdoor worden gejaagd. Door de vocals doet het me sterk aan The Gathering denken maar toch is het totaal anders. Het klinkt allemaal iets donkerder en duisterder maar toch nog melodieus en warm zoals hoorbaar op 'Time'. Dat de band binnenkort gaat toeren met Epica is zeker niet uit de lucht gegrepen, luister maar naar het knappe 'The Martyr And The Saint'. Bij een bandnaam Vuur hoort natuurlijk ook een track getiteld 'The Fire' waarin Anneke uitpakt met een fraaie kopstem. Kippevel en rechtopstaande haren doorheen deze hele track. Ik sprak eerder over melodieus en warm, wel hier is 'Freedom'. Een bijzonder knappe track waar Anneke's stem zeer goed uitkomt. Heeft zij eigenlijk ooit al eens een valse noot gezongen? Natuurlijk mogen we ook het knappe instrumentale werk niet links laten liggen. De muzikanten die Anneke bijstaan binnen deze band doen dit met verve. Op 'Days Go By' spreiden ze hun kwaliteiten ten toon. Ed Warby op de drums, Jord Otto en Ferry Duijsens op gitaar en bassist Johan Van Stratum tillen het muzikale naar zijn hoogtepunt. Track na track houdt dit album me in zijn greep en ik ben nochtans geen grote fan van symfonische metalbands, het mag me best wat ruwer. Maar Anneke heeft een streepje voor en kan weinig verkeerd doen. Zo klinkt ze weer loepzuiver op 'Sail Away' en live klinkt ze net zo zuiver en dat is bewonderenswaardig. 'Valley Of Diamonds' is weer een track die je puur doet genieten van de passie tussen de vocals en de muzikanten, alles past perfect in elkaar als een puzzel. Melodieus en warm maar tevens toch hard en een beetje ruw, al kun je zo'n engelenstem moeilijk als ruw omschrijven. Symfonische metal die niet zou misstaan op albums van Delain of Nightwish weerklinkt in 'Your Glorious Light Will Shine', al klinkt alles wel wat progressiever dan bij eerder vernoemde bands. Laat de lange haren maar heerlijk tekeergaan en train die nekspieren, 'Save me' is daar de passende track voor. Afsluiten doet de band met het schitterende ’Reunite!’ Laat jullie niet misleiden door het uitroepteken maar geniet van de geweldige melodie en die fenomenale vocals.
 
Peter Smet (4 ½)

Enige tijd geleden zag ik deze band live aan het werk tijdens de Impericon Never Say Die Tour in Brugge. Helaas bleek dit het slechtste optreden van de avond te worden. Geluid zat helemaal niet goed, vocals kwamen amper door en klonken vaak vals. Toch had ik de indruk dat onder de juiste omstandigheden deze band meer in zijn mars had vandaar de review van hun nieuwste release 'All Smiles'. Het album begint alvast veelbelovend met 'Make It Hurt', de bassgitaar van Derek Bolman en drums van Chris George verzorgen de intro van deze track. De wat industrial aanvoelende track intrigeert me wel, zeker als ook de meer metalcore en hardcore elementen hun plaats opeisen. Spijtig dat de vocals van Tyler Dennen live zo tegenvielen want op deze track klinkt hij wel goed, en klinken zijn screams strak en ruw. De cleans van Eugene Kamlyuk die live ook zo'n hekel punt bleken te zijn, zijn nu wel genietbaar. De gezette sfeer zetten ze verder op 'Don't Look At Me', alweer een track waar verschillende stijlen doorweven zijn. Ik begrijp volledig dat deze band soms wordt gelabeled als nu-metalcore. Titeltrack 'All Smiles' beukt er lekker op los en kon op de Impericon Never Say Die Tour de aanwezigen zeker in beweging krijgen. Ik moest toen meermaals met het fototoestel dekking zoeken. Ik moest even kijken vooraleer ik de titel van de volgende track doorhad. 'Helluputmethru' is simpelweg hell you put me through, eens de track door de luidsprekers galmt wordt dit direct duidelijk gemaakt door Tyler. Beuken kunnen deze gasten zeker en dat bewijzen ze  met tracks als 'Mirror Fear' en 'Puppeteer', lekker dreunende metalcore.
Ik blijf het verdomd spijtig vinden dat deze band live zo teleurstelde want ze beschikken hier over een retestrak album. 'Cry Baby' is hiervan het zoveelste bewijs, agressieve screams die worden opgejut door de laag getunede gitaar, trillende bassnaren en knallende drums. De stijl die ze brengen past hen wel, want keer op keer weten ze me te entertainen met hun furieuze sound. 'The Smiling Knife' kan me zeker bekoren door de industrial/progressieve sfeer die doorheen het nummer raast. Nu-metal elementen boven op 'Dread All', bijwijlen zijn er elementen van bands als Slipknot en Korn te herkennen. Het furieuze en agressieve maakt dan even plaats voor wat meer melodisch werk in de chorussen van 'Closer To Me', de screams worden gehouden voor tijdens het refrein. Afsluiter van het album is 'Cross My Heart', een waardige afsluiter voor een verrassend sterk album, nu nog werken aan die live-performance mannen en de fanbase zal zeker groeien.
 
Peter Smet (3 ½)

Instrumentale bands hebben het vaak moeilijker dan reguliere ensembles die een of meerdere zangers in de gelederen houden en daar zijn verschillende redenen voor: er zijn geen teksten om de luisteraar te begeesteren, geen zanglijnen om mee te zingen en live is het nu eenmaal vaak moeilijker om het publiek te entertainen als je achter een instrument verstopt zit en de microfoon enkel gebruikt voor de bindteksten tussendoor. Van klassieke muziek of jazz liggen de verwachtingen dan weer anders, waardoor we er minder problemen mee te hebben, terwijl dance voor de meeste metalheads (waaronder ondergetekende) meestal veel te simpel is, te weinig organisch klinkt en niet voldoende diepgang heeft om met een instrumentale metal te kunnen vergeleken worden. Special Providence bestaat al tien jaar en heeft zonet zijn nieuwste langspeler uitgebracht. Het kwartet uit Boedapest speelt erg gevarieerde progmetal met veel progressieve rockinvloeden en jazzfusion daarin. Zoveel, zelfs, dat de muziek door sommige recensenten als ‘jazzfusion’ wordt bestempeld, maar aangezien de meeste progmuziek nu eenmaal vaak jazzy tijdsignaturen, ritmes en melodielijnen heeft, houden we het hier liever op ‘prog’. ‘Will’ bevat tien songs die klinken alsof de jongens van Transatlantic en Dream Theater hebben beslist om kinderen te maken met Spock’s Beard – waarmee Special Providence overigens al getoerd heeft – en de jazz die Kami Band speelt wanneer ze niet met Baby Metal moeten aantreden. Openingsnummer ‘Akshaya Tritiya’ evoceert op vrij effectieve manier het hindoefestival waar het naar refereert, waarna ‘Irrelevant Connotations’ het muzikale niveau meteen nog hoger tilt met hypersnelle keyboards, ondersteund door complexe drumpatronen en wilde passages die worden afgewisseld met rustigere jazzmomenten die we ook van oudere VRT-programma’s konden verwachten. ‘A Magnetic Moment’ laat dan weer eerst een zware basgitaar horen, waarna heftige, hoekige riffs en jazzy keyboarddeuntjes met elkaar wedijveren. Het titelnummer zet daarna aan met heel prominent drumwerk, dat tussendoor erg goed ondersteund wordt door interessante baslijnen, maar het volgende nummer, ‘Neptunian Pyramid Chill’, laat dan weer eerst de gitaar praten en is beslist de heftigste track op het album. De intro van ‘Slow Spin’ had dan weer zo uit een synthesizer soundtrack uit de jaren tachtig kunnen komen, maar ook hier zorgt een erg verzorgde opbouw voor een behoorlijk dynamische song, met keyboards die ons bij momenten aan Dream Theater of Yes doen denken. ‘The Rainmaker’ begint met een dreigende toon, maar al snel wordt het geluid een stuk uitgebreid met gitaren, tot uiteindelijk ook de drums opduiken. ‘Mos Eisley’ vervoert de luisteraar naar een luchtiger Tatooine en ook het wilde drumgeroffel en de aanvankelijke georganiseerde chaos van ‘The Ancient Cosmic Bubble’ leidt tot een wijds geluidslandschap waarin er zowel plaats is voor zware gitaar riffs als vrolijkere melodietjes. Er wordt afgesloten met het uitstekende en erg dynamische ‘Distand Knowledge’ (dat waarschijnlijk opzettelijk verkeerd is gespeld), wat nogmaals onderstreept hoe onderlegd de vier muzikanten van Special Providence zijn. Wie niet houdt van muziek zonder zang, zal moeite hebben met ‘Will’ en ook wie verwacht dat instrumentale riffs meezingbare vocalen vervangen, zal met Special Providence weinig aankunnen. Wij gaan dit album in ieder geval vaker opzetten, want de band is er in geslaagd om tien erg onderhoudende, tot de verbeelding sprekende songs te pennen die een mooie aanvulling zijn voor het genre.
​
Dirk Vandereyken (4)