Chronos Zero: Hollowlands – The Tears Path: Chapter One

Het Italiaanse Chronos Zero werd in 2011 opgestart, eerst nog als een solo-project van Enrico Zavatta (gitaar, keyboards, piano), maar met de toevoeging van eerst bassist Federico Dapporto en het jaar nadien van drummer Davide Gennari werd Chronos Zero toch een band. Dit trio bundelde hun krachten met vocalist Jan Manenti en toetsenist Giuseppe Rinaldi voor een eerste album: 'A Prelude To Emptiness – The Tears Path: Chapter Alpha' (2013), een album dat ik zelf echt wel heel hoog heb ingeschat ook dankzij de soepele gastvocalen van Claudia Saponi. En nu is Chronos Zero er dus met de opvolger. Eerst even meegeven dat de line-up drastisch werd gewijzigd want zowel Giuseppe als Jan zijn er niet meer bij en die werden vervangen door Manuel Guerrieri, die instaat voor de mannelijke scream vocalen, en Margherita Leardini, die de vrouwelijke vocalen voor haar rekening neemt. Ook werden extra gasten aangetrokken voor dit verbluffende conceptalbum: Simone Mularoni (DGM – gitaar, en ook als producer), Matt Marinelli (Borealis – gitaar, zang) en … Jan Manenti (Love.Might.Kill – zang). Het eindresultaat is een epische sage waarin mysterie, duisternis, misleiding en hoop in een mythologisch stuk worden samengebracht. Het album schiet meteen raak met de openingstrack: 'The Compression Of Time', waar, zoals het natuurlijk hoort bij progressieve metal tal van wijzigingen in ritme, tempo, kracht en souplesse om voorrang strijden. We maken ook meteen kennis met de verschillende stemmen die dit verhaal tot een goed einde moeten brengen. Die stemmen strijden ook in de hier op volgende tracks, 'Fracture' en 'Shattered', om je aandacht, terwijl filmische grandeur opgesmukt wordt met de nodige bombast en de toch wel voortreffelijke gitaarsolo's. Margherita mag het daarop alleen klaren in het toch wel schitterende en uiterst gevoelig gebrachte 'On The Tears Path', waarin strijkers en pianoklanken zorgen voor de bijpassende ondersteuning. 'Who Are You' kan je misschien best zien als een instrumentale intro tot het krachtige en agressief 'Who Am I (Overcame By Blackwater Rain)' waar mannelijke vocalen en screams met de volle aandacht gaan lopen tot een mysterieuze en lichtjes Midden-Oosters klinkend break opduikt. Ook nu weer zijn tempo en ritmewisselingen niet te tellen en komt er een mooie gitaarsolo langs. Over 'Ruins Of The Memories Of Fear' en het duistere 'Phalanx Of Madness', al zorgen de korte intermezzo waar de vrouwelijke voor wat lichtvlekjes, gaat het naar wat misschien wel hét paradepaardje is op dit album: het drieluik 'Oblivion' ('Pt 01._The Underworld', 'Pt 02._The Trail Of Maat' en 'Pt. 03_'The Harp'). Het eerste deel opent erg energiek en machtig en die kracht (vocaal gebracht door de mannen) wordt enkel onderbroken door een paar fragmenten kalmte waarin de vrouwelijk vocalen de aandacht opeisen. Een weergaloze gitaarsolo is de kers op de taart. Het tweede deel gaat op dit elan verder en wisselt dus hoopgevende fragmenten af met passages vol brute kracht. Maar vergis je zeker niet in de vocale kracht van Margherita die in het derde deel zowel gesproken tekst als krachtige als hoge zang op zijn best laat weerklinken. Ook het volgende korte instrumentale 'The Fall Of The Balance' mag je als intro beschouwen voor het daaropvolgende 'Near The Nightmare', opnieuw een track waarin de band goochelt met tempo en ritmewisselingen en die ook op gebied van gevoel varieert van hoop van naar verdoemenis en weer terug. Eindigen doet Chronos Zero met het instrumentale 'From Chaos To Chaos' die je toelaat om nu reeds verder te dromen van een vervolg op deze 'Hollowlands – The Tears Path: Chapter One'. Moet ik je er nog bij vertellen dat ik opnieuw zwaar onder de indruk ben van dit werkstuk? Zelf noemt de band Dream Theater, Symphony X, Adagio, Meshuggah en Nevermore als grootste invloeden, maar dit is een werkstuk dat elke fan van progressieve metal op zijn minst moet gehoord hebben en ja, eigenlijk in zijn collectie moet onderbrengen.

Luc Ghyselen (4½)

---

Scarlet Records  I  SC 293-2  I  Chronos Zero