Chronus: Chronus

DETAIL ALBUM​

Tracks:

1. White Mountains
2. Baron
3. Setting Sun
4. Avarice
5. Falling from Apogee
6. Rapture
7. City of Light
8. Hold Me (Set Me Free)

 
 
Platenlabel
Ellefson Music Production
 
Labelnummer
Promo CD
 
Distributie
Niet gekend
 
Promo-agent
Axel Wiesenauer (Rock 'n' Growl)
 
Website artiest
Chronus

Dream Theater was de eerste band die voor mij de deuren naar metalmuziek opendeed. Voor ik de progressieve metal die was ontstaan in de leslokalen van de Berklee College of Music voor het eerst had gehoord, had ik geen enkel besef van de vele onderverdelingen die metalmuziek rijk is. Als muzikante vond ik progmetal meteen fantastisch, maar ook daarvan duurde het nog even voor ik de verschillende subgenres doorhad. Waar Chronus precies in past, is me evenmin helemaal duidelijk en dat heeft volledig te maken met het feit dat de Zweden evengoed elementen van progressieve metal als het soort alternatieve rock waar de Foo Fighters een patent op hebben in de muziek mengt. Ook Mastodon is zeker een referentie en dat betekent natuurlijk ook dat er, ondanks de variatie, een aantal stijlkenmerken zijn die in alle songs op ‘Chronus’ voorkomen. De muziek van dit kwartet is absoluut riff georiënteerd, maar er is in de meeste songs plaats voor verschillende invloeden die mooi met elkaar samenvloeien. Het grote euvel dat het vorige album kenmerkte – uitstekende instrumentale passages, maar weinig geïnspireerde, slepende zanglijnen – is echter ook nog steeds aanwezig. Jammer, want op een nummer als ‘Avarice’ laat zanger/gitarist Sebastian ‘The Baron’ Axelsson horen hoe goed de band kan klinken als er melodieuzere vocalen worden aangeleverd, maar dan zijn we wel al vier songs verder, met nog maar de helft van het album te gaan. Na het korte, instrumentale ‘Falling from Apogee’ volgt ‘Rapture’, dat zo op een album van Ghost zou kunnen, terwijl het daaropvolgende ‘City of Light’ nog veel beter zou zijn als The Baron eens wat minder langgerekte lettergrepen zou gebruiken en compacter zou zingen – wat enkel lijkt te lukken wanneer hij ‘This is the end!’ roept. We zouden eigenlijk eenzelfde bedenking kunnen maken bij de meeste nummers. ‘Chronus’ is een in essentie uitstekend album geworden, dat zijn strepen net niet weet te behalen omwille van die ene vocale factor die we nu al verschillende keren hebben vernoemd. The Baron is zeker geen slechte zanger, maar lijkt dezelfde beperkingen te hebben als een Tobias Forge of een Dave Grohl, met net iets te weinig voeling voor echt pakkende zanglijnen. Het is frustrerend, want daardoor bekruipt je voortdurend het gevoel alsof hier toch net iets meer had ingezeten. Dave Ellefson, de bassist van Megadeth, die dit album met zijn Ellefson Music Production uitbrengt, weet hoe het wél moet. Misschien kan hij deze jongens het ooit eens voordoen?
​
Nathalie Clijsters (3)

The progressive metal-meets-alt rock approach Chronus adheres to almost pays off, but The Baron’s use of long syllables in his vocal delivery keeps this self-titled album from gaining the momentum needed to propel its tracks to the level Mastodon and Ghost seem to have reached in many of their songs, while falling prey to the same problems those two bands sometimes undeniably continue to struggle with.