Feed The Rhino: The Silence

DETAIL ALBUM

Track:

1. Timewave Zero
2. Heedless
3. Losing Ground
4. 68
5. All Work And No Play Makes Jack A Dull Boy
6. Yelow And Green
7. Nerve Of A Sinister Killer
8. Fences
9. The Silence
10. Lost In Proximity
11. Featherweight

 
Platenlabel
Century Media
 
Distributie
Sony Music Entertainment
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Promo-Agent
Wilko Reynders (Century Media)
 
Website Artiest
Feed The Rhino

Feed The Rhino is een hardcore/metalband uit het Britse Kent, met inmiddels al drie albums op hun palmares. Hun vierde langspeler kwam onlangs uit onder de titel ‘The Silence’.
Met een intro die doet terugdenken aan de 80's synthesizer muziek begint de band aan dit album met het pittige 'Timewave Zero'. Hardcore met een vleugje metal and rock. Zanger Lee Tobin doet me denken aan Frank Carter en ook het geluid van de band heeftwel wat weg van Franks vroegere band Gallows. Met 'Heedless' zetten ze de lijn gewoon verder, vooral de samenwerking en overgang tussen cleans en hardere vocalen zit bij deze band perfect ineen gepuzzeld. Hierdoor krijg je een vlot beluisterbare hardcore band. De emotionele toer op met het knappe 'Losing Ground'. Een ballad die me doet denken aan Alice In Chains, met de zweverige vocals. Het gaspedaal mag dan terug wat ingetrapt worden en de volumeknop gaat ook weer volledig naar rechts voor '68' waarin de band hun invloeden laat horen. Invloeden uit hardcore maar ook uit de southern rock en zelfs grunge. Ook de track met de langste titel van het album 'All Work And No Play Makes Jack A Dull Boy' gaat op dit elan verder. De vettigheid spat ervan and I like it. Nog een typisch voorbeeld dat de band duidelijk wordt geïnspireerd door Alice In Chains  is hoorbaar in 'Yellow And Green'. Een pak ruwer gaat het eraan toe op 'Nerve Of A Sinister Killer'. Hoor ik iemand denken aan de band Down? Dat bedoelde ik dus met die vettige southern rocksound, enkel bedoeld als referenties want ik wil geen afbreuk doen aan het geluid of inspiratie van deze en eerder genoemde bands. Maar vergelijken hoort er nu eenmaal bij. Ook 'Fences' zit in dezelfde stijl en kan zeker op mijn goedkeuring rekenen, nummers als deze vinden zeker hun weg terug in mijn playlists. Titelnummer 'The Silence' gaat opnieuw de rustigere richting uit en dat kan ik enkel toejuichen want de rustigere tracks op dit album zijn simpelweg geweldig. Al blijft deze track niet heel de tijd rustig en barst deze los tijdens het refrein. We naderen het einde van dit album dus tijd om nog eens extra hard te genieten met 'Lost In Proximity' dat er nog eens lekker op los beukt. Eindigen doet het album met 'Featherweight', iets wat deze band absoluut niet is. Geen pluimgewicht maar een vette en geweldig klinkende band.
 
Peter Smet (4)

Great sounding album with a perfect mix of the genres that inspired them.