Graveworm: Ascending Hate

Het Italiaanse Graveworm ontstond in 1992 en is met deze 'Ascending Hate' aan zijn negende album toe. Nog steeds brengt de band een mix van melodic symphonic black metal en gothic metal. Toch is er een opvallende nuance merkbaar met hun vorig album daar mede-oprichter en gitarist Stefan Unterpertinger terug gekeerd is in de line-up die verder bestaat uit vocalist Stefan Fiori, gitarist Eric Righi, drummer Maschtl Innerbichler en bassist Florian Reiner. Tien tracks telt hun nieuwste creatie dat heel zachtjes en gevoelig opent met akoestische gitaren die na zo'n anderhalve minuut in de prullenbak worden gekegeld en er gitzwarte elektrische gitaarriffs, donderende drumpatronen,opzwepende basslijnen en heel rauwe en ruwe vocalen op de proppen komen in het uptempo gebrachte 'The Death Heritage'. Na een eerder log klinkende intro trekt het vijftal opnieuw uiterst stevig van leer met het agressieve 'Buried Alive' dat wel nog een paar tempowisselingen meekrijgt. Het brutale en agressieve 'Torture Death', dat toch ook heel melodieus klinkt, bevat ook al een aantal ritmewisselingen. 'To The Empire Of Madness' opent stevig en uptempo en blijft agressiviteit en brutaliteit uitspuwen terwijl er toch heel korte rustige breaks langskomen die in fel contrast staan met de rest van deze track, terwijl de track ook eindigt met akoestische gitaren. 'Downfall Of Heaven' opent ietwat mysterieus maar daar is na heel korte tijd al niets meer van te merken daar het tempo de hoogte wordt ingejaagd en de vocalen barsten van agressie, terwijl vioolklanken later voor wat tegengewicht proberen te zorgen. Meer rustgevende fragmenten komen er langs in 'Stillborn', maar denk nu niet dat dit een echt rustige track is geworden, want ook nu komen er stukken langs waar het gaspedaal flink wordt ingedrukt en die voldoende brutaliteit en agressiviteit bevatten om te kunnen wedijveren met de overige tracks. Het gaat er een stuk trager en logger aan toe met 'Liars To The Lions' zonder dat dit evenwel een ballade kan genoemd worden, want het gaspedaal wordt iets over halfweg weer flink ingedrukt. Uiterst rustgevende pianoklanken zorgen voor de intro van 'Rise Again', waarna woede en agressie losbarsten en je later “echte” salvo's uit mitrailleurs hoort langskomen. 'Son Of Lies' zorgt voor de volgende mokerslag dankzij pulserende basslijnen en vocalen waar opgekropte woede in doorklinken zonder het melodieuze aspect uit het oog te verliezen. Eindigen doet het Italiaanse vijftal met het knappe 'Nocturnal Hymns Part II' waarin alle ingrediënten die de sound van Graveworm uitmaken nog eens perfect tot een geheel worden samengebracht. Tien prachtige nummers die de liefhebbers van het genre of van de band zelf zeker zullen bevallen. En, indien je kiest voor de digipack versie krijg je er nog een bonusnummer bij in de vorm van hun interpretatie van Bon Jovi's 'Runaway' (hoe die klinkt, weet ik niet daar die niet op mijn promo exemplaar te vinden is).

Luc Ghyselen (4½)

---

AFM Records I Graveworm