Hammerfall: Built To Last

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Bring It!
2. Hammer High
3. The Sacred Vow
4. Dethrone And Defy
5. Twilight Princess
6. Stormbreaker
7. Built To Last
8. The Star Of Home
9. New Breed
10. Second To None

Platenlabel
Napalm Records
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
niet gekend
 
Promo-agent
Mona Miluski (Napalm Records)
 
Website Artiest
Hammerfall

Toegegeven: we hebben ons vaak enorm geërgerd tijdens de jaren negentig. Natuurlijk werden er heel wat fantastische metal albums uitgebracht in dat decennium, maar op tv werden we overspoeld met nu-metal, grunge en – nog veel erger – housemuziek. Het aantal keren dat iemand ons aanmaande om toch maar eens een elektronisch liedje uit te proberen ‘omdat niet alle dance hetzelfde is’ en we na het beluisteren nog minutenlang volledig verdoofd met open mond in onze zetel bleven zitten, ons afvragende of we ook maar een enkel positief puntje konden vinden in wat we net hadden moeten doorstaan, was al snel niet meer op een hand te tellen. De gitaarmuziek viel wel nog mee – ook wij kochten ‘Nevermind’ van Nirvana en konden een aantal nummers daarop enorm appreciëren, terwijl lichtpuntjes als ‘Troublegum’ van Therapy? Ons lieten horen dat er wel toekomst lag in alternatieve rock – maar toch konden we nooit het gevoel afschudden dat het speltechnisch toch niet allemaal zo geweldig was. Waarom Kurt Cobain een geweldige componist werd genoemd? Niemand heeft het ons ooit overtuigend kunnen uitleggen. Waarom zijn band als dé stem van de nieuwe generatie werd beschouwd? We konden amper verstaan wat de man zong en begrepen beter wat Zack de la Rocha met Rage Against the Machine wilde zeggen. Voor elke Alice in Chains of Helmet leek er wel een The Presidents of the United States of America of Crash Test Dummies om de hoek te loeren, klaar om ons vertrouwen in muziek volledig te vermorzelen. En dan kwam Hammerfall.
 
Laten we duidelijk zijn: anno 1997 werd er nog steeds uitstekende metal uitgebracht. Kamelot zat tussen ‘Eternity’ en ‘Siege Perilous’ in, Iced Earth zat in eenzelfde positie met ‘The Dark Saga’n Blind Guardian was na ‘Imaginations from the Other Side’ klaar om meesterwerk ‘Nightfall in Middle-Earth’ op de mensheid los te laten en ‘Something Wicked This Way Comes’, Symphony X had net vernietigend uitgehaald met ‘The Divine Wings of Tragedy’. Vaak ging het echter om bands in volle opbouw, terwijl de oudjes die normaliter een grotere aantrekkingskracht hadden op het brede publiek het lieten afweten. Metallica had het onvergeeflijke bewerkstelligd met de immens teleurstellende albums ‘Load’ en ‘Reload’, Iron Maiden had met Blaze Bayley niet meer het juiste materiaal in huis om ‘The X Factor’ en ‘Virtual XI’ voldoende te doen knallen, Dream Theater vergat de complexiteit die hun sterk muzikaal aangelegde fans zo konden appreciëren op ‘Falling into Infinity’ en Dave Mustaine zou na ‘Cryptic Writings’ (heel eventjes) van het voetstuk duikelen met ‘Risk’, veruit het slechtste album uit het bestaan van Megadeth. Zelfs Manowar zou er niet meer in slagen om ooit nog beter te doen dan wat er op ‘Louder Than Hell’ en voorgaande albums gepresteerd werd. Het is dus niet onlogisch dat ‘Glory to the Brave’ van het Zweedse Hammerfall door heel wat metalheads met luid applaus werd ontvangen. De fantasy songteksten waren meliger dan wat veel fans wilden horen, maar eindelijk had de heavy muziekwereld weer een band die een heel duidelijke boodschap had: metal is de allerbeste muziek die er bestaat! Overal ter wereld haalden liefhebbers van black- en deathmetal de neuzen op, maar wie toegankelijkere metal wél kon appreciëren, leerde vaak snel luidkeels meezingen met ‘The Metal Age’ of ‘Steel Meets Steel’. Het was het begin van een vloedgolf waar ook Duitse bands als Helloween, Gamma Ray en Edguy van zouden weten te profiteren en Hammerfall wist zijn status als voorvechter van metalmuziek jaarlijks of tweejaarlijks te consolideren met albums als het uitstekende ‘Legacy of Kings’, ‘Renegade’ en het geweldige ‘Crimson Thunder’. In 2011 weken de Zweden even af van hun geijkte formule met het iets gewaagder klinkende ‘Infected’ – een demarche die wij zeker konden smaken, maar toch leek het amper drie jaar later alweer nodig te zijn om de maliënkolder aan te trekken met ‘(r)Evolution’ en nu is er dan ‘Built to Last’, dat de boodschap duidelijker dan ooit naar voren brengt: metal is geweldig en de Hammerfall muzikanten zullen hun heilige eed als verdedigers van deze muziek nooit breken.

Eerlijk is eerlijk: als we kritiek hebben op Nirvana omwille van de gebrekkige muzikaliteit, mogen we het zanger Joacim Cans ook kwalijk nemen dat zijn teksten maar al te vaak behoorlijk simplistisch en zelfs kinderachtig klinken. Wanneer we met mensen praten die niet beseffen hoeveel lagen metal kan hebben, zoeken we bijgevolg beter geen Hammerfall song op Spotify. De frontman schrijft echter wél erg gemakkelijk in het gehoor liggende zanglijnen die je haast meteen kunt meezingen, getuige opener ‘Bring It!’, dat wordt ingezet met het soort hoekige riffs die je ook van Grave Digger kunt verwachten. ‘Hammer High’ wordt ingezet met drumgeroffel dat ons doet denken aan de periode dat Nick Menza nog voor Megadeth speelde, maar evolueert al snel naar een goed opgebouwd nummer waarvan het refrein is begiftigd met het soort koortje dat meteen in het hoofd blijft plakken, ook al zal je vanwege de tekst (‘Hammer high this is a freedom cry!/Hammer high, no one should ask me why!/It's my life – tell me I will defy!/Hammer high until I die!’) misschien te beschaamd zijn om dit nummer in het openbaar te zingen. ‘The Sacred Vow’ zet het feest van herkenning voor met een simpele gitaarintro die ook Manowar wel zou kunnen pruimen, waarna het tempo wordt opgevoerd voor een song waarin heel wat songtitels uit het verleden voorkomen. Er wordt bovendien uitgepakt met – muzikaal gezien – het beste refrein van het album, waarna ‘Dethroned and Defy’ begint met een een ‘hammer-on’-gedreven gitaarintro die de toon zet voor een snelle power metalsong die de fans zeker zullen kunnen smaken en dat geldt trouwens ook voor de fluit waar de érg goeie ballade ‘Twilight Princess’ Rhapsody-gewijs mee begint. Het is een rustmoment voor het militaristisch klinkende ‘Stormbreaker’ en meezinger ‘Built to Last’. Op ‘The Star of Home’ haalt Cans geregeld hoog uit, maar ook op andere songs zingt de vocalist vaak (nog) hoger dan we van hem gewend zijn. Vocaal blijft de frontman erg jong klinken en zet hij dan ook ietwat verrassend zijn beste prestatie tot nog toe neer. Knap, hoor. ‘New Breed’ is daarna wat ons betreft de absolute uitschieter van dit album, een beuker die aan een gemiddeld tempo voorbijkomt en veel ruimte biedt aan een breed op de sporen gelegde, vette ‘groove’, met ook de veruit de beste coupletten die op ‘Built to Last’ terug te vinden zijn. Let ook op de tweede helft, dat een opbouw kent waar ook Accept heel wat succes mee heeft geoogst.
We verlaten de middeleeuwse teksten even voor de renaissance met de keyboardintro van het rustigere ‘Second to None’, dat deze verzameling nieuwe songs meer dan waardig afsluit en zo plant ‘Built to Last’ de vlag stevig in gras dat gezaaid werd tijdens de jaren tachtig, maar dankzij de nodige ervaring, moderne opnametechnieken, muzikale kunde en wil om hier en daar wat complexiteit in te ruilen voor herkenbaarheid toch ook anno 2016 de moeite waard is. Van ons mocht het zeker wat progressiever en tekstueel meer cerebraal, maar daar hebben we natuurlijk ook bands als Hell, Leprous en Threshold voor.
 
Dirk Vandereyken (3,5)