|
Het Britse Judas Priest situeren, zou ik eigenlijk niet meer moeten doen, maar je weet nooit wie dit leest. De band werd in 1970 opgericht door samensmelting van twee lokale bandjes: Freight (met o.a. bassist Ian Hill en gitarist K.K. Downing) en ...Judas Priest (met o.a. vocalist Al Atkins). Toen Al de band verliet (1974) kwam Rob Halford in beeld, samen met drummer John Hinch. En nog wat later werd ook Glenn Tipton aan de line-up toegevoegd. De eerste albums deden al een beetje stof opwaaien maar het was vooral het live album 'Unleashed In The East' die de band echt op de kaart zette. Dat samen met hun typische “twin lead guitars” en hun aparte podiumkledij van “S&M leather and studs”. In 1980 werd het album 'British Steel' uitgebracht en dat album zorgde dankzij nummers als 'United', 'Breaking The Law' en 'Living After Midnight' voor heel wat radiosucces en de echte grote doorbraak. Intussen had de band al een aantal drummers versleten en was Dave Holland nu de man achter de ezelsvellen. Vanaf dan werd elk album een succes en zorgde de band met een uitgekiende podiumstrategie (waarin o.a. vocalist Rob Halford met een Harley Davidson motor het podium op kwam) voor uitverkochte concerten. Maar op het einde van de 'Painkiller'-toernee verliet Rob Halford de band (1991). Hij werd vervangen door Tim “The Ripper” Owens waarmee Judas Priest twee albums opnam: 'Jugulator' (1997) en 'Demolition' (2001). In 2003 keerde Rob Halford terug als vocalist en dat zorgde voor opnieuw nog extra publiciteit voor het Britse vijftal. 'Angel Of Retribution' (2005) was het eerste album waarop Rob Halford opnieuw te horen is. Daarna volgde in 2008 het controversiële conceptalbum 'Nostradamus'. Vanaf januari 2011 begonnen de geruchten aan te zwellen dat er ene nieuw studio-album op komst zou zijn. Groot was dan ook de verrassing toen in mei 2011 bekend werd dat gitarist van het eerste uur K.K. Downing de band verliet. Maar gelukkig is er nu dus 'Redeemer Of Souls' met Ian Hill (bass), Glenn Tipton en nieuwkomer Richie Faulkner, drummer Scott Travis en vocalist Rob Halford. Met dit zeventiende studioalbum, als ik de tel juist heb bijgehouden, keert Judas Priest terug naar wat we van hen kunnen verwachten: snedige heavy metal met die typische “twin lead guitar” en de speciale karakteristieke vocalen van Rob Halford. Niet dat alle dertien nummers op dit nieuwste album topniveau halen, maar er zitten genoeg sterke tracks en uitstekende momenten in om te spreken van een stevig en knap typisch Judas Priest-album. Een stevige onweersbui opent het krachtige 'Dragonaut' en het album. Meteen komt het zo herkenbare “Judas Priest” geluid tot leven. Het titelnummer is waarschijnlijk nog iets krachtiger maar is ook catchy genoeg om kans te maken op de radio. 'Halls Of Valhalla' is een nieuwe klassieker in spé: het nummer opent met zo'n karakteristieke hoge gil van Halford en uiterst snedig gitaarwerk van de tandem Tipton/Faulkner. Verder hoor je een uiterst gemakkelijk mee te zingen refrein langskomen op een stevige basis van drums en bass. 'Sword Of Damocles' is een medium-tempo meezinger geworden, een beetje atypisch voor Judas Priest. 'March Of The Damned' klinkt misschien zelfs nog iets trager zonder dat het vijftal je hier een doom metal track tussen de kiezen duwt. Een snerpende gitaarsolo eist hier de hoofdrol op. Het tempo gaat weer wat in de hoogte voor 'Down In Flames', al kan het nummer me niet echt bekoren wegens niet echt snedig genoeg en de iets voor de hand liggende meezingbare strofen. De vocalen van Halford ziijn waarlijk krachtig en schitterend te noemen in 'Hell & Back', een nummer met een akoestische intro. Ook 'Cold Blooded' hoeft niet echt voor mij: het nummer wordt me iets te braaf en te weinig snedig gebracht, ondanks en opflakkering halfweg. Gelukkig volgt met 'Metalizer' opnieuw een echte snedige Judas Priest-track: de krachtige vocalen, met ook opnieuw die hoge gil, worden ondersteund door snedige riffs, denderende drumpatronen en stevige basslijnen. De heren gaan de bluesy toer op met 'Crossfire', terwijl het dreigend klinkende 'Secrets Of The Dead' (met klokkengeluid) opnieuw aan een eerder medium tempo wordt afgehaspeld. Voor 'Battle Cry' worden alle registers nog eens open getrokken zodat er hier opnieuw een echt typische Judas Priest-track te voorschijn komt met opnieuw mooie vocalen van Halford. 'Beginning Of The End', het nummer dat dit album afsluit, is een ingetogen ballade geworden. Dus niet echt het “topalbum” waar toch wel vele fans zaten op te wachten, maar wel opnieuw een goed album van een van de vaandeldragers van de NWOBHM. Luc Ghyselen (4)
0 Opmerkingen
Je opmerking wordt geplaatst nadat deze is goedgekeurd.
Laat een antwoord achter. |
|
RSS-feed