cd reviews
Nog nooit gehoord van Krash Karma? Ik tot nu ook nog niet en dat is misschien wel spijtig want wat dit Amerikaanse gezelschap hier uit zijn mouw weet te schudden is best wel knap. De spilfiguren zijn vocalist/gitarist/bassist Ralf Dietel en vocaliste/drumster Nicole Skistimas. Die laatste staat ook in voor het “programming” gedeelte: niet dat dit de bovenhand neemt, maar om de gaatjes op te vullen is dit leuk meegenomen. En voor zover ik kon achterhalen is het enkel dit duo dat je hier hoort op dit twaalf tracks tellend tweede album na het eerder verschenen debuutalbum 'Straight To The Blood' (2011). Live wordt dit duo, ook al voor zover ik kon achterhalen, nu aangevuld met gitarist Elias Tannous en bassist Nick. Muzikaal verkrijg je hier een mix van hard rock, heavy metal, industrial, metalcore en alternatieve rock waarin gitaar centraal mag staan. Openen doen ze met het korte – net iets langer dan een minuut – titelnummer die je je gerust mag beschouwen als een intro waar schreeuwerige vocalen “Paint The Devil” in brnegen, zodat het album eigenlijk pas effectief van start gaat met 'She Spreads The Darkness', waarin meteen het complete arsenaal aan invloeden over je heen worden gestort, terwijl de vocalen van Ralf ruw en rauw mogen genoemd worden. Iets wat in 'Still Bleed' nog eens wordt overgedaan, maar dan wel met uiterst melodieuze fragmenten in gemengd waarin Niki (Nicole) wat background vocalen aan toevoegt. Ze mag de lead vocalen voor haar rekening nemen in het echt wel melodieus klinkende 'Sacrifice'. Niet dat dit een kalm nummer is geworden, maar haar vocalen zorgen voor een meer melodieus karakter. 'Save Me' heeft, ondanks zijn hakkend ritme, een aanstekelijke vibe die naar maar smaakt. En dat verkrijg je meteen met het mooi opgebouwde 'Come Closer' waar Ralf en Niki samen het refrein verzorgen terwijl snerpende gitaren voor een eigenaardige sound zorgen. Even dacht ik naar filmmuziek (Ennio Morricone's 'The Good, The Bad And The Ugly') te luisteren tijdens de intro van 'Killing Time' waar, na de harmonica, de prachtige stem van Niki het overneemt om tenslotte te worden weggeblazen door de krachtige stem van Ralf. Eindigen doet deze track, die tal van tempo en ritmewisselingen kent, met een tikkende klok. Voor 'Homesick' brengt het duo opnieuw tal van muziekstijlen (punk, alternatieve rock, metal, industrial, groove) in een grote pot, mengt dit heel goed, en bekomen ze zo een eigenzinnige mix. 'Bridges Going Nowhere' begint kalm maar laat ontbindt al vlug zijn duivels. Ook hier worden de vocalen in het refrein gedeeld door Ralf en Niki. Industriële klanken nemen de bovenhand in 'Ghost In A Machine', terwijl Niki het gevoelige en zo goed als akoestische 'Voodoo Dolls' mag inzingen, een mooi rustpunt tussen al de overige stevige tracks. Met 'Map Of A Human Soul' gaat het er nog een laatste keer stevig aan toe: een track met veel ritmewisselingen die gedragen door de krachtige vocalen van Ralf die, net als in een aantal andere nummers, steun krijgt van Niki's stem tijdens het refrein. Als kers op de taart mag ik je hier een uiterst sublieme gitaarsolo aanbevelen. Niet honderd procent “my cup of tea” op muzikaal gebied, maar ik heb wel genoten van deze 'Paint The Devil', nu jullie nog! Luc Ghyselen (4)
0 Opmerkingen
Je opmerking wordt geplaatst nadat deze is goedgekeurd.
Laat een antwoord achter. |
|