Meshuggah: Violent Sleep Of Reason

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Clockworks
2. Born In Dissonance
3. MonstroCity
4. By The Ton
5. Violent Sleep Of Reason
6. Ivory Tower
7. Stifled
8. Nostrum
9. Our Rage Won’t Die
10. Into Decay

Platenlabel
Nuclear Blast
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Promo-agent
Jaap Wagemaker (Nuclear Blast)
 
Website Artiest
Meshuggah

Deze Zweedse metalband heeft weinig introductie nodig. Ze zijn inmiddels toe aan hun achtste langspeler toe en worden aanschouwd als de grondleggers van de Djent subcultuur binnen de progressieve metal. Met hun nieuwste Violent Sleep Of Reason bewijzen ze dat ze deze positie nog steeds aanhouden en ze tot de top van dit metalgenre behoren. Kenmerkend zijn de laag getunede gitaren, vaak achtsnarig, de vele tempowisselingen en de soms zware grunts. Deze elementen vind je direct terug in opener ‘Clockworks’. De screams en soms zenuwachtig aanvoelende gitaarriffs zitten op hun perfecte plaats binnen dit nummer. Er zit zoveel variatie binnen de progressieve metal die er voor zorgt dat ik soms wel eens het noorden verlies binnen dit genre en zelfs binnen de kleinere subcultuur Djent zie je vele verschillende bands die weinig met elkaar gemeen hebben. Er zijn bands die het instrumentale op de voorgrond plaatsen, andere de tempowissels een belangrijke plaats toedienen en dan heb je Meshuggah die naar mijn mening meer de brutale, donkere kant verkiezen. ‘Born In Dissonance’ is zo een duidelijk voorbeeld wat ik bedoel met deze brutale inbreng. Geen cleane vocals te bespeuren enkel de brute, schreeuwende, bulderende stem van Jens Kidman die me soms doet denken aan Randy Blythe van Lamb Of God. Diepe bastonen en bijhorende zware gitaarnoten en beukende drums doen ‘MonstroCity’ losbarsten als volgend nummer op deze langspeler. Technisch gitaarwerk op z’n best valt er te horen op deze knaller van formaat. Waar het vorig nummer nog uitpuilde van het technische gitaarwerk, wat hier ook weer terug te vinden is, is het hier vooral het intensieve drumwerk dat de nodige wenkbrauwen zal doen fronsen. ‘By The Ton’ laat me soms denken dat drummer Tomas Haake meer dan twee armen heeft. Titeltrack ‘Violent Sleep Of Reason’ legt de lat voor de band weer wat hoger met intensief instrumentaal werk. Weinig verrassingen op dit album maar deze band weet perfect waar ze mee bezig zijn en hoe hun fans gekluisterd aan hun radio of ander mediatoestel te houden. Fenomenale gitaarsolo’s, lekker doorrazende riffs en die heerlijk bulderende stem, ‘Ivory Tower’ heeft dit allemaal. Er lijkt geen eind te komen aan het beschikbare arsenaal van deze band. Dit is zeker een kandidaat voor ons geliefde Belgische metalfestival in 2017 waar ze zeker de weide zullen doen ontploffen met nummers als ‘Stifled’ dat met een klassieke ondertoon eindigt en zo de aanzet geeft tot ‘Nostrum’. Meer beukende riffs op ‘Our Rage Won’t Die’, de band wijkt zelden af van dit recept maar verveeld ook nooit. Hoe zeggen ze dat weer : Never change a winning team. ‘Into Decay’ brengt ons weer aan het einde van alweer een fenomenaal album van deze band. Hevig distorted en laag getuned gitaargeweld om dit album af te sluiten. Wat wil de liefhebber nog meer ?
 
Peter Smet (4,5)

They have proven themselves again as absolute leaders of the djent subgenre within progressive metal and beyond.