|
Het Zweedse melodic rock/AOR gezelschap Miss Behaviour ontstond in 2004 toen gitarist Erik Heikne en toetsenist Henrik Sproge elkaar leerden kennen in school. Daar beiden een immense passie hadden voor “eighties styled melodic rock en AOR” was het maar logisch dat dit ook de sound was waarnaar ze zochten voor hun eigen band. Een drie nummers tellende ep en het debuut werden uitgebracht, maar deden nog niet het verhoopte aantal stof opwaaien. Met een nieuwe vocalist, Sebastian Roos, werd dan in 2011 'Last Woman Standing' opgenomen. En nu lukte het wonderwel om voet aan de grond te krijgen, zeker in thuisland Zweden alwaar de single uit het album, de ballade 'Till We Meet Again', uiterst succesvol werd onthaald. Het album zelf (elf nummers) werd in datzelfde jaar verkozen als AOR-album van het jaar en het rockende 'Cynthia' werd verkozen tot een van de beste tracks van 2011 bij het Britse Classic Rock-magazine. Dit om maar aan te tonen dat deze Miss Behaviour toch al heel wat adelbrieven kan voorleggen in het genre. En toch vind ik dat allemaal veel te gepolijst, veel te radiovriendelijk klinken zodat deze band hier in de lage landen niet zwaar en stevig genoeg is om de metalfans echt aan te spreken – en daar kan ook de gastbijdrage van gitarist Roland Grapow (ex-Helloween, Masterplan) in 'Perfect War' niets aan verhelpen – maar dan waarschijnlijk wel weer net iets te stevig klinkt voor de modale muziekliefhebber. En het is natuurlijk een feit dat melodic rock en AOR, net als tal van andere subgenres op gebied van rock en metal, hier niet aan bod komen op de radio. Naast de elf nummers die het originele album 'Last Woman Standing' sierden, krijg je nu nog twee extra nummers aangeboden met de huidige line-up (naast het trio dat ik eerder vernoemde, hoor je hier ook nog bassist Niclas Lindblom en drummer Magnus Jacobson). Zowel 'Run 2 You' als 'True Man Show' passen perfect in het straatje van wat Miss Behaviour voor ogen heeft: mooie zang, mooie arrangementen, perfecte balans in samenspel tussen gitaar en toetsen, melodieuze solo's, kortom radiovriendelijke rustig rockende nummers. Fans van het genre doen er goed aan deze heruitgave te beluisteren, maar toch vrees ik dat dit allemaal net niet voldoende is om de “die hard rock en metalfan” voor zich te winnen. Luc Ghyselen (3)
0 Reacties
Uw commentaar zal worden geplaatst nadat het is goedgekeurd.
Laat een antwoord achter. |
|
RSS-feed