|
Met deze 'Dawn Of The 5th Era' is het Finse Mors Principium Est toe aan zijn vijfde full-album. De band ontstond in 1999 en telt op heden geen enkel origineel bandlid meer! Dat op zich is waarschijnlijk al een unicum! Al wil ik hierbij wel een kleine kanttekening maken, want zowel vocalist Ville Viljanen en drummer Mikko Sipola zijn er immers al bij sinds hun allereerste demo ('Before Birth' (2000)). Kort daarna vervoegde ook bassist Teemu Heinola de line-up. Enkel met de gitaristen in de band loopt het momenteel nog steeds heel stroef, want Andy Gillion is er pas sinds 2011 en het vorige album '… And Death Said Live' bij, terwijl Kevin Verlay nu, sinds dit album, de line-up vervolledigt. Maar dit neemt niet weg dat het huidige vijftal met deze 'Dawn Of The 5th Era' een ijzersterke plaat heeft afgeleverd in het genre! De heren brengen nog steeds uiterst melodieuze death metal die zoals steeds invloeden bevat van grootheden in het genre als At The Gates, Tranquillity of In Flames. En vooral die laatst genoemde band blijkt een erg grote invloed voor Mors Principium Est. Niet dat de heren een klakkeloze kopie zijn van deze Zweedse grootmacht, maar vooral op het muzikale gebied, hoor ik toch veel ingrediënten die In Flames ook graag hanteert. Vocaal klinkt dit dan toch wel weer compleet anders, daar Ville eigenlijk zo goed als nooit een cleane zangstem gebruikt. Wat niet wegneemt dat de vocalen erg goed en verstaanbaar overkomen, iets wat ik persoonlijk erg kan waarderen. Verder is er dan natuurlijk het uiterst stevige en erg sterk muzikale aspect van de band die hier de aandacht trekt. De gedreven bass– en drumpatronen zorgen voor een meer dan solide basis waarop beide gitaristen hun stevige en knappe riffs mogen etaleren. Voeg daarbij hun meestal uiterst sfeervolle en sublieme gitaarsolo's, het gepast aanbrengen van die mooie keyboard accenten en je begrijpt volkomen waarom deze 'Dawn Of The 5th Era' in het subgenre “melodieuze death metal” zowat bovenaan mijn eindejaarslijstje mag prijken. Dat er op het elf tracks tellend album geen enkele zwak nummer tussen steekt is daar natuurlijk niet vreemd aan. Vanaf de eigenzinnige instrumentale melodieuze opener 'Enter The Asylum' wordt je immers meegesleurd op een helse rit die misschien net écht van start gaat met het uiterst vlotte en krachtige 'God Has Fallen'. Wat dan volgt is een machtige rit in iets wat ik kan bestempelen als “stevig, steviger, stevigst”, zonder het melodieuze aspect uit het oog te verliezen, en dat tot aan de afsluiter 'The Forsaken'. Onderweg wordt je slechts een echt rustpunt gegund: het erg mooie, instrumentale en melodieuze 'Apricity'. Kan dit kwintet dit ook live waarmaken? Dan zitten zij, en natuurlijk ook wij als fan, gebeiteld voor tal van mooie jaren! Luc Ghyselen (4½)
0 Opmerkingen
Laat een antwoord achter. |
|
RSS-feed