Mother Road: Drive

Mother Road is een project – of mag ik dit echt reeds een band noemen? – van de Amerikaanse vocalist Keith Slack (Steelhouse Lane, Michael Schenker Group, Mudpie) en de Duitse gitarist Chris Lyne (ex-Soul Doctor). De rest van dit gezelschap bestaat uit Zacky Tsoukas (drums), Frank Binke (bass) en Alessandro DelVecchio (hammond en piano). Het vijftal brengt op dit debuutalbum elf nummers bluesy hard rock die schatplichtig is aan o.a. Led Zeppelin en Bad Company. Geen wonder ook als Keith vocalisten als Paul Rodgers en Robert Plant als grote voorbeelden citeert en Chris namen als Paul Kossoff, Gary Moore en Jimmy Page laat vallen als zijn grootste voorbeelden.
Het album opent meteen al heel knap met 'The Sun Will Shine Again' dat akoestisch opent en meer dan één knipoog verwerkt naar Led Zeppelin, zowel op muzikaal als op vocaal gebied. 'Feather In Your Hat' neigt dan eerder richting Bad Company, al hoor je hier ook duidelijk de stempel van Alessandro die met zijn knappe hammondsound alle eventuele gaatjes mooi opvult. 'Drive Me Crazy' en 'Out Of My Mind' zijn twee knap uitgevoerde typische slepende bluesy hard rock nummers waarin opnieuw de mooie hammond geluiden in duel gaan met dit knappe gitaarriffs en een mooie solo. 'These Shoes' heeft twee gezichten: de strofes worden gebracht als een rustige, kalme ballade terwijl het nummer telkens aan kracht en tempo wint voor het refrein. 'Dangerous Highway' opent met hammond geluiden die me vooral doen denken aan Deep Purple. In 'Poor Boy (Long Way Out)' wordt een knap gitaar/hammond duel gebracht in wat eigenlijk een stevige klassieke harde bluessong is geworden. 'Dirty Little Secret' laat ons opnieuw kennis maken met een stevig rockende bluesy ballade waarin de knappe lichtje rauwe vocalen van Keith uitstekend tot hun recht komen. 'Blue Eyes' is terug zo'n slepende bluesy hardrock track geworden waarin je een knappe gitaarsolo wordt voorgeschoteld. 'Still Raining' wordt op gang getrokken door mooi pianospel dat ook verder in het nummer in glansrol krijgt toebedeeld. Het laatste nummer van dit album, 'On My Way', opent en eindigt met rustige vocalen bovenop de akoestische gitaar begeleiding. Slechts in het midden van het nummer mogen andere instrumenten dit nummer kracht en tempo meegeven. Een knap album voor iedereen, en zeker liefhebbers van de aangehaalde bands, die houdt van klassieke hard rock met veel bluesinvloeden. Als de heren volgende keer nog wat meer uptempo nummers op een album brengen, zit er een nog hogere quotering aan te komen.

Luc Ghyselen (4)

---

Road Songs  I  AOR Heaven  I  AOR 00096  I  Mother Road