Neopera: Destined Ways

Met de band Neopera, opgericht in 2010, wil componist/gitarist Jörn Schubert (Dark Age) ruige metal combineren met elementen uit de klassieke muziek. Dit moet resulteren in dominante gitaren, agressieve vocalen en overdonderende beats die hand in hand gaan met klassiek gezang en orkestrale arrangementen. Daarvoor rekruteerde Jörn eerst vocalisten Nina Jiers (sopraan) en Thorsten Schuck (bariton). Daarna volgden een aantal bevriende muzikanten waarmee de ep 'Destined Ways' werd opgenomen. Vorig jaar werd dan een video op de markt gebracht voor 'The Marvel Of Chimera' en eindelijk werd dit jaar de tijd rijp geacht voor het impressionante debuutalbum 'Destined Ways' met twaalf nummers die een zo goed als perfecte symbiose maken van metal en klassieke muziek. Het stevige en uiterst vlot gebrachte 'The Marvel Of Chimera' zet dit album in op een erg hoog niveau en alle beloofde ingrediënten die ik in het begin van dit stukje aanhaalde vallen hier op hun plaats: de stevige gitaren die het geluid domineren (Jörn Schubert), de agressieve en rauwe vocalen (Mirko Gluschke), de machtige drumpatronen (Thorsten Harnitz), stevige baslijnen (Dirk Schlächter), klassieke stemmen (de sopraan van Nina Jiers en de bariton van Thorsten Schuck) en de verbluffende orkestrale arrangementen. 'A Call To Arms' bevat meer invloeden van klassieke muziek, vooral dan in de zang, en is iets rustiger op gebied van tempo en ritme, maar het dominante gitaarspel zorgt er echt wel voor dat dit een metal-song is gebleven. Complexe ritmepatronen, meerstemmige vocalen die voor immense contrasten zorgen, stevig beukende fragmenten, rustiger momenten, en bovenal die echt dominerende gitaarpartijen zorgen voor het immens knappe 'Remote'. Zowel Nina als Thorsten zingen de sterren uit de hemel tijdens het prachtige 'Destined Ways', dat verder nog mag pronken met een inventieve en overweldigende gitaarsolo. In het uiterst gevoelige 'Falling Water' is de glansrol weggelegd voor de engelachtige vocalen van Nina. 'The Greed' bijt dan weer uiterst stevig van zich af en de drie vocalisten zorgen hier weer voor een spetterend vocaal vuurwerk waarin contrasten troef zijn. Ook muzikaal valt er hier weer enorm veel te beleven: van uiterst vlotte en stevige stukken tot vrij gevoelige fragmenten en natuurlijk ook al weer zo'n schitterende gitaarsolo. Dreigend, stevig en uiterst knap is 'Error' waar, net zoals in feite in elke song, de puzzelstukjes weeral perfect op hun plaats vallen en waar vooral de ruige metal vocalen van Mirko een glansrol spelen. 'Last Pantomime' is een gevoelig en rustig nummer geworden waar ditmaal de mooie baritonstem van Thorsten centraal staat. 'Equilibria' komt langzaam op gang, maar wint gaandeweg aan kracht en tempo, terwijl ook de vocalen van eerder rustig en goed naar krachtig en subliem overschakelen. 'Requiem' lijkt een kort intermezzo met koorgezang en hoge vocalen van zowel Thorsten als Nina, waarna het stevige 'Song Of Revenge' uit de speakers knalt. In deze song klinkt woede door, vooral dan in de vocalen van Mirko, die worden ondersteund door stevig koorgezang. Een stevig ritme opgelegd door bass en drums en een korte, krachtige gitaarsolo vervolledigen deze track. Met 'The Unspeakable' eindigt dit album in grootse stijl: het orkestrale krijgt hier de bovenhand, maar wordt zo nu en dan onderbroken voor een  stevige metal uitbarsting waarin het gitaarwerk een prominente rol opeist. Het nummer eindigt ook heel abrupt en doet me verlangen naar meer. Het debuut van Neopera slaat hier dus wel in als een bom en ik ben uiterst benieuwd of ze dit ook live kunnen waar maken, terwijl ik ook reeds aan het uitkijken ben naar op een opvolger.

Luc Ghyselen (5)

---

EarMusic  I  V2  Benelux Records  I  Neopera