Purest Of Pain: Solipsis

DETAIL ALBUM

Track:

1. The Pragmatic
2. Truth-Seeker
3. Vessels
4. Crown Of Worms
5. Momentum
6. The Sleep Of Reason
7. Tidebreaker
8. Trial & Error
9. Terra Nill
10. Noctambulist
11. E.M.D.R.
12. Phantom Limb
13. Solipsis
14. The End

 
Platenlabel
Eigen beheer
 
Distributie
Niet Gekend
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Promo-Agent
Axel Wiesenauer (Rock 'n' Growl)
 
Website Artiest
Purest Of Pain

Eindelijk is hij er dan het eigenlijke debuut van Purest Of Pain, ‘Solipsis’. Het geesteskind van Merel Bechtold die we kennen als gitariste bij Delain en MaYan werd gereleased dankzij een Indiegogo campagne. De sympathieke en immers goedlachse Merel was steeds aanwezig op diverse sociale media en had zo de campagne tot een goed einde kunnen brengen. Gelukkig maar want ‘Solipsis’ klinkt vet. De melodieuze death metal is iets anders dan wat we gewend zijn van de meeste Nederlandse bands en kan zeker fans van Arch Enemy en Dark Tranquillity bekoren. Alle nummers werden geschreven door Merel Bechtold met uitzondering van 'E.M.D.R.' dat van de hand is van collega gitarist Michael Van Eck. De lyrics vloeiden dan weer voort uit het brein van zanger J.D. Kaye. Verder bestaat de band nog uit bassist Frank Van Leeuwen en drummer Joey De Boer die we kennen van Delain. Dat de plaat vooral gitaar georiënteerd is ligt voor de hand. Merel beroert de snaren als geen ander en dat levert een ijzersterk album op. Dit krijgen we al direct te horen in het melodieuze openingsnummer 'The Pragmatic' dat dienst doet als intro voor wat nog komen gaat. Met de death metal grunts krijgen we alleszins een leuk voorproefje. Op 'Truth-Seeker' gaan de registers voor de eerste keer echt open en laat zanger J.D. Kaye horen wat hij uit zijn strot geduwd krijgt terwijl Merel de geweldige ondersteuning biedt met strak en intens gitaarspel. Ik ben al direct fan en 'Vessels' kan dit gevoel enkel maar versterken. De melodie zit perfect in verhouding met de harde vocalen waardoor je een intense beleving over je heen krijgt. In tegenstelling tot andere reviews is mijn aandacht hier vooral gevestigd op het gitaarspel in plaats van op de vocalen. Misschien wel voor de hand liggend aangezien deze band toch vooral een project is van gitariste Merel. 'Crown Of Worms' is weer een lekkere track die voorbijraast met enkele gesproken passages die de het gebulder van J.D. Even rust gunnen. Één van mijn favoriete tracks op deze plaat is het knappe 'Momentum', de snelle drums vergezeld door het vingervlugge gitaarwerk doet mijn nekspieren overuren draaien. De verschillende gitaarstijlen verweven in dit nummer zijn amper te tellen, van snelle solo's tot diep getunende bijna core klinkende breakdowns. Als tussenstuk op het album krijgen we dan het bijna volledig instrumentale, op een enkel gruntpassage na, 'The Sleep Of Reason' voorgeschoteld dat perfect staat als inleiding op 'Tidebreaker'. Geen errors te bespeuren op deze 'Trial & Error', de zoveelste geweldige track die me in vervoering weet te brengen. 'Terra Nil' was het eerste volledige nummer dat ik hoorde van de band na enkele gitaarvideo's van Merel op sociale media in de voorbereiding op dit album. Vanaf de eerste noten van deze track wist ik dat dit een band was om naar uit te kijken en in de gaten te houden was. Je wordt allesbehalve teleurgesteld met strak klinkende tracks als deze 'Noctambulist' dat gewoon smeekt om op te headbangen. Melodieuze death metal vindt steeds meer en meer zijn weg terug in mijn platencollectie en deze verdiend daar zeker ook toe te behoren. Het is fijn om na al de meer gothic en symfonische metal uit Nederland eindelijk nog eens wat brutaler werk te horen. Hoewel Nederland vooral gekend staat voor zijn vooral female-fronted bands ben ik toch blij dat de band heeft gekozen voor J.D., al had een vrouwelijke grunter zoals Alissa van Arch Enemy hier zeker niet misstaan maar dan krijg je misschien de commentaar dat je een kopie bent van eerder genoemde band. Je kan misschien wel gaan vergelijken met andere bands uit het genre maar Purest Of Pain is zeker geen kopie. De eigenheid spat van de nummers af, 'E.M.D.R.' het enige nummer niet geschreven door Merel is daar een mooi toonbeeld van. Met 'Phantom Limb' is het einde van het album spijtig genoeg al in zicht. Geïnspireerd op de albumtitel geldt 'The Solipsist' als eigenlijke laatste nummer van de plaat en trekt de band de registers nog eens open alvorens er met 'The End' een passend slot aan te breien. Een melodieus en instrumentaal meesterwerkje om dit album te besluiten.
 
Peter Smet (4 ½)

One of the best albums coming from the Netherlands. It's heavy, brutal and intens but also melodi and beautiful.