Rage: Seasons Of The Black

DETAIL ALBUM

Tracks:
Cd 1

1. Seasons of the Black
2. Serpents in Disguise
3. Blackened Karma
4. Time Will Tell
5. Septic Bite
6. Walk Among the Dead
7. All We Know Is Not
8. Gaia
9. Justify
10. Bloodshed in Paradise
11. Farewell

 
Cd 2

1. Adoration
2. Southcross Union
3. Assorted by Satan
4. Faster than Hell
5. Sword Made of Steel
6. Down to the Bone

 
Platenlabel
Nuclear Blast
 
Labelnummer
Promo CD
 
Distributie
Nuclear Blast
 
Promo-agent
Jaap Wagemaker (Nuclear Blast)
 
Website artiest
Rage

Oh, een nieuw album van Rage, amper 14 maanden na ‘The Devil Strikes Again’ én alweer in hetzelfde jaar dat ex-bandlid Victor Smolski een nieuw album (het uitstekende ‘Kingslayer’) uitbrengt met Almanac. De periode met Smolski – zoon van een bekende Wit-Russische componist en zelf onvervalste gitaarheld – was een gouden tijdperk voor de band. Tussen 1999 en 2015 bracht de band onder leiding van zanger/bassist Peavy Wagner kleine meesterwerkjes als ‘Ghosts’, ‘Unity’ en ‘Soundchaser’ uit, waarop stevige thrashriffs en melodieuze neoklassieke gitaartovenarij werd gehuwd met progressieve elementen die voor heel wat veelzijdigheid zorgden. Vooral wanneer huisorkest Lingua Mortis zich ermee ging bemoeien, was het resultaat soms bij het beste wat metal te bieden heeft. Nu de neoklassieke magie enkel nog bij Almanac wordt geweven – met drie uitstekende vocalisten die stuk voor stuk de meerdere zijn van Peavy – en Rage is teruggekeerd naar zijn ruwere ‘roots’, is het contrast tussen beide bands erg interessant om te horen. Of minder virtuositeit ook voor een minder goed album zorgt, lees je hieronder.
 
Hoewel ‘The Devil Strikes Again’ door sommige metalrecensenten werd geprezen omwel van de hogere dosis – tjah – metal (lees: ruwere thrash riffs), was de toon van de besprekingen vaak behoorlijk gemengd. Voor wie de meezingbare kant van Rage miste, is ‘Seasons of the Black’ echter een stap in de goede richting, al gebeurt dat deze keer net iets te vaak met een overdaad aan herhaling van het refrein. Er wordt meteen gestart met het sterke titelnummer, dat is opgebouwd rond een paar goede, maar niet bijster originele riffs. Tegen de tijd dat ‘Serpents in Disguise’ voorbij rolt, beginnen we ons ook zorgen te maken om Wagners stem. De brave man klinkt bijna even ruw als Dave Mustaine van Megadeth, maar natuurlijk met een andere klankkleur en een lagere stem. Het vrij ‘catchy’ refrein rehabiliteert Peavy gelukkig al wat, maar misschien heeft Rage live al te vaak ‘Don’t Fear the Winter’ moeten spelen, want het wordt een keer of twee te veel gespeeld voor de verder weinig opmerkelijke song voorbij is. ‘Blackened Karma’ wordt net als de meeste nummers op ‘Seasons in the Black’ aan een gemiddeld tempo gespeeld, maar kent al meer goeie ideeën dan de vorige tracks, met onder andere een aantal uitstekende harmonieën, accenten en zanglijnen. ‘Time Will Tell’ zou dan weer zo op het eerste volwaardige album van Rage (‘Reign of Fear’) uit 1986 kunnen gestaan hebben – misschien een gevolg van het feit dat Peavy als tussendoortjes nu ook onder de naam ‘Refuge’ met de oorspronkelijke bezetting optreedt – en is zeker geen misselijk nummer, waarbij het minikoortje in het refrein toch wel iets extra’s toevoegt. ‘Septic Bite’ is een vrij heavy nummer met vrij simpele riffs. Het gaat over achtervolgd worden door een… tyrannosaurus rex, maar doet dat tenminste met een meezingbaar refreintje, waardoor we het Wagner en de zijnen maar zullen vergeven. Een leuk nummer om de kids te overtuigen om naar metal te luisteren. ‘Walk Among the Dead’ is daarna een van de snellere liedjes en klinkt bijna vrolijk – een beetje bizar, aangezien de tekst handelt over een ouder met een depressieve zoon of dochter die aan zelfmoord denkt. ‘All We Know Is Not’ begint heel veelbelovend, met stevig drumwerk en een paar uitstekende riffs en reveleert zich ook met de zanglijnen erbij als een van de beste songs op het album – bijna alsof je naar het Rage van ‘Welcome to the Other Side’ zit te luisteren, met een tweede helft waarin een paar riffs zitten die je eerder van Iced Earth zou verwachten dan van Rage. Daarna is het de beurt aan een aantal songs die samen een verhaal vertellen, ingeleid door het mooie, een minuut durende ‘Gaia’, waarna ‘Justify’ zich als episch aankondigt en daarna overgaat naar een knappe anti-euthanasiesong. Super dat Peavy zich op deze manier durft uitspreken tegen een fenomeen dat tegenwoordig ook in België wordt geaccepteerd. Helaas heeft deze recensent/therapeut al veel te veel gevallen gezien van mensen die euthanasie lieten plegen terwijl ze nog konden gered worden, grotendeels omdat ze helaas op slechte hulpverleners stootten, en de frontman van Rage lijkt gelijkaardige ervaringen te hebben gehad. Dat hij die ook nog heeft vertaald naar een van de beste nummers op het album, is een extra pluspunt. Mooie akoestische outro, ook. ‘Bloodshed in Paradise’ begint met enkele onheilspellende noten en gregoriaans gezang, maar verandert al na enkele seconden in een beuker waarin Peavy alweer kritische kanttekeningen maakt bij de destructieve aard van de mens, maar het refrein helaas echt te vaak herhaalt. Muzikaal is alles echter dik in orde, al is dat niets vergeleken bij de geweldige afsluiter: het zeven minuten en eenentwintig seconden durende ‘Farewell’. Dit is Rage op zijn best, een creatieve band met symfonische elementen, veel variatie en een epiek die de rillingen over de nek doet lopen. Dat het om een ballad gaat, mag daarbij zeker geen probleem zijn, en al zeker niet omdat Wagner hier goed staat te zingen. Afsluitend kunnen we spreken over een meer dan degelijk album dat niet misstaat in de rest van de discografie van Rage, maar toch zijn het de nummers op de tweede helft van ‘Seasons of the Black’ die aan de gloriedagen met Victor Smolski doen denken die de meeste indruk maken. Of het dan wel zo’n goed idee was om uit elkaar te gaan, laten we even in het midden – mogelijk waren de persoonlijke meningsverschillen te groot geworden om samen nog een goed album bij elkaar te pennen – al hopen we dat Peavy Wagner ondertussen ook in de gaten heeft dat zijn muziek het best is wanneer hij ze heeft gezouten met neoklassieke, progressieve en symfonische elementen.Ook nog even vermelden dat je als zéér welkome extra een bonusalbum krijgt, met opnieuw opgenomen (en beter geproduceerde) versies van ‘Prayers of Steel’, dat in 1985 nog werd uitgebracht onder de bandnaam ‘Avenger’.
 
Dirk Vandereyken (3 1/2)

Rage recaptures some of its old glory on this second album featuring the new line-up, but only manages to impress on the second half, with several songs that remind the listener of the Victor Smolski glory years.