Raunchy: Vices.Virtues.Visions.

Het Deense Raunchy ontstond in 1994 en bracht in de beginperiode vooral covers van o.a. Metallica en Slayer. Gaandeweg slopen er andere invloeden in hun muziek zoals industrial metal, metalcore en zelfs melodic death metal. Het zorgde er voor dat de band reeds vijf full-albums mocht uitbrengen en vaak op tournee kon met o.a. Volbeat en een graag geziene act is op de podia van verschillende grote festivals. Deze 'Vices.Virtues.Visions' is dus hun zesde album, de eerste voor het label Massacre, nadat hun eerder werk werd uitgebracht op Lifeforce, Nuclear Blast en Drug(s). Dit album is meteen ook het eerste met de nieuwe vocalist Mike Semesky (ex-HAARP Machine) die zowel krachtige cleane zang gebruikt als rauwe en ruwe grommen en brullen. Met ook nog de vocals van toetsenist Jeppe Christensen in steun zorgt dit voor mooie en krachtig klinkende zanglijnen. Muzikaal brengt het zestal – naast Mike en Jeppe, ook nog Morten Toft Hansen (drums), Jesper Tilsted (synth, gitaar), Lars Christensen (gitaar) en Jesper Kvist (bass) – iets wat het label onderbrengt in het vakje “modern thrash metal”, maar erg veel invloeden uit de thrash metal bespeur ik hier toch niet. Daarvoor wordt het geluid van de synthesizers te vaak gebruikt gebruikt en op de voorgrond geplaatst zodat bass, drums en zelfs gitaren eerder in een begeleidende rol worden gedrukt. Dat neemt echter niet weg dat er hier goed wordt gemusiceerd en dat er geregeld wel knappe gitaarriffs langs komen. Een nummer dat er, voor mij althans, met kop en schouders bovenuit steekt is het stevige en krachtige 'Anesthesia Throne', dat aan een heel vlot tempo over je heen walst, ruimte heeft voor knappe tempowisselingen, en waar gitaar en synthesizer een knap solo-moment aangaan. Ook vocaal valt hier veel te genieten daar de heren knap variëren tussen mooie cleane vocalen en ruw gezang (of moet ik dit gegrom noemen?). Dit betekent echter niet dat de andere tracks slecht te noemen zijn, maar in vele daarvan zitten die synthesizers te veel vooraan in de mix en dat stoort me wel een beetje. Of Raunchy met dit album verder kan klimmen op de ladder naar ultieme roem zal de toekomst moeten uitwijzen, maar ik vrees dat dit album net iets te weinig tot de verbeelding zal spreken voor vele metalfans.

Luc Ghyselen (3½)

---

Massacre Records I MAS CD 0877 I Raunchy