|
'Eldritch' is het derde album van de Belgische band Saille die in 2008 werd gevormd door Dries Gaerdelen (keyboards, piano, clean vocals) toen hij muziek (symfonische black metal met epische invloeden) wilde brengen als zijn voorbeelden (Tartaros, Limbonic Art en Keep Of Kalessin). Het uiterst veelbelovende debuutalbum, 'Irreversible Day', verscheen in 2011 op het code666-label. Pers en publiek waren zeer lovend en dit resulteerde in een plaats op de afficeh van Graspop Metal Meeting in 2012. Meteen daarna doken de heren de studio in om aan een opvolger te werken. 'Ritu' verscheen zowat halfweg januari 2013 en bleek nog een grote stap voorwaarts. Intussen zorgde de band voor intense shows zowel in eigen land als in het buitenland. En nu is het vijftal – naast Dries hoor je hier ook Dennie Grondelaers (vocals), Reinier Schenk (guitar & bass), Jonathan Vanderwaal (guitar, clean vocals) en Kevin De Leener (drums) – er terug met dit negen nummers tellende 'Eldritch', een concept album in die zin dat elk nummer kan gelinkt worden aan een stuk uit de horror literatuur. De volledige trip, en die is méér dan de moeite waard, duurt zo'n vijfenvijftig minuten. Een vergelijking met de twee vorige dringt zich hier natuurlijk ook op, en dan valt het op dat er meer ruimte werd geschapen voor het gitaarspel zodat de keyboards ietsjes meer naar de achtergrond werden geplaatst. Dit komt het album duidelijk ten goede, want het is net of dit derde album zowel krachtiger als duisterder en agressiever overkomt dan hun twee vorige albums. Niet dat de piano (of keyboards) volledig aan de kant worden geschoven – je kan bijvoorbeeld uiterst sfeervolle pianofragmenten horen in 'Eater Of Worlds' (gebaseerd op het boek 'It' van Stephen King) of ook nog tijdens de gevoelige intro van 'Cold War' – maar stevige gitaarpartijen (zowel riffs als solowerk) nemen hier toch wel de bovenhand. Elk nummer bevat alle ingrediënten waarvoor Saille staat: uiterst stevige en agressieve black metal delen worden afgewisseld met intense fragmenten waarin symfonische elementen naar het voorplan treden. Misschien is het afsluitende 'Carcosa' de uitzondering op die regel daar het nummer tot over halfweg heel rustig en kalm verder kabbelt op symfonische orkestrale klanken om dan heel bruusk over te gaan en te eindigen in een agressieve black metal track. Het nummer dat de grootste indruk op mij naliet? Waarschijnlijk het uiterst krachtig en stevig openende 'Walpurgis' dat aan een hels tempo verder raast en waarin je naast de machtige stem van Dennie ook gefluisterde stemmen en koorgezang hoort. Of misschien toch maar 'The Great God Pan', waar de brute rauwe black metal stem van Dennie in schril contrast staat met het stukje gesproken tekst die ondersteund wordt door een rustige passage ? Het is echt zeer moeilijk kiezen, en bij iedere luisterbeurt vallen me nieuwe ingrediënten op. Het spreekt voor zich dat Saille met deze 'Eldritch' opnieuw een grote stap voorwaarts heeft gezet en het album zal waarschijnlijk bij vele adepten van black metal heel hoog eindigen in hun eindejaarslijstjes. Nu nog de andere metal liefhebbers overtuigen en met dit album kan dit gerust mogelijk worden! Luc Ghyselen (4½)
0 Opmerkingen
Laat een antwoord achter. |
|
RSS-feed