 Secrets Of The Moon heeft voor mij altijd een moeilijk geluid gehad om op één genre vast te pinnen. Ja, de term black metal valt vaak hoewel de band in hun lang uitgesponnen nummers vaak naar doom afdrijven en er ook wel melodieuze passages te bespeuren vallen. Dit zorgt voor een bijna atmosferisch geheel (denk Swallow The Sun). De heren staan er ondertussen terug met hun zesde langspeler 'Sun' na het in 2012 uitgebrachte 'Seven Bells'. Opener 'No More Colours' begint akoestisch om dan los te barsten in blast beats en donkere gitaarriffs. De luisteraar wordt meteen in al dit geweld gegooid, maar halverwege dit acht minuten durende huzarenstukje wordt er wat gas teruggenomen om te eindigen in sereen tokkelwerk. 'Mark Of Cain' en 'I Took The Sky Away' zijn verder voor mij de hoogtepunten op deze plaat. Beide nummers ronden de kaap van acht minuten, maar laten je niet meer los. Prachtige atmosferische elementen om bij weg te dromen en brute, ruwe passages wisselen elkaar af in wat bijna een muzikaal verhaal zou kunnen zijn. Enig minpunt voor mij is de zang van sG, die ik nooit zal catalogeren als een begenadigd zanger. Voor alle duidelijkheid: op deze 'Sun' wordt er gezongen, niet enkel grunt zal uw deel zijn. En laat dit nu net zo zijn wat ik aan deze plaat apprecieer: deze band bewijst na een bestaan van bijna twintig jaar dat ze trouw kunnen blijven aan hun black metal sound, maar ook dat er binnen deze grenzen ruimte is om te experimenteren en dat hierdoor plaats wordt gemaakt voor een beter geheel. Nathan Mussche (3½)
0 Opmerkingen
Je opmerking wordt geplaatst nadat deze is goedgekeurd.
Laat een antwoord achter. |
|
RSS-feed