Sirenia - Dim Days Of Dolor

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Goddess of the Sea
2. Dim Days Of Dolor
3. The 12th Hour
4. Treasure n' Treason
5. Cloud Nine
6. Veil of Winter
7. Ashes to Ashes
8. Elusive Sun
9. Playing with Fire
10. Fifth Column
11. Aeon's Embrace

Bonus Track

1. Aeon’s Embrace (Franse versie)

Platenlabel
Napalm Records
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
niet gekend
 
Promo-agent
Claudia Steinlechner (Napalm Records)
 
Website Artiest
Sirenia
Facebook

 

 
 
 
 

Hier en daar zijn er kwatongen die beweren dat Sirenia nu al acht albums lang steeds weer dezelfde formule toepast. Nochtans is er heel wat veranderd sinds componist en multi-instrumentalist Morten Veland in 2001 gothic metalband Tristania verliet. Niet alleen werden de death metal elementen die nog aanwezig waren op de eerste albums steeds meer aan de kant geschoven, Veland versleet ook verschillende zangeressen. De vorige vocalist, Ailyn, werd ziek tijdens een vorige tournee en moest eventjes vervangen worden door de Franse Emmanuelle Zoldan, die al dertien jaar lang uitmaakte van het koor. Waarom Ailyn uiteindelijk precies aan de kant werd geschoven (of opstapte) zullen we misschien nooit weten, maar feit is dat Emmanuelle nu de vaste frontvrouw is geworden en een heel andere vocale aanpak met zich meebrengt: eentje die heel duidelijk laat horen dat ze een klassieke basis heeft en een serieuze opleiding achter de rug heeft. De vergelijkingen met Nightwish komen dan gemakkelijk naar boven drijven, maar Sirenia laat toch een ander gezicht zien dan de Finnen – een gezicht dat nog altijd iets meer gothic klinkt dan Nightwish sinds ‘Bless the Child’, zonder al te ver van typische symphonic en progressive power metal af te wijken. Sirenia opent met het uitstekende ‘Goddess of the Sea’, dat gewoontegetrouw begint met een (goed) koor, maar in tegenstelling tot wat je kunt verwachten van de meeste gelijkaardige bands, wordt de nadruk meteen gelegd op het gitaarwerk en niet op een uitgebreide orkestratie. Het titelnummer begint anders: met een erg gemakkelijk in het gehoor liggende keyboardmelodie, waarna de andere instrumenten worden toegevoegd. Daarna krijgen we een gitaarriedeltje met losse noten in plaats van een overstuurde riff, waardoor Emmanuelle de tijd krijgt om een goeie zanglijn neer te leggen voor de distortion weer opduikt in het geweldige refrein – misschien wel een van de beste op dit album. ‘The Twelth Hour’ start met klokkengeluid (wat in veel metalsongs garant staat voor een goed liedje) en etherische vocalen, waarna de elektronica de luisteraar even op het verkeerde been zet voor het nummer zich reveleert als een van de heftigste op dit nieuwe werkje, onder andere door het beukende gitaarwerk en de grunts van Morten Veland. Nu vindt de ene dat de man klinkt als Cookie Monster terwijl de andere zijn gegrom wel kan appreciëren, maar wij houden het bij: liever enkel grunts van eender welke soort als ze echt een functie hebben binnen het verhaal en de muziek. Na ‘Treasure n’ Treason’ en ‘Cloud Nine’ (dat sterk op koorzang steunt, synthesizermelodietjes heeft die doen denken aan de popmuziek uit de jaren tachtig en ook een heel degelijke gitaarsolo heeft meegekregen) is de volgende uitschieter ‘Veil of Winter’. We weten dat Veland niet echt zo trots is op zijn eigen (cleane) stem, maar op een dergelijk nummer laat de man toch horen dat de band veel beter fungeert wanneer de combinatie tussen cleane mannelijke en vrouwelijke zang wordt gehanteerd – net als dat al het geval is op het ook al op deze site besproken ‘Dirge for the Archons’ van Diabulus in Musica.  Op de rest van het album is er meer variatie te horen dan we de laatste tijd van Sirenia gewend waren: een paar gedenkwaardige riffs op ‘Ashes to Ashes’, een leuke baslijn op het iets slependere ‘Elusive Sun’, vervormde zang op ‘Playing with Fire’, een korte intro die doet denken aan een avonturenserie op het afwisselende ‘Fifth Column’ (dat gaandeweg steeds heftiger begint te klinken) en de mooie ballad ‘Aeon’s Embrace’, waarop Emmanuelle voornamelijk wordt bijgestaan door een piano. Het is een rustige, maar meer dan waardige afsluiter van een goed album, waar echter ook enkele minder beklijvende liedjes op prijken. Dat Emmanuelle hetzelfde nummer nog eens mag hernemen in haar eigen taal (als bonustrack) is een mooi extraatje. Afsluitend kunnen we nog opmerken dat Sirenia het beste werkt wanneer Veland details aanbrengt die buiten de standaard gehakte powerchords vallen en wanneer de zanglijnen iets melodieuzer klinken. De man vertelde ons zelf dat hij de capaciteiten van Emmanuelle nu beter heeft leren kennen en dat hij die nog beter zal aanwenden op het volgende album. Als hij daar ook daadwerkelijk in slaagt, zou het negende werkje wel eens het beste kunnen worden wat Sirenia al heeft afgeleverd. Tot dan moeten we het doen met deze goede toevoeging aan hun catalogus, zonder dat ‘Dim Days of Dolor’ als geheel veel nieuwe zieltjes zal winnen.
 
Dirk Vandereyken (3,5)