Sonata Arctica: The Ninth Hour

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Closer To An Animal
2. Life
3. Fairytale
4. We Are What We Are
5. Till Death's Done Us Apart
6. Among The Shooting Stars
7. Rise A Night
8. Fly, Navigate, Communicate
9. Candle Lawns
10. White Pearl, Black Oceans Part II
11. On The Faultline (Closure To An Animal)

Platenlabel
Nuclear Blast
 
Labelnummer
Promo-CD
 
Distributie
Niet Gekend
 
Promo-agent
Jaap Wagemaker (Nuclear Blast)
 
Website Artiest
Sonata Arctica

Vroeger was een album van Sonata Arctica een stuk gemakkelijker te bespreken dan tegenwoordig. Voor hun eerste albums moest je enkel alle superlatieven bovenhalen die je kon bedenken om hun powermetal ten hemel te prijzen, maar vanaf ‘Unia’ ondergingen ze een koerswijziging. En sedertdien bleven ze wat op zoek naar hun definitieve koers, die er maar niet lijkt te komen. De fans blijven aandringen om terug de oude Sonata Arctica sound te krijgen, maar hoewel die sporadisch terug is op de drie laatste uitgaven, helemaal terug is die nog niet. Dit betekent niet dat de kwaliteit gedaald is, integendeel, de productie, de composities, het geluid en de muziek blijven hoge toppen scheren. De zang van Tony blijft indrukwekkend, de keyboardklanken klinken perfect tijdens elk nummer, enkel de gitaar mocht wat meer solo’s spelen, maar de solo’s die hij speelt zijn ongelooflijk. Het verschil is dat de muziekstijl gevarieerder is, wat eigenlijk een verbetering is, maar de fans van het eerste uur oordelen daar anders over. ‘The Ninth Hour’ staat voor hun negende album maar het negende uur is ook het uur waarop Christus stierf aan het kruis en het staat dan ook voor het begin van de ondergang van de wereld. Dit album is dus top, maar moet eerder nummer per nummer beoordeeld worden in plaats van als één geheel. ‘Fairytale’ bijvoorbeeld is volgens mij één van de beste powermetal nummers ooit van de Finnen. Ook ‘Life’ en ‘Rise The Night’ vallen binnen diezelfde stijl. Andere nummers zijn een vervolg op verhalen van vroeger werk, zoals ‘Till Death’s Done Us Apart’ waar je hoort hoe het verder afliep met Caleb en ook ‘White Pearl Black Oceans Part II’ is een verderzetting van een nummer op ‘Reckoning’ maar dan in een progressief jasje wat een schitterend epos oplevert van meer dan tien minuten. ‘Candle Mass’ en ‘We Are What We Are’ zijn dan weer ballads waar blijkbaar niet alleen The Scorpions een patent op hebben. De single ‘Close To An Animal’ opent het album met een speedy versie en het album sluit af met een cleane, kalme versie van dezelfde song. Variatie alom dus en dat kan ik alleen maar toejuichen. Een groep moet toch niet telkens zichzelf herhalen? Ik ga ermee akkoord, de ‘Ecliptica’ en ‘Silence’ dagen komen misschien niet meer terug maar van mij mogen ‘The Ninth Hour’ dagen er ook wezen. Op naar de jubileum uitgave!

Line-up:
Tony Kakko: zang, keyboards
Elias Viljanen: gitaar
Pasi Kauppinen: bass
Henrik Klingenberg: keyboards
Tommy Portimo: drums
 
Danny Focke (4.5)

The Ninth Hour marks the beginning of the end of the world and the start of the rise of Sonata Arctica!