Spiritual Beggars: Sunrise To Sundown

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Sunrise To Sundown 
2. Diamond Under Pressure
3. What Doesn’t Kill You 
4. Hard Road 
5. Still Hunter 
6. No Man’s Land 
7. I Turn To Stone 
8. Dark Light Child 
9. Lonely Freedom 
10. You’ve Been Fooled 
11. Southern Star

Platenlabel
InsideOut Music

Labelnummer
Promo-CD

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Petting Zoo Propaganda

Website Artiest
Spiritual Beggars

Spiritual Beggars is een band/project van gitarist Michael Amott, oprichter en gitarist bij van melodische death metal iconen Arch Enemy. Spiritual Beggars die zijn liefde voor vintage hardrock uitdraagd werd toch vier jaar vroeger – in 1992- opgestart en heeft met het nieuwe album ‘Sunrise To Sundown’ meegerekend al negen albums op het repertoire staan. Amott heeft er dan ook plezier in om met Spiritual Beggars te werken omdat nooit exact verteld kan worden wanneer een volgend album zal uitkomen en hoe dit gaat klinken temeer omdat het allemaal afhankelijk is van planning agenda’s, vrije tijd en inspiratie. ‘Sunrise To Sundown’ komt drie jaar na hun alom geprezen ‘Earth Blues’ album, en dat is een verrassing aangezien gitarist Amott en bassist Sharlee D'Angelo het grootste deel van de afgelopen twee jaar op tournee met Arch Enemy waren. Spiritual Beggars heeft dus meermaals gebruik gemaakt van de korte pauzes in het drukke tourschema van Arch Enemy om dit album bij elkaar te schrijven. Amott is een bezige bij want ook ten tijde van Carcass (1990 – 1993) was hij druk in de weer met Spiritual Beggars en stopte oorspronkelijk bij Carcass om zich hierop te concentreren maar een jaar later start hij echter Arch Enemy op. Spiritual Beggars is er echter altijd in geslaagd om een compromis te vinden tussen rock en metal en persoonlijke smaak bepaald vaak welk album of band de top zal bereiken. Toch is het sinds de komst van zanger Apollo Papathanasio (ex-Firewind) dat Spiritual Beggars hun weg gevonden heeft. De huidige bezetting gaat nu al 5 jaar mee en Amott claimt dat ‘Sunrise To Sundown’ hun meest diverse en dynamische album is tot heden. Het langdurig bestaan van de band is volgen Amott mede te wijten aan het feit dat hij met Arch Enemy zijn metal kant kan botvieren en binnen Spiritual Beggars zijn rock kant kan uiten. Hij heeft er voor zichzelf steeds op aangedrongen nooit twee bands te doen in een zelfde stijl. Muziek maken is voor Amott een manier om zich  te uiten en te vermaken en dat kan hij dankzij deze twee bands op verschillende manieren.
De opnames voor dit album gebeurden door ieders drukke agenda op slecht vijf dagen tijd door middel van live studio opames, iets wat dezer dagen met hi-tech digitaal knip/plak werk niet meer zo voor de hand liggend is. Alles werd in een halve cirkel rond de drum  geplaatst zodat er oogcontact was met elkaar. Nadat elk afzonderlijk nummer doorgenomen was werd de opname meteen gestart zonder voorafgaande demo’s. Het grootste deel van de nummers werd gezamenlijk geschreven en ontwikkeld, op enkele nummers na die vooraf door verschillende bandleden afzonderlijk geschreven werden. Een Spiritual Beggars album verschilt steeds van zijn voorgangers en ook dat maakt het boeiend. Terwijl sommige nummers op deze plaat meer 90’s riffs neigen zijn er ook anderen die langer zijn en je eerder aan de seventees doen denken. Qua geluid zit het allemaal in de typische vintage hardrock van de gouden jaren zeventig en zijn de invloeden van bands van weleer niet ver weg. Vergelijkingen met Deep Purple en Uriah Heep zijn dan ook niet moeilijk om maken. Opener ‘Sunrise To Sundown’ is dan nog een gewoon goed rock nummer maar wie naar ‘Diamond Under Pressure’ luistert zal merken dat vergelijkingen met ‘My Woman From Tokyo’ van Purple niet ver weg zijn. Ook in ‘What Doesn’t Kill You’ is een vergelijking met Uriah Heep (‘Easy Living’ ) niet veraf. Het nummer kent een zelfde snel pompend ritme en de toetsenpartijen van Per Wiberg  doen erg denken aan dat van Ken Hensley (Uriah Heep) en Jon Lord (Deep Purple). Er staan op deze plaat ook wel mainstream nummers  (‘hard Road’ – ‘Still hunter’) die je meer aan The Free of Bad Company doen denken terwijl ‘No Man’s Land’ me dan weer een Whitesnake gevoel gaf met een Purple orgel touch. In een nummer als ‘Lonely Freedom’ moet ik dan weer denken aan de jaren tachtig maar met een knipoog naar Hawkwind’s spacegeluiden. De veelzijdigheid van Apollo Papathanasio vocaal werk is zeker ook iets wat opvalt bij dit album want de man is duidelijk niet in één hokje te duwen maar toont zijn kunnen  in alle glorie. Bovenal is dit een album dat teruggrijpt naar de hardrock jaren van weleer om even te ontsnappen van alle modern metal geweld en op dat vlak is het zeker een welgekomen afwisseling. Het feit dat dit album live werd opgenomen geeft het spontaniteit mee wat zeker een pluspunt is. Het gaat allemaal minder vlak klinken en het lijkt wel of de band voor je neus in je eigen huis staat.  Het klinkt erg Spiritual Beggars en dat is wat telt.

Line-Up: 

• Apollo Papathanasio: Vocals
• Michael Amott: Guitars
• Per Wiberg: Keyboards
• Sharlee D' Angelo: Bass
• Ludwig Witt: Drums 

Johan Kaethoven (3½)

It’s a bit strange to found two members of the acclaimed melodic death metal band Arch Enemy (Michael Amott en Shalee D’Angelo) in a site project playing vintage hard rock in the likes of Deep Purple and Uriah Heep. Also a Whitesnake style wise will pass the revue but I really enjoyed this album. It’s a nice escape from all the metal assault to get back to the basics where it all began!