Stone Wall Noise Orchestra: The Machine the Devil and the Dope

DETAIL ALBUM
​
Tracks:

1. The Fever
2. Welcome Home
3. Into The Fire
4. Don't Blame The Demons
5. Superior #1
6. Stone Crazy
7. I, The Servant
8. On A Program
9. The Machine, The Devil & The Dope

Platenlabel
Steamhammer
 
Labelnummer
Promo-cd
 
Distributie
SPV
 
Website Artiest
Stone Wall Noise Orchestra

Met een bandnaam als Stone Wall Noise Orchestra zou je kunnen afleiden dat deze Zweedse rockers doommetal spelen – en met die veronderstelling zou je er ook niet zo gek ver naast zitten. De band is al tien jaar bij elkaar en pende in dit tijd al vijf albums bij elkaar – een gemiddelde dat we vroeger ook van de bekendere heavy bands mochten verwachten. De hardrock neigt vaak naar sludge, doommetal en stoner, en staat bol van de vette riffs, compleet met old school, ietwat modderige productie. Dat de instrumenten daardoor niet altijd even helder klinken, maakt ons in dit geval geen zier uit – zowat elk nummer is immers zo meezingbaar dat een knapperige productie niet overal even nodig is. Er wordt meteen stevig afgetrapt met ‘The Fever’, waarin (zanger) Tony’s stem wat doet denken aan een Ozzy in vorm, maar verderop toont de man zich een stuk veelzijdiger dan de iconische frontman van Black Sabbath. Luister bijvoorbeeld maar naar ‘Welcome Home’ en ‘Superior #1’ (héél memorabele zanglijn, een goed gebruik van het wah-wahpedaal én lekker in het gehoor zittende blueslicks, trouwens), waarin heerlijke basgrooves mee de toon zetten, terwijl ‘Into the Fire’ aan een lomer tempo wordt gespeeld en interessanter in elkaar zit dan wat je standaard van een band als AC/DC mag verwachten. Stone Wall Noise Orchestra is dan ook meer te vergelijken met het bastaardkind van Black Sabbath en Monster Magnet, aangelangd een stevige geut Stone Temple Pilots, Clutch en Deep Purple ten tijde van ‘Machine Head’. Een song als ‘Stone Crazy’ lijkt titelgewijs te refereren naar Queen, maar het stompende ritme, de breaks, het harde drumspel en de zang lijken toch meer te laten horen hoe het zou zijn geweest als Black Sabbath een meer rockgeoriënteerde richting had gekozen, zonder de hardste metal aspecten. ‘I the Servant’ is met zeven minuten de langste song op ‘The Machine, the Devil and the Dope’, en dat is onder andere omdat er meer tijd wordt genomen om alles mooi op te bouwen. Het nummer kent veruit de meest uitgekiende, knap in het gehoor liggende opbouw van alle liedjes op dit album, dat voorts wordt gekenmerkt door swingend gitaarspel en grootste zanglijnen. Ook ‘On a Program’ begint met een gedenkwaardige intro, maar de rest van de song verschilt sterk van het voorgaande nummer. Er wordt minder op een groove gesteund, maar de psychedelisch rockende gitaar en eerder episch opgevatte zanglijn zullen er ongetwijfeld voor zorgen dat deze song het goed zal doen in stadions. De dubbel opgenomen zang in de afsluitende titeltrack zal wellicht moeilijker te dupliceren zijn, maar laat dat je zeker niet tegenhouden om deze band eens live te gaan bekijken. Dit album is namelijk een van de beste hardrock-stoner-doommetal hybrides die we de laatste jaren hebben gehoord, met aanstekelijke, opzwepende en dynamische nummers die uitnodigen tot een volgende luisterbeurt. Een aanrader.
 
Dirk Vandereyken (4)