The Tea Party: The Ocean At The End

Het jaar 2014 is blijkbaar het jaar van de come-backs en/of de reünies voor veel Prog rock groepen: op het Loreley Prog Festival zagen we fantastische optredens van Clepsydra en Collage, tien jaar na de stopzetting van deze groepen. Enchant bracht met 'The Great Divide' na tien jaar afwezigheid op het muziekfront nog eens een cd uit. Ook The Tea Party verrast muziekland met een nieuwe cd: het was opnieuw tien jaar wachten hier op. Deze groep is een vreemde eend in de bijt want moeilijk te catalogeren in één genre: daarom wordt hun stijl dan maar snel progrock genoemd maar op 'The Ocean At The End' is een mix van allerlei genres te horen en gezien deze groep uit 3 leden bestaat, ook uit Canada komt en bij hetzelfde platenlabel als Rush, zit wordt hen wel invloeden van deze grootmeesters van de progrock toegeëigend. Maar er zijn veel meer invloeden te horen van andere genres en supergroepen: het album start sterk met The L.o.C.: een sterk prognummer, in 'The Black Sea' hoor ik Deep Purple weerklinken. 'Cypher' en 'The Cass Corridor' doen me denken aan Led Zeppelin uit hun periode  met  Oosterse invloeden. Er is ook rock en wat blues te horen zoals in 'The Maker', 'Black Roses' en 'Water’s On Fire' en het fantastische 'The Ocean At The End'. Van 'Brasil' word ik echt vrolijk: stevig nummer met  fantastisch drumwerk wat inderdaad doet denken aan Neil Peart van Rush. Deze cd wordt beter telkenmale je hem beluistert, wat typisch is voor echt goede cd’s. Gezien er naar mijn  persoonlijke mening iets te veel rustiger nummers op staan krijgt deze cd van mij een waardering van drie en een half. Maar gezien het brede gamma van muziekstijlen is dit wel een schijf geworden die door een ruim rockpubliek zal gesmaakt worden.

Bart Verlinde (3½

---

InsideOut Music  I  The Tea Party