Support De Parrot • 10 november 2015 • Cultuurcentrum Hasselt
|
De Brusselse metalband Channel Zero, icoon uit de jaren ’90, onderwerpt zichzelf aan de ultieme test: unplugged. Een akoestische set spelen vergt krachtige songs en inhoudelijke lyrics. De lederen handschoen werd opgeraapt en het Limburgse publiek liet zich verrassen vanuit een luie theaterstoel.
Maar vóór het feestje startte bracht het Luikse duo De Parrot met enige humor een 5-tal akoestische songs. Veel hoge akkoorden, touch of folkie gitaar, weinig bas, maar gezongen met rauwe stem. En het werkte… ondanks een smalle 3-akkoorden begeleiding. ‘Miss you’, ‘The change’, ‘Tuned by you’: sterk en emotioneel gespeeld. Beide heren zongen als een schorre Siamese tweeling en… het werkte. Het publiek lustte het als een lekkere amuse vóór de grote Channel Zero show. Met veel duistere scapesound probeerde een futuristische horrorvideo de juiste sfeer te bepalen. Naar mijn aanvoelen, en naderhand bevestigd, een beetje overbodig maar ok… fijn meegenomen. Onder een spookachtige verlichting (30-tal lange kaarsen, toneeltje van Black Sabbath’s beginperiode?) mocht gastpianist Pieter de opening opluisteren, als in een spannende thriller op een muf theaterpodium. En dan was het de beurt aan het lieftallige vrouwelijke strijkerskwartet, 3 violisten en een celliste, om de onbescheiden entree van Channel Zero op imponerende wijze te begeleiden. Hitsong ‘Black Fuel’ (uit 1996) galmde door de zaal en drukte het publiek met verstomming in de zeteltjes. En eerlijk gezegd, de teksten van Franky De Smet Van Damme (DSVD) doorstonden moeiteloos de criticaster in mij. |
Was de eerste videoprojectie inhoudelijk nogal onbenullig, nu kreeg elke song een verwijzende video mee op de achtergrond. Ondertussen sneerden de violen over de snaren en sloeg drummer Seven Antonopoulos niet altijd even fijnzinnig op zijn vellen. Een showman met de sticks maar met enig gebrek aan fijngevoeligheid tijdens de rustige momenten. Het overbekende ‘Self Control’ moest het helemaal hebben van een gepast strijkersarrangement. En dat gevoel overheerste toch even later. Zonder piano of zonder strijkers zouden de metalsongs nogal eentonig uitvallen. Nu werden de composities opgetild naar een hoger niveau. Franky’s stem bleef echter op metal-leest geschoeid. En het imago van zware jongens werd verder hoog gehouden door bier op het podium op ostentatieve wijze te verorberen. Toch bleef het allemaal heel professioneel en zelfs licht emotioneel toen het dochtertje van (Michel Bisceglia?) even mocht prinses spelen achter een drumkit bij ‘As a boy’. Franky lust het podium en speelt met het publiek, eist dan ook veel aandacht. De gitaristen Mikey Doling uit L.A. en Tino De Martino bleven bewust op de achtergrond. Als afsluiter werd ‘Help’ als een schreeuw over het publiek uitgestrooid.
Hulp had Channel Zero echter niet nodig. Stevig in hun hoge laarzen en genageld aan het podium brachten ze een spetterend concert dat geen moment verveelde dankzij video en gedreven gastmuzikanten. Zo hadden we Belgische metal nog niet gehoord en gezien. Wat een verrijking! Nog 13 maal in de concertzalen tot 3 december 2015. Een niet te missen ervaring! |