TVV ’t Balanske • 17 januari 2016 • Het Depot, Leuven
Met: Bonnie Tyler – Koen Buysse (Zornik) – Jan Wouter Van Gestel (Tout Va Bien) – Chris Peeters
(De Laatste Show Band)
|
Dit keer een concert op zondagavond en voor een goed doel. |
Een avondje waarvan de opbrengst integraal naar het vrijetijdszorgencentrum voor personen met een handicap ging. Dat moet voor Chris Thompson, de stem achter het succesverhaal van Manfred Mann’s Earth Band meer dan voldoende reden zijn geweest om zich voor de kar te spannen, en dat deed hij uiteraard niet alleen. Buiten zijn trouwe en sterke Noorse Mads Eriksen Band stonden vanavond ook nog Bonnie Tyler, Koen Buysse, Jan Wouter Van Gestel maar ook de getalenteerde gitarist van De Laatste Show Band, Chris Peeters, hem terzijde. En dat gaf vuurwerk, over de ganse lijn.
In de lobby van Het Depot kon men ook nog tickets van de ‘tombola’ kopen en de prijzen hieraan verbonden werden geschonken door de muzikanten zelf. Nadat de nodige plichtplegingen achter de rug waren mocht Jan Wouter Van Gestel de aftrap geven en dat deed hij weer op een bijzondere manier. Zichzelf sereen begeleidend op piano en met wat gitaarriedels van Chris Peeters op het tweede nummer, kregen een moment van beroering met enerzijds ‘This Fight’ maar hij wist een knappe reactie los te maken bij het publiek met de Engelse versie van onze eigenste Jacques Brels ‘Ne Me Quitte Pas’ en natuurlijk dwalen onze gedachten hierbij weer automatisch af naar de prachtige versie van Dusty Springfield. Een grote brok Chris Thompson was het volgende op de menu. Uiteraard kregen we van hem weer knappe versies van o.m. ‘Davy’s On The Road Again’, ‘Demolition Man’, ‘Whole Lot To Give’, waarbij Pietro, de saxofonist van dienst, voor de nodige saxondersteuning zorgde en ‘Blinded By The Light’ waren maar enkele, eerste memorabele momenten die avond. Koen Buysse, nu zonder Zornik, presenteerde beter dan ik had durven te hopen en dat bewees hij met ‘Home’ met Chris als backing vocals en ‘Scared Of Yourself’. Ondertussen was Het Depot nog iets voller volgelopen. Tijd dus om Chris en zijn band weer aan ’t werk te zien. Buiten de songs bedankte Chris iedereen die het mogelijk heeft gemaakt om deze avond te realiseren én te laten slagen; hij bedankte ook enkele sponsors maar ook personen die rechtstreeks bij dit concert betrokken waren. Tijd dus voor weer wat muziek, met ‘Redemption Song’, ‘Martha’s Madman’ en ‘California’ waarop Koen de band weer vergezelde, kon de avond niet meer stuk. |
Pietro, de saxofonist waar Chris reeds zes jaar met samenwerkt, mocht op ‘Don’t Kill It Carol’, zijn saxtalenten weer tentoonspreiden.
Met ‘Mighty Quinn’, een nummer dat de originele Manfred Mann véél geld in het laadje bracht, kreeg vanavond weer een speciaal jasje aangemeten. Zoals we van Thompson gewend zijn, maakte hij hier weer een lange, indrukwekkende versie van. Zoals we reeds eerder meldden, konden de bezoekers tickets kopen en de show werd even onderbroken voor de loting. De trekking gebeurde door personen met een mentale handicap, dus zeg maar de eerlijke, onschuldige kinderhand! Na deze korte intermissie zaten we al een end door de show en dus hoogtijd voor Gaynor Hopkins, of beter gekend als Bonnie Tyler, het publiek te laten wegdromen bij enkele van haar internationale hits. Uiteraard waren dat ‘It’s A Heartache’ maar ook een sterke versie van ‘Total Eclipse Of The Heart’, waarop Jess voor de backing vocals zorgde, ontbrak niet op het appél. Het publiek ging wild en als toemaatje kregen we ook nog ‘Hero’. Het einde van deze prachtige show, en waarom kan dit soort formules niet meer in het leven worden geroepen, werd afgesloten met ‘You’re The Voice’ waarbij alle deelnemers op het podium verschenen. Chris wilde live zijn recent overleden vriend David Bowie eren met ‘Heroes’ een nummer dat niet ingestudeerd werd en zoals hij spontaan opmerkte: “This is a jam…”. Het zat er op, het doek was… haast gevallen totdat de muzikanten terug op het podium verschenen en met het allerlaatste nummer ook even hulde bracht aan de reeds langer overleden Janis Joplin. In de zaal gingen de lichten onherroepelijk weer aan en het publiek verliet voldaan de zaal… sommige hoorden we nog mijmeren: “It’s a heartache…” Daar kunnen we het alleen maar mee eens zijn. Het werd een onvergetelijke avond, vol nostalgie maar vooral een avondje waar sterke muzikale onderdelen de hoofdrol opeisten. Met dank aan Inge De Pauw – Stilletto |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2024