an evening with roger mcguinn • 5 september 2014 • de roma borgerhout (antwerpen)

Verslag: Gust Van De Wouwer - Foto's: Alfons Maes ©

Noem de drie invloedrijkste en succesvolste Amerikaanse groepen uit de sixties. Zou het kunnen dat iemand die vraag zou durven beantwoorden zonder The Byrds te vernoemen? Zeer onwaarschijnlijk. The Byrds zijn immers één van die iconische sixtiesgroepen waar je onmogelijk omheen kan. Ze waren de eersten die folk met rock mengden (zonder zich daar bewust van te zijn), de eersten die country met rock mengden en de eersten die folk met country en rock mengden. Een groep dus wiens invloed tot op de dag van vandaag overal hoorbaar blijft.
Afgaande op het aantal toeschouwers in De Roma afgelopen vrijdag zou een mens het niet zeggen. Spijtig.

Byrd-opperhoofd Roger McGuinn kwam ons in De Roma op zijn dooie eentje een workshop 'The Byrds' presenteren. Een geslaagde workshop overigens. Uiteraard kregen we veel Dylan-songs voor de kiezen (The Byrds hebben hun carrière zowat aan hem te danken, aan hem en aan The Beatles en ook aan Miles Davis bleek later). 'My Back Pages', 'It's Alright Ma (I'm Only Bleeding)', 'You Ain't Going Nowhere', 'Knocking On Heaven's Door', 'All I Really Want To Do' en natuurlijk ook het onvermijdelijke 'Mr Tambourine Man' passeerden allemaal de revue (en passant nog maar eens bewijzend dat 'Nobody sings Dylan like Dylan' geen loze kreet is). Afwisselend grijpend naar zijn ouwe vertrouwde Rickenbacker en zijn, naar hem vernoemde zevensnarige akoestische gitaar die het midden hield tussen een zessnarige en een 12-string, onderhield McGuinn ons met leuke versies van Byrds-klassiekers als 'The Ballad Of Easy Rider', 'I Wasn't Born To Follow' (door McGuinn voorzien van virtuoos 'fingerpicking'-werk), 'Mr Spaceman' en '5D'. Soms kwam ook heel wat minder bekend werk aan bod: 'Pretty Boy Floyd' (geschreven door oer-folky Woody Guthrie en door The Byrds ooit op hun inmiddels klassieke 'Sweetheart Of The Rodeo' gezet), 'Drug Store Truck Driving Man' (verhalend over een dj die weigerde Byrds-platen te draaien), 'Rock Island Line' (de Leadbelly-song die McGuinn lang geleden deed besluiten om zijn gitaar in te ruilen voor een 12-string) en 'Dreamland' (een song die hij, toen hij deel uitmaakte van Dylan's 'Rolling Thunder Revue' cadeau kreeg van Joni Mitchell).

Zoals te verwachten, veel leuke muziek dus in De Roma maar misschien nog leuker waren de verhaaltjes waarmee McGuinn de songs telkens inleidde. Verhaaltjes over zijn dagen als begeleider van Bobby Darin, over zijn eerste stappen als performer toen hij in de Troubadour in L.A. het podium deelde met toen nog volslagen onbekenden als Hoyt Axton en Roger Miller, over zijn kennismaking met de andere Byrds-leden, Gene Clark en David Crosby, over hoe jazz-gigant Miles Davis The Byrds aan hun allereerste platencontract hielp (jawel), over Peter Fonda en ‘Easy Rider’, over zijn wedervaren tijdens de legendarische Rolling Thunder Revue, over Tom Petty, over 'American Girl' en over de song 'King Of The Hill' die hij samen met Petty schreef over John Phillips (ooit één van de papa's in The Mama's and The Papa's).
Voor 'rock-'n-roll-nerds' als ik was het allemaal razend interessant om horen.

Conclusie: Roger McGuinn is sinds de hoogdagen van The Byrds geëvolueerd van een zingende verteller naar een vertellende zanger. In beide disciplines is hij een meester weet ik sinds vrijdagavond.