back to the sixties - day 1 • 20 juni 2014 • cc leopoldsburg

24/6/2014

Verslag: Alfons Maes - Foto's: Jean-Piere Daniels © / Alfons Maes © (Chris Andrews)

Ze blijven succes oogsten.

Een event als ‘Back To The Sixties’ roept zonder enige twijfel nostalgische momenten op in een zestiger. Tijd dus om weer eens richting Leopoldsburg te rijden waar het cultureel centrum ieder jaar terugblikt op de leuke Golden Years van weleer.
Op de eerste dag drie namen garant om het cultureel centrum weer in de nodige nostalgische sfeer te laten baden.
Vanavond op de affiche Herman’s Hermits’ (weliswaar zonder frontman Peter Noone), The Tremeloes en Chris Andrews die zich het sterrendom inzong met o.m. ‘Pretty Belinda’, en de klapper van formaat ‘Yesterday Man’.
Een nagenoeg volgelopen cultureel centrum werd dus weer getrakteerd op een fijne avond jukebox muziek. Tijd dus om je dansschoenen aan te trekken.

Herman’s Hermits bracht zijn publiek terug naar het meest opwindende muzikaal decennium ooit. Tijd dus om weer even onvergetelijke songs als ’Mrs. Brown You’ve Got a Lovely Daughter’, ‘There’s A Kind Of Hush’, No Milk Today en andere krakers van weleer vanonder het stof te halen. Het publiek hapte gretig toe. Nog meer meezingers waren het van Ray Davies geleende ‘Dandy’, ‘Silhouettes’, ‘My Sentimental Friend’, ‘I’m Into Something Good’ dat reeds in ’64 van de vorige eeuw de hitparades binnendook. Als bis kregen we een ietwat uitgesponnen versie van ‘I’m Henry VIII’.

Geoff Foot (Herman's Hermits)

Kevan Lingard (Herman's Hermits)

Paul Cornwell (Herman's Hermits)

Voor de Tremeloes begon het allemaal met hun charismatische frontman Brian Poole (hij was de volgende dag present), maar zelfs zonder hem wisten de Trems zich met slechts één nummer, het van Cat Stevens geleende ‘Here Comes My Baby’ wereldwijd in de kijker te spelen. Begin dit jaar verliet originele gitarist Rick West (Westwood) de band. Dit kondigde hij vorig jaar reeds aan op de laatste editie van de Golden Years in Antwerpen. Als vervanger heeft Dave Munden (nog het enige originele lid, drummer en zanger) een zeer goede keuze gemaakt. Niemand minder dan Syd Twynham (Mud II, Escorts,…) bewees vanavond dat hij méér dan zomaar een vervanger voor Ricky is.
Meer hitparade muziek volgde met ‘Hello World’, ‘Suddenly You Love’ en het onvergetelijke ‘Silence Is Golden’ waren slechts enkele toetjes die de dag van vandaag nog steeds diep in ons collectief geheugen zitten genesteld. Buiten hun eigen werk diepten de Trems weer herinneringen op met o.a. ‘Candy Man’, wat een verzoeknummer voor een vrouw bleek te zijn maar kennelijk had zij haar kat gestuurd. Jeff, bassist en zang, maakte duidelijk dat het niet de Beatles waren die als eerste een grote hit scoorden met het door Phil Medley en Bert Russell geschreven (oorspronkelijke titel: ‘Shake It Up’) ‘Twist And Shout’ maar dat de Trems het hen reeds voordeden.
Meer glorieuze momenten weerklonken in de vorm van ‘Angel Of The Morning’ waarin Jeff toch een beetje teveel zijn stem forceerde en niet zong maar eigenlijk meer ‘riep’, ‘Yellow River, dat abominaal slecht klonk, ‘My Little Lady’, het verplichte ‘Silence Is Golden’ en hetzelfde scenario met ‘Angel’ voltrok zich hier, en zelfs ‘Even The Bad Times Are Good’ ontsnapte hier niet aan. We zagen voor de zoveelste keer een band die een beetje tè zelfzeker was maar die eigenlijk niet op zoek moest naar artistieke mérites.

The Tremeloes

Jeff Brown (The Tremeloes)

Joe Gillingham (The Tremeloes)

Voor Chris Andrews, die door een Duitse band begeleid werd, werd de jukebox weer opgevuld. Hij leek vandaag ook weer dé smaakmaker van de avond maar dat konden we van zijn backing band niet zeggen. Ze kregen een kleine driekwartier om de show op te warmen en deden dat met een potpourri van CCR songs.
Chris Andrews is ondertussen in het huwelijk gestapt met Alexandra, een jonge Duitse deerne die voor enig jolijt onder het publiek zorgde toen ze zich moest bukken om iets op te rapen. Haar kleedje was daar eigenlijk niet goed voor geschikt omdat het net iets ‘te weinig bedekking’ bood, als je begrijpt wat ik bedoel. Andrews heeft kennelijk veel opgestoken van zijn illustere collega wijlen James Brown want vrouwlief Alexa moest hem helpen om zijn jasje, met obligate zonnebril, te wisselen.
Zijn grote hits, ‘Yesterday Man’, ‘To Whom It Concern’ en ook ‘Pretty Belinda ‘ passeerden de revue. Sandy Shaw had ooit een grote hit met ‘Long Live Love’ (geschreven door Andrews) maar vanavond klonk het nu wel vreemd om het door een man te horen zingen.
Verder nog enkele knallers van formaat waarop het publiek kon meezingen: ‘Johnny B. Goode’, het van Ben E. King geleende ‘Stand By Me’, ‘Rock Around The Clock’ en ‘A Whole Lotta Shakin’ Goin’ On’. Niet meteen het concert waar je warm liep maar het ging het vooral om de nostalgische tint. En dan vergeten we soms al wel eens hoe het allemaal juist moet klinken…

Maar de kers op de taart moest nog komen.