BINKOM BLUES FESTIVAL • 20 SEPTEMBER 2014 • ZAAL SANTRO BINKOM

Verslag: Freddy Vandervelpen - Foto's: Stefan Meekers ©

Guy en zijn kompanen zijn op zaterdag 20 september reeds aan de 11de editie toe van hun Binkom Blues. Met kleppers als o.a. Dana Fuchs, Guy Forsyth en The Perpetrators op hun lange lijstje is dit in september een vaste afspraak geworden voor de bluesliefhebbers. Een democratische inkomprijs voor 5 top acts is uiteraard graag meegenomen voor de festivalgangers alvorens ze zich kunnen beginnen opmaken voor de winterkalender. Het club seizoen zit er al onmiddellijk aan te komen want op 9 oktober geven ze bij Move2Blues de aftrap met Rod Piazza en zijn gevolg.

Eerst nog eens goed uit de bol gaan met een frisse Stella hier in zaal Santro te Binkom, de vertrouwde heimat van deze happening. Vijf bands op de affiche maar in feite zijn het er zeven want de begeleiding-bands uit Italië zoals Guitar Ray & The Gamblers en Morblus die respectievelijk Paul Reddick en de Nigeriaanse blues & soul diva Justina Lee Brown ondersteunen kunnen ook zonder meer als volwaardige act fungeren.

Op Binkom blues houden ze wat graag vast aan traditie en een certitude hierbij is dat het festival steevast wordt geopend met een band van eigen bodem. Onder de noemer ‘blues met pit’ werd Bourbon Street aangesproken of ze de editie van 2014 wilden aftrappen en daar hadden ‘Little M’ en zijn partners in crime wel oren naar.
Bourbon Street… dan gaan we eerst en vooral aan whisk(e)y denken en misschien is de naam wel ontstaan doordat Little M also known as Mario Jossels (basgitaar & vocals) wel liefhebber is van een lekkere ‘single malt’ en wie is dat niet al is er een immens verschil tussen de whisky uit de hooglanden en het bourbon whiskey brouwsel uit de streken van Virginia en Kentucky. Eén ding is wel een feit, Bourbon Street klinkt als naam beter voor een bluesband dan de Rockin’ Highlander Pipers Band, of niet?

Bourbon Street is op een ‘crossroad’ gekomen sinds hun ontstaan in 2010. Drummers Maurice Vandepas aka Mouse Drums heeft immers een tijdje geleden beslist om een sabbat periode in te lassen, iets wat we wel kunnen begrijpen. Na het afwerken van zijn agenda zal hij meer tijd gaan vrijmaken voor zijn liefde voor paarden en de natuur. Ook voor zijn familie wil Maurice meer tijd gaan uittrekken en daarvoor respect, al dachten we dat de blues zijn familie was!
Na zijn nog obligate resterende optredens zal zijn plaats worden ingenomen door Wilfried Claesen ne koele gast die nu de ‘Strat’ hanteert bij Smokin’ Stu’s Blues Traffic. We heten hem graag welkom en dat zullen Mario, Jo Vossen aka JoJo Guitar en ‘Daddy Bean Mississippi Saxophone’ oftewel Luc Boonen ook wel doen.

Diegene die Bourbon Street reeds hebben gezien weten wat er nu komen gaat. Mario, Jo en hun partners in crime hebben natuurlijk al een schare fans rond zich en zo voelt het voor deze band steeds of ze een thuismatch spelen is het nu in hun eigenste Limburg of buiten de grenzen ervan zelfs in land van Willem.
Met een mix van nogal wat stevigere Julian Sas, SRV en Popa Chubby weten ze ondanks de ondankbare taak om een festival af te trappen toch wat aanwezigen richting podium te trekken en zelfs ‘Katrientje’ van Oetslovenblues heeft haar dancin’ shoes al aangetrokken. ‘Honey Babe’ van Julian Sas staat steevast op hun setlist als mede het knappe ‘Born in Louisiana’ van de hand van gitarist Jo Vossen. ‘Hometown’ is nog een aanstekelijk eigen song maar ruimte voor SRV met ‘Love Me Darling’ is ook steevast lekker meegenomen. Van Mario vernam ik dat de Nederlands formatie Big Blind de draad terug heeft opgenomen en daarvoor wil Bourbon Street bedanken met hun versie van ‘Natural High’. Bourbon Street steevast op de afspraak en daarmee gaat Binkom Blues met een goede Mojo van start…

Justina Lee Brown

Hamilton Loomis

Justina Lee Brown

Paul Reddick

Guitar Ray

Second in charge are the Boogie Beasts! Deze Limburgs/Luikse formatie mag hun inbreng op de diverse podia in ons land sinds het ontstaan van deze groep meer dan geslaagd noemen. Toen de rasechte (wereld)burgers Jan Jaspers en zijn kompaan Gert Servaes met de familie Bennardo-Dalle gingen brainstormen was het reeds van in de beginne een uitgemaakte zaak dat de samenwerking met Lord Bernardo en The Goon Mat wel eens voor gensters zou kunnen zorgen. Rauwe opzwepende Delta boogie dat is ergens toch wel altijd ons ding ooit, en als ze dan nog een perfecte mix van steengoede covers met eigen werk gaan brengen kunnen menig bluesfanaten daar wel eens van in extase van raken. Meer nog dan een goede mix paddo’s of een excellente ‘fat boy’ is hun inbreng steeds weer hallucinant te noemen.

Uiteraard is het niet van de poes om telkens weer wat anders te schrijven wanneer je deze beesten kort na elkaar al enkele maal mocht aanschouwen maar daar weten deze ‘Boogie Beasts’ wonderwel steeds wel raad mee. Hun explosieve set zit knap in elkaar en geeft een heerlijke aaneenschakeling van de ‘real thing’ met eigen werk. De ‘old school’ boogie rifjes van een John Lee Hooker en Muddy Waters worden de diehard bluesadepten immers nooit beu en daardoor gaat hun set ook nimmer in rook op of het moet de stoom wel zijn die van dit energieke viertal opstijgt. Zoals steeds geslaagd!

Van dit alles een droge mond gekregen, den toog is er ook nog, en dat weten m’n copains pour ce soir ook wel want het blonde godenbrouwsel vloeit in hoog tempo met Michel, Luc, de Gust en zeker met Johan (Bierbeek) en Peterke Attics bij wie het duidelijk terug begint te kribbelen en dat horen we graag, al het goede komt ooit immers terug ;-)

Ondertussen zijn we al aan de 3de act van deze Binkom Blues, alles gaat snel en zeker wanneer je hier graag bent! Meer en meer kiezen artiesten van over het water voor hun begeleiding voor Europese bands waar de hoge vliegkosten wel voor een groot deel parten in zullen spelen. Paul Reddick is hierop ook geen uitzondering want hij opteerde voor Guitar Ray & The Gamblers. Niet zomaar een keuze want vorig jaar doken ze samen nog te studio in om wat later een pracht van een album op de markt te gooien onder de titel ‘Photograph’.

Paul Reddick zijn roots liggen in Canada en maakte in 1990 naam als de frontman van ‘The Sidemen’, een band waarmee hij diverse awards in de wacht sleepte. In het begin van de nieuwe eeuw ging Paul Reddick solo en ook dit legde hem geen windeieren. Ook als filmmuziek komt zijn naam met regelmaat in the spotlights. Zijn begeleidingsband voor vanavond bestaat uit de symphatieke Ray Scona. Ray is afkomstig uit het noorden van Italië, meer bepaald de provincie Genua. Zijn liefde voor de blues kreeg hij al snel te pakken en in 2002 richtte hij zijn band Guitar Ray & The Gamblers op. Als vast personeel voor de Gamblers koos Ray voor Gab D (bass), Henry Carpaneto (keyboard) en Marco Fuliano (drums). Sinds het ontstaan van de band boerden zij niet slecht maar het meest in het oog springende is de samenwerking met tal van groten zoals o.a. Jerry Portnoy, Big Pete Pearson, Otis Grand, Sonny Rhodes, Lea Gilmore en dus ook deze Paul Reddick.
Genoeg ingrediënten aanwezig dus om er een heerlijke show van te maken so let’s play blues al moet Johan de menigte toch wat aanporren om uit het lekkere weertje te komen en verder te genieten binnen maar dan van de blues! Voor wie nog twijfelde aan de capaciteiten van een Paul Reddick mocht al vanaf de start zijn twijfels opbergen want deze Paul Reddick is zonder meer een harpvirtuoos iets wat zelfs Lord Bernardo mee beaamde.
Op de waves van hun succesvol album ‘Photograph’ wordt dit een setje om duimen en vingers bij af te likken. Mezelf deed Paul Reddick de eerste 2 songs nog twijfelen maar na ‘Devil’s Coad’ was ook ik meteen mee en werd het genieten van de manier waarop men met de smoelschuif weet om te gaan.

Voorzichtig kwamen er zelfs vergelijkingen op met wonderboy ‘Jason Ricci’ en begonnen we ons af te vragen hoe het met hem gesteld zou zijn maar nummers als ‘Mighty Fine’ en ‘Zig Zag’ deden ons terug naar de realiteit afdalen. Zijn aparte stijl van performance samen met het uitstekende werk van Ray Scona en zijn Gamblers was perfect te noemen en de ganse set werd als een sterk geheel aan de man gebracht. Met hun versie van het welgekende ‘Mistery Train’ werd de sfeer immers opperbest maar weten we ook dat het einde van hun gig er zit aan te komen. Dit was ‘Criminal’!

Stilaan komen we toe aan de 2 resterende acts van het festival en Guy en zijn ploeg hebben besloten om de reeds uitstekende kwaliteit hier vanavond reeds aanwezig nog een beetje op te schroeven en onder het mum van het oog mag ook wel eens wat kozen ze hier in Binkom voor de uit Nigeria afkomstige diva Justina Lee Brown. Entertainen is waar het bij Justina allemaal om gaat. Zelf is zij ook een begenadigd songwriter maar ‘live on stage’ komt haar ware roeping tot uiting. Toen ze in Lagos City de uitzonderlijke zangstemmen aan het uitdelen waren stond deze Justina Lee Brown op de voorste rij en met een mix van Soul, Funk en Blues weet ze in een mum van tijd de ganse zaal aan haar lippen te kluisteren.
Ook deze ‘Diva’ koos voor de begeleiding hier op dit podium voor een Italiaanse bluesband. Morblus is al een tijdje kind aan huis op de diverse podia in ons landje en frontman Roberto Morbioli uit het Italiaanse Verona en wordt samen met Daniele Scala (Hammond) Stefano Dallaporta (bass) Diego Pozzan (drums) sterk gewaardeerd als perfecte begeleiders. Dus net als de vorige act krijgen we ook hier weerom te maken met 2 volwaardige ‘acts in one’ en zo worden we hier vanavond wel echt verwend. Moet er nog Stella zijn?
“Justina, we will go blind for you…” Mijn kennismaking met deze Nigeriaanse beauty werd alsnog beperkt door wat te gaan grasduinen op ‘Youtube’ en ik moet toegeven dat ik door een toevoer van teveel rustige nummers als ‘I’d Rather Go Blind’ we hier in Binkom wel eens in een dipje zouden kunnen raken maar dat was buiten Justine Lee en Morblus gerekend. Met Roberto Morbioli kregen we meer dan voldoende opwarming met nummers als ‘Baby, You Don’t Have To Go’ en ‘I Believe’ twee nummers die de Santro zaal hier in beweging brachten en dan was er Justina Lee Brown…

Rustige bluesavond, mijn gedacht! Deze wervelwind ging als een volwaardige diva van start en wist in geen tijd iedereen aan haar lippen te kluisteren door haar geweldige interactie met het publiek… ja het dak ging eraf hier in Binkom. Van een duet met Roberto als ‘Ive Been A Fool’ tot ‘What Is Hip’, het was hier op en top genieten althans voor ondergetekende. Justina Lee Brown weet als geen ander het publiek te bespelen en acteert als een volleerd topmodel voor onze camera’s.
Met een sublieme versie van Aretha’s ‘Dr. Feelgood’ waren het ‘steamin’ windows’ bij het aanschouwen van deze Nigeriaanse. “Justina Lee Brown you took a piece of our hearts tonight, respect!” Boeken contacteer Carolin Wobben van phamosa.com, zeker doen en “till further on up the road!”

Over middernacht, wat? Al zo laat. Wanneer alles vlotjes verloopt en het steengoede programma als vanavond je kan boeien verlies je zonder meer je binding met de realiteit en zijn we al vlug een dagje verder in de tijd. De laatste ‘on the bill’ is er ook eentje om U tegen te zeggen. Hamilton Loomis komt uit het verre Texas en toen hij op 16-jarige leeftijd in contact kwam met zijn icoon Bo Diddley werd hij meteen deze zijn beschermeling. Na enkele jaartjes keerden de rollen zich om en van mentor ging het bij Bo Diddley tot grootste fan van Hamilton Loomis.

Met een mix van Blues, Rock en Soul is er hier niet dadelijk sprake om hem aan één bepaalde stijl vast te pinnen. Met de waarden van ‘old school’ wil Hamilton Loomis ook niet veel te maken hebben maar zijn liefdes voor Funk en Rhythm & Blues zijn nooit niet ver weg. Wanneer hij als fotograaf zou moeten kiezen tussen een compact of reflextoestel zou zijn keuze uit gaan naar het hybridetoestel.

Dominique, de bookingsagente van Swapping Music en verantwoordelijk voor de aanwezigheid van Hamilton Loomis was er ook en zo konden we wat bijpraten alvorens het aandeel van Hamilton met Funk en Blues van start zou gaan. Gene kattepis na de vorige act maar Hamilton is wel wat gewoon en samen met zijn begeleidingsband van drie uit de kluiten gewassen ‘zwarte’ top muzikanten was het ook niet onoverkomelijk om de sfeer na een korte break weer op het juiste peil te brengen.

De set bevatte uiteraard veel werk van zijn laatste ‘Give it Back’ uit 2013 en buiten de titeltrack kwamen ook ‘Eternally’ en ‘Partner in Crime’ aan bod, en mijn partners in crime, zij dronken verder vergezeld van een beetje ‘oregano’ ;-)
Een nummer dat het altijd wel doet bij Hamilton Loomis is het opzwepende ‘Bow Wow’ dat op ieder ‘live’ optreden van Loomis wel te bewonderen valt en zelfs de allerlaatste twijfelaars over de meet weet te trekken ‘No No No’ en “Who Do We Love…” Hamilton Loomis natuurlijk, zeker nadat we juist een vleugje Led Zeppelin mochten aanhoren en dat heeft Luc de platenboer toch wel gemist zeker! Als afsluiter van een geslaagde Binkom Blues 2014 was dit een ‘funky night’ Goe gedaan Guy, Johan en Anika… alle bonnekes op en wijle weg.

Oh ja…en happy birthday Birgen!

MORE PICTURES HERE...