israel nash gripka & mad about mountains • 8 mei 2014 • trix antwerpen

Verslag: Gust Van De Wouwer - Foto's: Jean-Pierre Daniels ©

Ik heb het nooit onder stoelen of banken gestoken, voorprogramma's mogen wat mij betreft meteen worden afgevoerd. Niemand zit er op te wachten, ze maken de avond nodeloos lang en soms zorgen ze er zelfs voor dat de hoofdact zijn set wegens tijdsgebrek moet inkorten (blijf op die momenten vooral ver uit mijn buurt). Ik ben resoluut in die zaken, weg met die 'support acts'.
Behalve dan als die 'support act' Mad About Mountains heet, dan mag het wat mij betreft weer wel. Zoals afgelopen donderdag in Trix dus. In de gedaanten van Mad About Mountains en Israel Nash Gripka kregen we daar zowaar nog eens een onvervalste 'double bill' gepresenteerd.

Een 'double bill' dus, hetgeen betekent dat beide groepen qua talent zowat uitwisselbaar zijn. Inderdaad, Mad About Mountains hoeft muzikaal nergens onder te doen voor Israel Nash Gripka, integendeel zelfs, de nieuwe songs die MAM ons voorschotelde klonken zonder uitzondering indrukwekkend. Vreemd genoeg wel allemaal songs die hun wortels lijken te hebben in het diepe zuiden van de States. Vreemd dan op het eerste zicht (wetende dat de thuisbasis van MAM Herk-de-Stad heet) maar op het tweede zicht helemaal niet zo vreemd (wetende dat Limburg het Vlaamse equivalent is van het zuiden van de States). 'Harlaz' heet de nieuwe cd van MAM (genoemd naar een bos vlakbij de geboorteplek van MAM-stichter Piet De Pessemier). Hoogtepunten noemen uit een kraaknieuwe cd die je nog niet hebt kunnen beluisteren is moeilijk maar laat me alvast verklappen dat prachtsongs als 'Harlaz' en 'If You See Her' (heeft Dylan hier iets mee te maken?) nergens moeten onderdoen voor datgene wat vandaag de dag voor 'betere americana' moet doorgaan. Zonder twijfel binnenkort meer over MAM (als hun promotour op dreef komt).

Mad About Mountains

Mad About Mountains

Mad About Mountains

Over dan naar Israel Nash Gripka (of is het nu eigenlijk kortweg Gripka of toch eerder Israel Nash? Ik weet het niet langer). Gripka speelde een set die, in tegenstelling tot zijn laatste cd, 'Rain Plans', hard, fors en oorverdovend luid klonk. Al van bij de opener, 'Through The Door' was het duidelijk dat, met drie elektrische gitaren in de aanslag (heb ik al gezegd dat Gretsch-gitaren weer helemaal 'in' zijn?), fors van jetje zou worden gegeven. Misschien wel te fors. Inderdaad, de subtiliteiten van nieuwe songs als 'Through The Door', 'Just Like Water', 'Myer Canyon' en 'Iron Of The Mountain' gingen enigszins verloren in de muur van geluid die door Gripka en zijn band werd opgetrokken. Niettegenstaande dat was het toch ruimschoots genieten geblazen van songs als 'Goodbye Ghost' (een zich traag voortslepende, lang uitgesponnen epos met uitzicht op een troosteloze prairie), 'Wichita' (een tragisch, waar gebeurd verhaal over een onschuldige 14-jarige jongen die genadeloos wordt neergeknald), 'Woman At The Well' en 'Evening' (twee songs waarop even wat gas wordt teruggenomen en een ware verademing zijn). De hoogtepunten worden gewoontegetrouw bewaard tot laatst: 'Rain Plans' (“a song about having a plan and going for it” zegt Gripka zelf maar vooral een song volgestouwd met tempowisselingen en forse gitaarsolo's), 'Baltimore' (een nummer dat probleemloos op Neil Young's meesterwerk 'Tonight's The Night' had kunnen staan) en de grootse afsluiter, 'Mansions' (“a song about having your relationships right” voegt Gripka er nog aan toe). Al bij al, “pretty powerful stuff for a guy who can't decide how to call himself”.

Israel Nash Gripka speelde in Trix misschien niet helemaal het concert waartoe ik hem in staat weet maar een avond gevuld met codewoorden als 'lang haar', 'baarden', ‘Mad About Mountains’, 'slangenleer', 'Gretsch', 'houthakkershemden', 'verjaardagstaart' (de drummer was jarig) en 'Neil Young' kan moeilijk als 'mislukt' worden bestempeld.

Het laatste woord is voor de mierenneuker in mij: die volumeknop hoeft echt niet altijd op '11' te staan.