Violent Femmes - 19 juni 2014 - Ancienne belgique Brussel

Verslag: Gust Van De Wouwer - Foto's: Jean-Pierre Daniels ©

k heb het hier al meermaals lopen te verkondigen: 'the eighties sucked big time'. Het kan me verder geen barst schelen dat ik hierdoor misschien wel de complete Madonna-, Prince- of Michael Jackson-fanclub op mijn dak zal krijgen, ik blijf bij mijn mening. Hetgeen overigens niet wil zeggen dat enkel slaapverwekkende muziek werd gemaakt in dat van synthesizers uitpuilende decennium, bijlange niet. De eighties waren immers ook de periode van geweldige rockgroepen als Sonic Youth, Husker Dü en de ondertussen helaas totaal vergeten Go-Betweens. Stuk voor stuk groepen die allemaal één ding gemeen hebben, ze hebben geen van allen een memorabele debuutplaat afgeleverd. Noch 'Confusion Is Sex', noch 'Land Speed Record' en zeker 'Send Me a Lullaby' waren niet meteen lp's waarop de kiemen van latere meesterwerken als 'Daydream Nation', 'New Day Rising' of '16 Lovers Lane' hoorbaar waren. Eén van de weinige uitzonderingen hierop was Violent Femmes, een groep die met hun fabelachtige debuut meteen via de grote poort het toen armtierige rockwereldje binnen stormden (inmiddels alweer 31 jaar geleden). Het was dat machtige debuut dat Violent Femmes afgelopen donderdag in Brussel opnieuw tot leven trachtte te brengen. Een opdracht die ze met brio volbrachten overigens.

Van opener, 'Blister In The Sun', tot afsluiter, 'Good Feeling' passeerde, dat nog altijd indrukwekkende debuut waar de tijd maar geen vat op lijkt te krijgen, integraal de revue. 'Blister In The Sun' blijkt nog altijd een song waarvan de intro je meteen bij het nekvel grijpt en je pas 142 seconden later los laat, 'Please Do Not Go' blijkt ook live dezelfde verknipte reggae-song van op de plaat, 'Add It Up' is een klassieker zondermeer, 'Prove My Love' is met die ratelende drum-intro en die heerlijke Ramones-quote ('third verse, same as the first') tegelijk hypnotiserend en hilarisch, 'Promise' is punk maar dan wel punk zonder het lawaai, 'Gone Daddy Gone' is een hit die er nooit een geweest is en 'Good Feeling' is ook na donderdag (vooral na donderdag) nog altijd mijn favoriete Violent Femmes-song (niet in geringe mate door die intrieste viool van Gordon Gano). We zijn ondertussen een drietal kwartier ver in de set en Violent Femmes hebben gedaan wat ze beloofd hadden te doen, namelijk hun debuut, song voor song hercreëren. Nadat zanger Gordon Gano zijn publiek uitvoerig heeft bedankt en ons terloops nog weet te melden dat Brussel 31 jaar geleden de eerste Europese stad was waar ze optraden worden we nog getrakteerd op een 'Best of Violent Femmes'-set. Een set waarbij de AB meermaals wordt omgetoverd in een ware hootenanny, een ouderwets feestje waarbij het publiek 'en masse' de songs meezingt. Zoals bij 'Jesus Walking On The Water' bijvoorbeeld, regelrechte country-folk uit de Appalachen zoals die ooit door The Carter Family werd gebezigd. Ook 'Country Death Song' is onvervalste country, onvervalste country waarvan ik me nog altijd afvraag hoe het kan dat Johnny Cash hem nooit heeft opgenomen voor zijn 'American Recordings' (geef toe, die titel vraagt erom). 'Hallowed Ground' klinkt, met zijn venijnige gitaar, dan weer eerder als iets dat afkomstig is uit de Velvet Underground catalogus, net als het explosieve 'Gimme The Car' trouwens. Afgesloten wordt met het aanstekelijke en naar de fifties ruikende 'American Music'. Het concert eindigt zoals het begonnen was, met 'Blister In The Sun'. Ditmaal een versie waarbij Violent Femmes wordt bijgestaan door onder andere Steven De Bruyn (die met zijn slaapverwekkende Rhythm Junks het lamlendige voorprogramma ‘verzorgde’) en Steve Mackay (jawel, de legendarische saxman van The Stooges). 

Violent Femmes stralen met hun oersimpele maar des te rijkere muziek dezelfde geest uit die ook in oeroude rock-'n-roll huisde. Niet verwonderlijk dus dat ze me regelmatig deden denken aan de prille Elvis. Een groter compliment is haast niet denkbaar. Eén ding is zeker, na afloop voelde ik me 'high as a kite'.