13 augustus 2015 • ’t Schaliken Herentals
|
Wie ooit beweerde dat rock-‘n-roll op sterven na dood is moet wel iemand zijn met een bekrompen geest want dit muziekgenre weet nog steeds duizenden fans te lokken en zeker de laatste jaren. En wie Crystal & Runnin’ Wild (nog) niet kent moet toch maar eens afzakken naar een van haar volgende concerten.
Crystal is de 22 lentes tellende dochter van onze vintage rocker bij uitstek Patrick Ouchéne, die ooit nog ons land verdedigde tijdens een edite van het Eurovisiesongfestival. 22 jaar, nog zeer jong, maar ze lijkt eigenlijk op een tiener van achttien. In haar band natuurlijk ook vader Patrick, die eigenlijk in Frankrijk een zeer geliefde rocker is, Koen Verbeek (aka Johnny Trash - drummer, gitarist), de Amerikaan Thomas Bearslee maar met een vaste honk in België (gitaar, steelgitaar, lapsteel), en aan de upright bass Lenn Dauphin. Rockabilly is wat er steeds geserveerd wordt tijdens haar shows, zo ook vanavond hier in Herentals. Om ongeveer tien minuten over acht, en zo had onze weerman van dienst Frank De Boosere het ook enigszins voorspeld op het nieuws, trok een gemene onweersbui komende van het westen over ons landje en het gevolg was niets anders dan gedonder en bliksemschichten die eigenlijk wel voor een mooie hemels schouwspel zorgden. Even werd door de inrichtende macht gedacht om na de storm het concert toch maar buiten te laten plaatsvinden maar gezien er géén einde aan de vervelende neerslag kwam, werd op het allerlaatste moment toch maar beslist om het concert binnen te laten plaatsvinden. |
Het talrijk opgekomen publiek had zich ondertussen indoor een plaatsje verzekerd maar… er moest nu wel snel iets gebeuren. Wat volgende was een avond vol improvisatie: geen p.a., geen elektrische instrumenten, géén microfoons, zelfs Koen liet zijn drums voor wat ze waren, enfin het werd een volledig akoestische unplugged set. Uiteraard zorgde de snelle omwisseling van dit alles ervoor dat er sterk moest afgeweken worden van hun setlist… gelukkig was Koen (hij is volgens mij de enige in de band die Nederlands praat) om het geheel zo goed mogelijk ‘te verkopen’.
Zonder microfoon begon Crystal met enkele nummers en tussendoor vroeg ze het publiek of ze goed te horen was. Uiteraard, want het publiek werd meteen muisstil. Zoals ik reeds zei moet er in dat soort situaties zeer hard geïmproviseerd worden en dat deden alle muzikanten op zich zodat de set toch een beetje impact kreeg. Wat grapjes, enz… het kon allemaal. Met ‘White Trash Valentine’ en ‘Oh My Jingo’ kregen we een leuke start en het publiek reageerde zeer positief. Buiten waren het inmiddels Woodstock 1969 toestanden geworden en de hemelsluizen stonden (en bleven) volledig open. Het werd dan ook een vrij korte set maar, niemand nam het hen kwalijk. Met ‘It Doesn’t Matter Anymore’, ‘Rainy Night’ en ‘Jackson’ kwam er helaas een einde aan een, ondanks de vervelende situatie voor zowel het publiek, organisator en de band, leuke show waarin het woord ‘improvisatie’ een totaal andere betekenis kreeg. Line-up:
|