6 april 2016 • Concertgebouw Brugge
Toen ik voor de eerste keer de documentaire 'De Nada' rond muzikant Daan Stuyven en fotograaf Peter De Bruyne zag, was ik enorm enthousiast. De beelden en de muziek brachten me als het ware naar een andere dimensie. Deze documentaire gaat over de reis die deze 2 vrienden maakten door het onvatbare Spaanse landschap, op zoek naar de plek die het niets benadert, naar een equivalent van niets.
Tijdens deze reis maakte Daan een soort soundtrack en Peter een beeldverslag. Ze noemen het zelf een soort van kruisbestuiving tussen beeld en muziek.
Ergens tussen het Spaanse Tremp & Luna kwamen ze in niemandsland. Het dwalen door deze desolate plek inspireerde Daan tot het maken van de muziek.
Het was bijgevolg uitkijken wanneer de live voorstelling zou plaatsvinden. Op 6 april was het dan eindelijk zover in de concertzaal in Brugge. Een moment waar ik lang naar had uitgekeken.
Zodra de lichten in de zaal doofden, werd het stil. Nonchalant, zoals we Daan kennen, kwam hij het podium op.
Zonder enig woord begon hij zijn eerste nummer te spelen. Hoge tot lage klanken volgden elkaar op, zonder dat ook maar één iemand in de zaal wist welk nummer er gespeeld word.
Na deze intro, volgen de woorden 'goede avond' en mompelde hij in de micro dat er storing in zijn oortje zat. Daarna volgde de ene creatie na de andere. 
Op een bepaald ogenblik kreeg hij problemen met een hulpstukje van zijn gitaar. De oplossing voor dit probleem schuilde in een 9 volt batterij. Daan vroeg dan ook of iemand van de techniek zo’n batterij kon bezorgen.

Op dat ogenblik kreeg ik het gevoel dat Daan, Daan niet was maar veeleer een beginnende artiest die aan het soundchecken was. Natuurlijk kan zoiets gebeuren tijdens een live optreden, maar je zou dan toch verwachten dat dit professioneler zou opgelost worden. Wanneer je je ogen sloot, werd je ondergedompeld in klanken die het midden hielden tussen deze van een windmolen en een leegstaande silo. 

​De verwachtingen die ik voor dit concert had, waren stilaan aan het verdwijnen. Waar is de artiest die in 2005 de compilatiecd maakte met filmmuziek voor ‘Verboden Te Zuchten’, ‘Meisjes’, ‘Un Honnête Commercant’ en ‘Suspect’ schreef, gebleven?
De man die geheel onverwachts de evergreen 'De Lichtjes Van De Schelde' in duet met Bobbejaan Schoepen uitbracht, waarvoor hij een Lifetime Achievement kreeg. Die man heb ik vanavond gemist. De gitaarakkoorden klonken perfect, maar de stem die er hoorde te zijn, was jammer genoeg heel ver te zoeken. ‘De Nada’ is een klankrijke voorstelling voor een select publiek.

Na een klein uurtje was de voorstelling afgelopen en het applaus was niet overweldigend. Zoals we al vaak meemaakten, waren de beelden en de klanken op tv beter dan in werkelijkheid.
Het spijt me beste lezer voor dit korte verslag, maar bij het horen van het derde stuk, had ik al geen goed gevoel over hoe ik dit verslag tot een goed einde zou moeten brengen.
En dan laten we de afwezigheid van voldoende licht even buiten beschouwing. 

Een hemelsbreed verschil met zijn vorige concert, waar hij o.a. het overbekende ‘Manhay’ speelde.

Binnen enkele maanden is Daan terug van de partij op Parkpop in Oostkamp. Hopelijk kan ik jullie dan een beter verslag bezorgen.


​Met dank aan Concertgebouw Brugge