28 mei 2015 • Palladium Keulen (Duitsland
|
'High 'n' Dry' and the following 'Pyromania' are perfect examples of how melodic hard rock has to sound, power and melody still in a league of their own. Opening the show with the smasher 'Rock! Rock! (Till You Drop)', almost immediately followed by the long-forgotten classic 'Let It Go' with singer Joe Elliott back on top of his game, it was clear: Def Leppard are back! "
"Fenomenaal", "Ze zijn terug!" en "Euphoria" zijn woorden die spontaan te binnen schieten over Def Leppard in Keulen deze avond. De Britse hardrock-band bracht in het eerste deel van de jaren 80 met hun tweede album "High 'n' Dry" en het daaropvolgende "Pyromania" perfecte schoolvoorbeelden hoe melodieuze hardrock moet klinken, kracht en melodie die hun gelijke sedertdien niet meer gevonden hebben. Deze kwaliteit bleef min of meer behouden tot begin de jaren 90, maar met de intrede van de grunge wou de ondertussen immens populaire band niet weten van halsstarrig verder doen met wat ze het best doen, en werden met de daaropvolgende albums nieuwe muzikale paden betreden, gaande van bijna grunge ("Slang", '96) tot zelfs een boysband-achtige sound ("X", 2002). Tijdgenoten zoals Bon Jovi, Michael Bolton en zelfs U2 ondergingen ook metamorfoses, maar dan met meer commercieel succes. Gelukkig! Want het werd hun door de die-hard fans van het eerste uur niet in dank afgenomen, en de hoop bleef leven dat ze ooit tot bezinning zouden komen en terug zouden keren tot hun hardrock-roots. Sedertdien werd tijdens live-concerten materiaal uit hun eerste twee albums hardnekkig uit hun set geweerd in combinatie met gestyled kort geknipt haar en dito designer clothes. De laatste jaren kwam daar echter beetje bij beetje verandering in toen een ouder nummer hier en daar al eens in de set sijpelde. Tijdens hun 'Viva! Hysteria'-concertreeks in 2013 in Las Vegas waar ze hun meest succesvolle album "Hysteria" van het begin tot het einde speelden, fungeerden ze als hun eigen support-act onder de naam "Ded Flatbird" waarbij ze juist die ondertussen niet meer gespeelde hardere nummers ten gehore brachten. Dit alles gebeurde echter telkens ver buiten onze landsgrenzen, want de laatste pakweg 10 jaar zagen we ze, behalve op enkele grote festivals zoals Graspop en Arrow Rock Festival in Nederland, niet meer in onze contreien. Duitsland had echter het genoegen om ze voor drie concertdata te mogen verwelkomen, waarvan deze in Keulen de laatste in de rij was. Toen de show geopend werd met de knaller "Rock! Rock! (Till You Drop)", het nummer die voornoemde klassieker "Pyromania" ook al opende, kon dat wel eens wijzen dat er iets groots stond aan te komen. Toen twee songs later eindelijk ook eens terug "Let It Go" van "High 'n' Dry" er stevig tegenaan werd gesmeten, was het duidelijk: Def Leppard is terug! De wat aangekraakte stem van zanger Joe Elliott die we in 't verleden moesten vaststellen was weer volledig in topvorm. Geheel onverwacht, want zo'n terugkeer in hoogvorm lag niet meer binnen de verwachtingen denkende aan collega's zoals o.a. Whitesnake's David Coverdale. De overige mannen hadden er ook duidelijk weer zin in om stevig gas te geven, en dit met -op twee nummers na- de bijna ultieme setlist. Uit hun 'softere' periode was geen song meer te bespeuren. |
En als dit al eens gebeurde was dit met een zelden hoogtepunt uit recentere albums, zoals het stevige "Paper Sun" en de typische catchy Def Leppard-single "Promises" uit het in 1999 verschenen "Euphoria". Enkel de David Essex-cover "Rock On" uit hun te ontberen cover-album "Yeah!" uit 2006 en hun jaren 90 ballad "Two Steps Behind" bracht een kort dipje in de show. Laatsgenoemde was nochtans bedoeld als crowd pleaser, toen Elliott de song tijdens de eerste noten inleidde met de woorden "You know what this means, it's your turn to sing! Do you wanna be in Def Leppard for the next 4 minutes?!", waarop hij helemaal alleen op het podium een akoestische versie van het nummer bracht. Maar daarna kon de show weer met veel elan verdergezet worden. Met het terug boven halen van "Bringin' On The Heartbreak" en de ineenlopende instrumental "Switch 625" werden we nog eens herinnerd hoe mooi het muzikale landschap van de jaren 80 was, en was de geest van hun in '92 tragisch overleden originele gitarist en songschrijver Steve Clark weer eventjes heel sterk aanwezig. De spetterende show werd dan ook nog eens regelmatig sterk visueel ingekleurd met mooie kleurrijke videoprojecties. Na de meezinger "Pour Some Sugar On Me" werd nog een grande finale ingezet met de klassiekers "Rock Of Ages" en "Photograph" waarna met de woorden van Joe Elliott "We'll be back soon!" het definitief gedaan was. En als we op de terugweg naar huis nog eens naar de postuum verschenen Steve Clark-songs "Desert Song" en "Fractured Love" luisteren, worden we nog eens herinnerd aan wat voor moois deze band nog allemaal in petto zou gehad hebben zonder het vroegtijdige overlijden van hun gitarist...
Setlist:
|