Doghouse Sam & His Magnatones • 29 januari 2015 • De Loods Aarschot

Het werd zo’n beetje tijd dat er op blues & roots vlak weer eens iets te beleven valt want met deze sombere dagen enkel wat naar televisie zitten kijken daar wordt een mens depressief van dus trok ik richting de Loods te Aarschot. Buiten de chrysostomosfuif in de Knoet was dit ook ‘the place to be’ voor de blues en roots adepten onder ons want Doghouse Sam & His Magnatones waren hier op donderdag 29 januari te gast.

Ook al komen Doghouse Sam en zijn Magnatones, drummer Franky Gomez samen met doublebass speler Jack o’Roonie uit verschillende windstreken toch voelt het voor dit trio een beetje als thuiskomen. Why?... voor de opnamen van hun ondertussen bejubelde cd ‘Knock Knock’ was deze Loods zo een beetje hun ‘basecamp’ om als repetitiekot te gebruiken. Iedereen die naar ‘live’ optredens van dit genre komt moet Doghouse Sam & His Magnatones nu überhaupt wel kennen ofwel zijn ze een tijdje uit Europa verbannen geweest want hun promotour van deze ‘Knock Knock’ bracht hen zelfs een eindje buiten de grenzen, yep tot in het hoge noorden toe. De ‘osschotteneirs’ staan bekend voor hun liefde van ‘live‘ events dat kunnen de steeds talrijke bezoekers van De Knoet, De Loods en het Loodscafé reeds jaren bevestigen want deze tempel staat steeds open voor diverse muziekgenres. Het toeval leert ons zelfs dat tijdens de voorstelling van de cd ‘Knock Knock’ Wouter aka Doghouse Sam als voorprogramma beroep deed op een zekere Ineke Tiolants, een talentrijke jongedame uit Alken die toen de MOD met verstomming wist te slagen. Wel kijk, deze Ineke Tiolants treed hier op zondag 8 februari op in de reeds befaamde singer-songwriters corner van het Loodscafé. Dus noteren maar!

Een opmerkelijk maar toch meer dan positieve vaststelling is dat den Tesse met zijn crew eindelijk de koe bij de horens heeft gevat en de opstelling in de Loods enigszins anders hebben ingedeeld. Het podium staat nu waar de ingang zich destijds bevond en dus hoeven de klanken zich niet meer in de breedte te verspreiden maar kunnen de ritmische golven van gitaar, drums en bas zonder moeite vanaf het podium naar ‘den toog’ toe vloeien.

Gelukkig was Doghouse Sam zijn piek van de bevreesde influenza over zijn hoogtepunt en kunnen de heren rond de klok van negen deze keet in vuur en vlam beginnen zetten met eentje van hun nieuwste cd, ‘Scratch a Lie’!

Alsof ze het verplicht waren kwamen Doghouse Sam aanzetten met een betrekkelijk lange eerste set en de tweede zou minstens even lang duren.

Met werk uit hun nieuwste maar ook uit hun debuut album ‘Buddha Blue’ uit 2012 kan het niet anders of het moet vuurwerk geven. Stomende blues & roots met een vleugje New Orleans beat waarbij de drumsolo van Franky Gomez op zijn minst indrukwekkend en brother Jackomo krijgt zijn moment de gloire met ‘Why’ uit hun vorige schijf.
Buiten de diverse gitaren kan Doghouse Sam natuurlijk ook uit de voeten met de smoelschuif en met het eerste instrumentaaltje wordt dit nog eens extra dik in de verf gezet, een nummer waar Jack even de honneurs mag waarnemen op gitaar.

Ik heb Doghouse Sam & His Magnatones de laatste 6 maanden nu al heel veel mogen aanhoren en telkens is het een beetje anders. Deze avond echter is het super want bijwijlen zou ik willen beginnen schrijven over Doghouse-Bone Walker. Straf Wouter en vanavond heb je me weer van mijn sokken geblazen. Tijdens de pauze kon ik waarnemen dat de echte blues liefhebbers een beetje op hun honger bleven zitten buiten al kregen we een sterke versie van Muddy Waters zijn ‘Baby Please Don’t Go’. Hebben de muren hier oren? Ik weet het niet maar in set twee kwam de blues meer aan bod zoals met een opzwepende boogie van JLH. Voor mij was het een perfecte mix van eigen werk uit zowel ‘Knock Knock’ als ‘Buddha Blue’ knap uitgebalanceerd met sterke covers van Muddy Waters en John Lee Hooker en zelfs het obligate ‘I’m Ready’… Doghouse Sam & His Magnatones, they were Ready, they were Willing and most of all, they were Able.

De opbouw naar het einde van dit concert was gewoon fenomenaal en zelfs de ‘patron’ ging gewoon uit de bol. Dit was ouderwets goed wat zelfs de aanwezige blues collega’s van Wouter zullen beamen. Een A-attest voor de nieuwe opstelling, een A-attest voor het geluid, de man achter het licht… D-, er moest nog enkel een discobol worden gehangen om ons in de beroemde Studio 54 te wanen.
Wijze raad… het is niet de kunst om te laten zien wat je hebt, het is de kunst om te laten zien wat je kan!