Support: Jarrod Dickenson • 4 oktober 2015 • De Roma, Borgerhout (Antwerpen)

Mijn generatie, de kinderen van de jaren negentig, kent Don McLean enkel van ‘American Pie’, en dan nog voornamelijk in de versie van Madonna Louise Ciccone én dankzij de sublieme parodie van ‘Weird Al’ Yankovic genaamd ‘The Saga Begins’. Dankzij mijn moesje is ook ‘Vincent’ me bekend, want zij zong tijdens het koken steevast ‘Starry starry night …’ Zo wordt andermaal bewezen dat muziek onmiskenbaar verbonden blijft met herinneringen, in het beste geval goede jeugdfragmenten. Op de valreep kan ik uitpakken met een hattrick aan McLean-kennis, want ook zijn ‘Cryin’’ is een evergeen. Maar verder? Niente. Niets. Hij is een bekende singer-songwriter, maar vraag me niet naar nummers of hits. In mijn persoonlijke platencollectie prijkt enkel het volledige ‘American Pie’-album, voor €1 gekocht bij Opnieuw & Co. te Mortsel, Antwerpen.

Voorprogramma Jarrod Dickenson brengt een subtiel programma van luisterliedjes. Vooral zijn bindteksten zijn hilarisch. “This song is for those still holding out hope. If you’re no longer holding out hope, I’m sure there’s a bar nearby. Possibly through those doors.” Het duet dat hij met zijn vrouw zingt, is een pareltje. Ik wens hem alle succes voor de toekomst.

Na een pauze komt de heer McLean op, en speelt meteen een gezellige mix van hits, covers en nieuwe nummers. Hij is duidelijk in zijn nopjes met de warme ontvangst. Hier een grabbel uit zijn positieve bindteksten: “What a crowd!”, “Great audience, I like this joint!”, “Thank you, so warm, wonderful”, “Such a pleasure to play for you”, “You’re a music audience, that’s great”, “Great, great audience, you make it so easy”, “Thank you, life is good!”. Aanvankelijk denk je als publiek nog “jaja, dat zegt hij overal”, maar blijkbaar is hij wel echt opgezet met ons enthousiasme, want naar het einde toe bekent hij: “Quite nice to be in a hall with good sound and people that listen to the music. I’m gonna play some extra songs for you, because I like you!”. De man achter mij zegt laconiek: “Als ‘em ‘American Pie’ maar speelt”

“Let’s do one for The King, shall we? ‘Little Sister’!” Zeer goede versie, no less. Meteen daarna gaat hij verder over Elvis. “This is a song I wrote. I was fortunate enough to have Elvis sing it at the end of his life: ‘And I Love You So’.” Na het nummer geeft hij nog wat leuke trivia: “Perry Como, my mom’s favourite singer, sung ‘And I Love You So’. He sold a million records. It was his last hit.”

Twee nummers steken er met kop en schouder bovenuit. ‘Homeless Brother’ is prachtig, rustgevend, en gezegend met een magnifieke tekst. Smul mee: ‘The ghosts of highway royalty have vanished in the night/The Whitman wanderer walking toward a glowing inner light/The children have grown older and the cops have gripped us tight/There's no spot round the melting pot for free men in their flight’. Ook ‘The King of Fools’ is majestueus en groots, met grandioos drumwerk.

Van drumwerk gesproken: wat een band heeft McLean! Superkerels, stuk voor stuk. En allemaal lijken ze op iemand.
Zijn bassist is de bastaardzoon van Steve Cropper, de ritmegitarist zou een broer van Garry Tallent kunnen zijn, gitarist Vip Vipperman (geweldige naam) doet me denken aan een jeugdige versie van Jaak Van Assche, en drummer Jerry Kroon is een mix tussen Greg Sestero (verrassend jong gezicht) en Kris Kristofferson (witte baard, wit haar). McLean zelf heeft ook een compliment veil voor Kroon: “Always right on the money”. McLean zelf is ook bijzonder goed bij stem: de falsetto van ‘Cryin’’ is volledig intact. Geen evidentie, want de zanger is 70.

Pensioenplaat ‘American Pie’ wordt uitgebreid gespeeld. Zelfs Vipperman lipt alle strofes mee. Na 8 minuten, want zo lang duurt het lied, mag het publiek het refrein enkele keren zingen. En nadien opnieuw de eerste strofe. McLean vraagt zelfs of het zaallicht van De Roma even aan kan, want hij wil onze gezichten bekijken. Na bissen ‘Greenback Dollar’ en ‘Ain’t She A Honey’ zit het concert erop. Prachtig, fantastisch! Nooit gedacht dat Don McLean me zo zou bekoren. Topconcert.


Mr. McLean is pleased with his Belgian audience. “What a crowd!”, “Great audience, I like this joint!”, “Thank you, so warm, wonderful”, “Such a pleasure to play for you”, “You’re a music audience, that’s great”, “Great, great audience, you make it so easy”, “Thank you, life is good!”. At first, one is inclined to think he pulls that card everywhere, as a means to an end to win over the crowd. But no, his gratitude is genuine. “Quite nice to be in a hall with good sound and people that listen to the music. I’m gonna play some extra songs for you, because I like you!”. “Let’s do one for The King, shall we? ‘Little Sister’!” His take is very good as well. Mr. McLean continues: “This is a song I wrote. I was fortunate enough to have Elvis sing it at the end of his life: ‘And I Love You So’.” And some more trivia: “Perry Como, my mom’s favourite singer, sung ‘And I Love You So’. He sold a million records. It was his last hit.”
Two songs are absolute highlights: ‘Homeless Brother’ (unknown to me): grand, beautiful, relaxing and blessed with magnificent lyrics. ‘The ghosts of highway royalty have vanished in the night/The Whitman wanderer walking toward a glowing inner light/The children have grown older and the cops have gripped us tight/There's no spot round the melting pot for free men in their flight’. Wow. ‘The King of Fools’ is majestic and grand, with formidable drum work. Speaking of drum work: what a band McLean has. Top men. And they all resemble someone else: his bass player could be the bastard son of Steve Cropper, his rhythm guitar player may be Garry Tallent’s brother, Vip Vipperman (awesome superhero name) reminds me of a young Jaak Van Assche, and drummer Jerry Kroon is a mix between Greg Sestero (youthful face) and Kris Kristofferson (white beard, white hair). Says McLean about Kroon: “Always right on the money”. McLean’s voice is intact, as well. Lovely falsetto during ‘Cryin’’. No mean feat for a 70-year old legend. Excellent band, excellent concert. All hats off. When he returns to Belgium, I know where I’ll be.