Support: Powerwolf |
1 FEBRUARI 2017 |
Vertical Divider
Door de manier waarop de avond werd aangekondigd was het voor iedereen natuurlijk al snel duidelijk dat Powerwolf niet zomaar een soort van veredeld voorprogramma was maar wel degelijk beschouwd mocht worden als een essentieel deel van deze tour. Dat was ook zeker te merken aan het feit dat, alhoewel de band er al om 19h20 aan moest beginnen, de zaal reeds afgeladen vol stond met ongeduldige fans. Als ik zo het aantal Powerwolf shirts telde begon ik mij zelfs af te vragen of er überhaupt wel Epica fans naar de AB waren afgezakt. Terwijl de intro (‘Lugus Daemonis’) door de boxen klonk waren de fans al volop aan het joelen, juichen en applaudisseren en dit bleven ze het hele optreden lang doen. Als een soort van Vader Abt in zijn gewaad en achter zijn crucifix microfoonstandaard betrad Attila Dorn samen met zijn discipelen het podium dat wel herschapen leek ik in een groot altaar voor wat een Hoogmis voor metal moest worden. Dat was waar Dorn ons ook meermaals toe opriep, om deel te nemen aan dit Sacrament Der Langharigen, als het ware. En we werden meteen volledig ondergedompeld in het doopvont. ‘Blessed & Possessed’, ‘Army Of The Night’ ‘Amen & Attack’, ‘Colleus Sanctus’ vlogen ons om en in de oren. Het publiek, dat reeds volop alle teksten aan het meebrullen was, werd tot het uiterste gedreven met nummers als ‘In The Name Of God (Deus Vult)’, ‘Sacred & Wild’ en ‘Dead Boys Don’t Cry’. Waarna hen toch ietwat rust (alhoewel dit relatief genoemd kan worden) gegund werd met ‘Let There Be Night’. ‘Resurrection by Erection’ zette de zweetklieren daarna echter weer volop aan het werk. Als een ervaren Messias zweepte Dorn zijn volgelingen op. Hij kreeg hierbij echter de meer dan fantastische assistentie van toetsenist Falk Maria Schliegel (Charles Greywolf) die als een volleerde Eerste Apostel zijn meester bijstond. Voor ‘Werewolves Of Armenia’ werd het publiek in twee verdeeld waarbij Attila Dorn de ene helft zoveel mogelijk lawaai probeerde te laten maken, terwijl Schliegel (Charles Greywolf) de ander helft opzweepte. Uiteraard ‘won’ Dorn’s zijde. Als finale afsluiter kregen we ‘We Drink Your Blood’ voorgeschoteld waarop band en publiek nog eens alles van zichzelf gaven. Waarna de bezwete massa even de zaal uit mocht om, zoals ik velen zag doen, hun Powerwolf shirt om te ruilen voor ééntje van Epica, zichzelf te hydrateren en terug een goed plekje te zoeken voor de Koningin en Koningen van de avond. (Jan Guisset) Dan was het de beurt aan Epica. In een volgepakte zaal klinkt de intro ‘Eidola’ van het nieuwe album The Holographic Principle en tegen een blauw sfeervol licht met enkele helblauwe LED spots zien we tegen het einde aan drummer Ariën achter de set kruipen. Je weet meteen, nu gaat de bom losbarsten en dat gebeurt ook met ‘Edge Of The Blade’ Dat ook op het album meteen volgt na de intro. Knallen doet het van meet af aan. Stevige gitaarrriffs vliegen ons om de oren en het valt direct op dat Simone Simons de gevarieerde zang die het nieuwe album kent ook live weet waar te maken. Vervolgens worden we getrakteerd op ‘A Phantasmic Parade’ uit hetzelfde album. Epica is er trouwens om dit album live te promoten. De afwisseling van Simone’s hoge vocaallijnen en de grunts van Mark Jansen blenden mooi samen. Dat ook Coen Jansen er zin in heeft blijkt uit het feit dat deze skateboard gewijs het ganse podium doorkruist met zijn op wieltjes gemonteerde keyboardstand. setlist epica
|
Vertical Divider
De ene kant zie je hem links en dan staat hij weer rechts. De band is duidelijk in vorm en zet zijn beste beentje voor. Wat een schitterende riffs ook weer van gitaarduo Mark & Isaac. Laatste speelt duidelijk een thuismatch en zal ongetwijfeld wel wat vrienden en kennissen in de zaal hebben staan. De A.B. mag dan wel niet de grootste concertzaal zijn maar sfeervol is ze zeker wel. Jammer misschien dat Epica hier niet al te groots kan uitpakken maar de decorstukken zoals de pyramidevormige lichteffecten mogen er zeker zijn. Het theatrale ‘Universal Death Squad’ wordt over geslagen (jammer wel) maar de oren worden opnieuw verwend met nieuw materiaal onder de vorm van ‘Devide And Conquer’. Hopelijk volgt er uit deze prachtschijf dan nog meer materiaal later op de avond. Tijd voor wat ouder materiaal nu ‘Storm Of Sorrow’ uit ‘Requiem for the Indifferent’ (2012) volgt en ook dit klinkt nog up to date tussen het nieuwe materiaal. Een stukje Quantum Enigma wordt voorgeschoteld met ‘The Essence Of Silence’ en The Devine Cinspiracy komt aan bod middels ‘The Obsessive Devotion’. Er wordt terug overgeschakeld op nieuw materiaal met ‘Ascension’ dat even een rustpunt vormt, hoewel… het duurt niet lang voor ook dit nummer weer losbarst. Een geoliede machine mag Epica wel genoemd worden want ze weten naadloos het oude en nieuwe materiaal aan elkaar te rijgen in een feilloze vertolking. Ook Rob Van Der Loo gaat als een beest te werk op zijn bas en zo hoort het ook bij een beukende ritmesectie. Simone is goed bij stem en het is toch weer telkens genieten om ook de hoge noten door de P.A. te horen klinken. Ietwat uitheems georiënteerde klanken krijgen we met ‘Dancing In A Hurrycane’ waarmee Epica aangeeft ook buiten het metal boekje te durven schrijven. Quantum Enigma passeert weerom met ‘Unchain Utopia’ en ook hier klinkt de mix van melodie en metalgeweld massief. Dit wil ondergetekende allemaal nog wel eens beleven met een live koor en orkest. Uit het nieuwe album krijgen we nog ‘Once Upon A Nightmare’ dat rustig inzet en een welverdiende rustpauze bezorgt aan het uitzinnig geworden publiek. Hiermee lijkt het of de show zit er op maar het vijftal bestijgt onder luid gejoel al snel terug het podium om een bis set te spelen. Dit is duidelijk een Coen Janssen moment want deze treed aan met zijn halfronde NUmotion Revo keyboard om de eerste herkenbare tonen van ‘Sancta Terra’ in te zetten en krijgt hiermee de zaal volledig op zijn hand. Zalige hoge koorzangen om de fans in de laatste nummers mee uit te zwaaien. Die Ingrediënten krijgen we ook bij ‘Beyond The Matrix’ weerom afkomstig uit het ‘The Holographic Principle’. Wat een krachtige riffs en beukende bas weerom! Het is duidelijk dat de band nog even alle energie uit de kast wil halen en de fans een onvergetelijke metal avond te bezorgen. Zou Epica het hierbij laten of krijgen we nog een laatste? Zouden ze het aandurven om af te sluiten met deze of krijgen we nog een toegift met het lange Epos ‘The Holographic Principle’? Toch traditie getrouw kiezen voor ‘Consign To Oblivion’ misschien? Jawel… het wordt Consign! Nog een mooie lange afsluiter om tien minute van te genieten en nog het beste van zichzelf te geven. De fans zijn er in elk geval niet rouwig om en worden op een mix van Death, thrash, grunts, screams en melodie getrakteerd. Dit is één van de nummers waar Epica zich goed mee weet te etaleren en duidelijk maakt waar Epica al de tijd al voor stond. Een zalige avond die je doet verlangen naar een volgende passage en die krijgen we alvast op GMM 2017. (Johan Kaethoven) |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2024