16 mei 2015  •  Festivalterrein  Neerpelt

Het vrij groots opgezette driedaags muziekfestival 'EuroRock' is met een grote sisser afgelopen. Op donderdag 14 mei opende dit festival zijn “deuren” met een concert van Stahlzeit en een StuBru fuif “Was het nu 80, 90 of 00” in de grote tent. In een kleinere tent, die omgedoopt werd tot “Bunker Stage” kon je die avond genieten van een “Depeche Mode-party” aan de hand van een paar DJ's. Op vrijdag 15 mei kon je op de twee podia in de grote festivaltent vanaf tien over tien genieten van zo maar liefst tweeëntwintig live bands waaronder Arbeid Adelt en Vive La Fete om maar die te gaan noemen. Op beiden dagen werd het geheel dan nog eens afgesloten door een afterparty met DJ's. Dit had ik allemaal moeten missen wegens omstandigheden (werk).

Maar op zaterdag reed ik vol goede moed richting Neerpelt voor wat de apotheose moest worden van dit EuroRock-festival. Maar liefst eenentwintig bands plus een Praga Khan DJ set om het festival af te sluiten stonden op de affiche vermeld. Net als op vrijdag openden de deuren zich om tien over tien zodat ik de eerste bands aan me moest voorbij laten gaan: The Dallas Project, Lovelorn Dolls, The Juggernauts en Asrai. Die laatsten waren net aan hun laatste nummer bezig toen ik de festivaltent binnen kwam. Een beetje onwennig nog, want dit was een groot terrein waarvan een kleine helft reeds was afgesloten voor het publiek. Iets wat ik vrij eigenaardig vond daar sommige media spraken van een (zo goed als) uitverkocht festival. Dat er geen special pass voorzien was om in de foto-pit een plaatsje op te “eisen”, vond ik ook al vreemd. En daar er geen “backstage-ruimte” was voor de pers is ook al iets wat ik nog maar zelden heb meegemaakt op een groot festival.

Maar goed, tot hier viel het toch al bij al mee. Ook de eerste twee live-acts – ik wil hier bewust niet de naam “live-band” gebruiken want een aantal onder de acts gebruikt gewoonweg een aantal laptops waar men hun muziek op sampled of brengt en waar men dan een tekst over declameert – ging het goed: wat foto's, wat muziek beluisteren die niet echt honderd procent mijn “ding” was, kennismaken met wat extra fotografen, … Tot men na die tweede band plots het gebeuren stil legede met de melding: “Wegens onvoorziene omstandigheden worden alle activiteiten op de twee podia, die de namen “Heaven” en “Hell” haaden meegekregen, stilgelegd voor een uur.” Dat uur werd anderhalf uur en tal van geruchten steken de kop op: “backline kan niet betaald worden”, “een band of een package-deal gaat niet door”, “een band wil gewoon niet spelen”, … Tot er, na ongeveer anderhalf uur dus, enig opheldering was: een van hoofd organistoren was spoorloos verdwenen (met de kassa) en de andere was met hartklachten opgenomen in het ziekenhuis. Twee medewerkers van het festival bundelden dan maar hun krachten om er samen met de mensen van de security en de talrijke vrijwilligers een “free-festival” van te maken. Met mondjesmaat sijpelden dan de geruchten verder binnen van bands die wel, of net weer niet, wilden aantreden, werd de time-scedule x-aantal keer gewijzigd, maar kregen we toch nog heel wat bands op de planken te zien, zij het in een andere volgorde en zij het dat we soms dachten dat we band X aan het werk zouden zien en horen en het uiteindelijk band Y werd. Uiteindelijk moesten we enkel Neon Judgement, Front 242, Fields Of Nephilim (band wilde wel,maar de tourmanger stelde zijn veto) en de Praga Khan DJ set van de line-up lijst schrappen.

De eerste band na die lange onderbreking was Lacrimas Profundere die o.a. de melding maakte: “Koop A.U.B. met zijn allen een album, zodat we er ook nog iets aan hebben.”
Peter Hook (Celeb. Joy Division), die zijn set opende met een ingetogen 'Walk Away In Silence' als eerbetoon aan bluesreus B.B. King meldde laconiek: “Vroeger werden we ook al niet betaald om te spelen en ten andere gratis festivals zijn altijd de beste”.

Vincent Cavanagh formuleerde dit als volgt op het podium na de eerste track: “We spelen hier voor jullie, dat met zijn allen een ticket hebben gekocht en er helaas niets kunnen doen dat een of andere imbeciel met het geld vandaar is”, terwijl frontman Respect voor allen die hier nu nog zijn.”

En ja, er werd dus duidelijk ook nog muziek gebracht. Eerst en vooral de bands die me persoonlijk het meest aanspraken. Het Zwitserse viertal Stoneman dat muzikaal uit het vaatje tapt waar ook Rammstein in zit met die uitzondering dat er meer gebruik gemaakt wordt van invloeden uit de gothic rock. Het Duitse dark rock gezelschap van Lacrimas Profundere dat vrij stevig overkwam en duidelijk ook heel wat metal in zijn muziek laat doorklinken. Het Eveneens Duitse Xandria, dat een uitstekende set symfonische metal bracht – nummers uit het meest recente album 'Sacrificium', knappe versies van o.a. 'Forevermore', 'valentien' en Blood On My Hands' (uit Neverworld's End') en een kompleet nieuwe track die je kan vinden op hun binnenkort te verschijnen ep – met natuurlijk de schitterende vocalen van Dianne van Giersbergen in een hoofdrol. De knap opgebouwde set van Peter Hook (Celeb. Joy Division) met o.a; knappe versies van 'Dance To the Radio' en 'Love Will Tear Us Apart Again'. Het Britse Anathema dat samen met Paradise Lost en My Dying Bride aan de wieg stond van wat we nu doom metal noemen, maar gaandeweg eerder als een progressieve alternatieve rockband klinkt waar de contrasten tussen hard en zacht immens worden uitgewerkt. Het Duitse zevental van Tanzwut dat middeleeuwse folkmuziek in een een nieuw, gothic rock/metal, kleedje stopt. En natuurlijk het Zweedse Therion rond Christofer Johnsson dat een verbluffende set symfonische metal, met natuurlijk opera-invloeden in het vocale gedeelte, weggaf voor een bijna lege tent.

Verder hoorde en zag ik sets van Whispers In The Shadow (gothic rock) en Killing Joke (punk/rock) die me bij momenten wel konden boeien, maar die me muzikaal stukken minder liggen. En dan waren er ook nog de sets van Lescure 13, Crash Course In Science, Portion Control, Absolute Body Contol die ik eigenlijk niet smaakte wegens het gedreun van de basklanken die me gewoonweg doen denken aan dance, trance, … beats dus waarop een tekst verkondigd wordt en die allen gebracht worden met gebruik van laptops en andere tools. Dus niet met gewone instrumenten. Het afsluitende Ijslandse Legend heb ik ook gemist wegens het feit dat ik nog een heel lange terugweg voor de boeg had.

Afsluiten wil ik als volgt doen: Zelf heb ik het grootste respect voor ALLE medewerkers die gewoon op post bleven om het festival te laten doorgaan, de bands die ondanks een verlies aan gage toch het volle pond gaven, en vooral voor het tweetal dat hun schouders onder deze “heroprichting” hebben gestoken. Hopelijk kunnen ze hier lessen uit trekken en kan er volgend op een kleinschaliger basis toch een volgende editie van EuroRock plaatsvinden, want op gebied van plaats en ruimte zitten ze daar toch wel goed.