Eurosonic 2015 - Dag 3 • 16 januari 2015 • Groningen (NL) (diverse bands op diverse locaties)
Het is alweer de laatste avond van Eurosonic. Wie ook mijn verslagen van de vorige twee dagen heeft gelezen weet dat ik liefst ga voor de wat kleinere optredens van voor mij nog onbekende artiesten. Wel nu, kleiner dan de eerste act zal het dit jaar niet worden:
M-Band is de naam van het eenmansproject van Hör?ur Bjarnason uit IJsland. Hij speelt in de patio van het Platformtheater. Eigenlijk is het meer een afgeschermd hoekje van de hoofdzaal. Er is niet veel publiek dus we staan er met onze neus bovenop. Hij werkt veel met beats en elektronica en vult dat aan met zijn eigen stem, al dan niet met vervreemdende effecten. De set begint veelbelovend. Langzaam wordt de muziek opgebouwd en als de zang erbij komt zet Hör?ur een sfeer neer die mij sterk aan Dead Can Dance doet denken. Boeiend om te zien hoe hij dit alles in zijn eentje doet, ondertussen allerlei knoppen en schuiven bedienend. Helaas, als het concert vordert verslapt mijn aandacht. De composities hebben niet echt een herkenbare structuur en het geluid in de zaal is nogal ongedefinieerd. Ook begint op een gegeven moment de volgende band in de hoofdzaal duidelijk hoorbaar te soundchecken, wat natuurlijk niet bijdraagt aan de beleving.
De volgende act is voor de verandering eens geen IJslandse of Scandinavische band, maar gewoon degelijke Britse gitaarpop: James Bay. Ook geen klein zaaltje dit keer maar de grote Cathedral-tent. James stond al in het voorprogramma van The Rolling Stones, Neil Young en Stevie Wonder, dus timmert al aardig aan de weg. De zaal is ruim voordat het concert begint al flink gevuld. Dit is echt zo’n band waarvan iedereen denkt dat ze het komend jaar groot gaat worden. En James doet wat er van hem verwacht wordt. Hij heeft goed contact met het publiek, wordt begeleid door een strakke band en zingt met zijn doorleefd klinkende stem de ene goed in het gehoor liggende song na de andere. Dit doet het goed op de grote festivals. De uitsmijter is het bekende ‘Hold Back The River’, waarop het publiek het meest enthousiast reageert.
Het plan om nog even een stukje van Oscar & The Wolf mee te pakken blijkt een beetje naïef; buiten Huize Maas staat een hele wachtrij. Er is geen doorkomen meer aan. Het zit bomvol. Na even rondkijken op de Grote Markt -waar Blauzun net aan het werk is- en een biertje in Huis de Beurs besluiten we om naar de Der Aa-kerk te gaan voor de afsluiter, jawel we kunnen het niet laten, alweer een IJslands groepje.
Árstioir bestaat uit 4 mannen en een dame. Zij was op de promo-foto niet te zien, misschien net aangehaakt of speelde ze voor deze gelegenheid mee? Ze spelen akoestische (bas)gitaren, keyboards, viool en cello. Ze maken heel mooie meerstemmige zangpartijen. De liedjes zijn gevoelig en klein, maar hebben ook veel kracht. Vooral de twee strijkers geven op sommige momenten veel power mee aan het geluid. In de mooie kerkzaal, die best groot is, weten ze een fijne intieme sfeer neer te zetten. Het publiek hangt aan hun lippen en luistert met veel aandacht. Als de laatste noten van een liedje zijn weggestorven hoor je geregeld ‘Wow’ en ‘Moooii’! De band heeft er zelf ook plezier aan en vindt het duidelijk jammer dat het alweer zo snel afgelopen is en nodigen het publiek uit om nog even na te praten (‘See you at the bar’) en een cd te kopen natuurlijk. Als ze weer eens in de buurt zijn voor een volledig concert ben ik erbij!
Report & Photo’s: Gerlof Hoekstra ©
Het is alweer de laatste avond van Eurosonic. Wie ook mijn verslagen van de vorige twee dagen heeft gelezen weet dat ik liefst ga voor de wat kleinere optredens van voor mij nog onbekende artiesten. Wel nu, kleiner dan de eerste act zal het dit jaar niet worden:
M-Band is de naam van het eenmansproject van Hör?ur Bjarnason uit IJsland. Hij speelt in de patio van het Platformtheater. Eigenlijk is het meer een afgeschermd hoekje van de hoofdzaal. Er is niet veel publiek dus we staan er met onze neus bovenop. Hij werkt veel met beats en elektronica en vult dat aan met zijn eigen stem, al dan niet met vervreemdende effecten. De set begint veelbelovend. Langzaam wordt de muziek opgebouwd en als de zang erbij komt zet Hör?ur een sfeer neer die mij sterk aan Dead Can Dance doet denken. Boeiend om te zien hoe hij dit alles in zijn eentje doet, ondertussen allerlei knoppen en schuiven bedienend. Helaas, als het concert vordert verslapt mijn aandacht. De composities hebben niet echt een herkenbare structuur en het geluid in de zaal is nogal ongedefinieerd. Ook begint op een gegeven moment de volgende band in de hoofdzaal duidelijk hoorbaar te soundchecken, wat natuurlijk niet bijdraagt aan de beleving.
De volgende act is voor de verandering eens geen IJslandse of Scandinavische band, maar gewoon degelijke Britse gitaarpop: James Bay. Ook geen klein zaaltje dit keer maar de grote Cathedral-tent. James stond al in het voorprogramma van The Rolling Stones, Neil Young en Stevie Wonder, dus timmert al aardig aan de weg. De zaal is ruim voordat het concert begint al flink gevuld. Dit is echt zo’n band waarvan iedereen denkt dat ze het komend jaar groot gaat worden. En James doet wat er van hem verwacht wordt. Hij heeft goed contact met het publiek, wordt begeleid door een strakke band en zingt met zijn doorleefd klinkende stem de ene goed in het gehoor liggende song na de andere. Dit doet het goed op de grote festivals. De uitsmijter is het bekende ‘Hold Back The River’, waarop het publiek het meest enthousiast reageert.
Het plan om nog even een stukje van Oscar & The Wolf mee te pakken blijkt een beetje naïef; buiten Huize Maas staat een hele wachtrij. Er is geen doorkomen meer aan. Het zit bomvol. Na even rondkijken op de Grote Markt -waar Blauzun net aan het werk is- en een biertje in Huis de Beurs besluiten we om naar de Der Aa-kerk te gaan voor de afsluiter, jawel we kunnen het niet laten, alweer een IJslands groepje.
Árstioir bestaat uit 4 mannen en een dame. Zij was op de promo-foto niet te zien, misschien net aangehaakt of speelde ze voor deze gelegenheid mee? Ze spelen akoestische (bas)gitaren, keyboards, viool en cello. Ze maken heel mooie meerstemmige zangpartijen. De liedjes zijn gevoelig en klein, maar hebben ook veel kracht. Vooral de twee strijkers geven op sommige momenten veel power mee aan het geluid. In de mooie kerkzaal, die best groot is, weten ze een fijne intieme sfeer neer te zetten. Het publiek hangt aan hun lippen en luistert met veel aandacht. Als de laatste noten van een liedje zijn weggestorven hoor je geregeld ‘Wow’ en ‘Moooii’! De band heeft er zelf ook plezier aan en vindt het duidelijk jammer dat het alweer zo snel afgelopen is en nodigen het publiek uit om nog even na te praten (‘See you at the bar’) en een cd te kopen natuurlijk. Als ze weer eens in de buurt zijn voor een volledig concert ben ik erbij!
Report & Photo’s: Gerlof Hoekstra ©