Eurosonic Dag 2 • 15 januari 2015 • Groningen (NL) (diverse bands op diverse locaties)
Vandaag brandt Eurosonic echt los. Was het programma op de woensdagavond nog iets beperkt, nu zijn er optredens op zo’n 35 verschillende locaties. Geen doen om alles te willen zien. Omdat het focusland dit jaar IJsland is ga ik voor twee IJslandse en een Noorse band.
De leden van Samaris zijn nog jong; de klarinettiste is vandaag jarig en wordt 22. De zangeres zal nog wel jonger zijn want fijntjes merkte ze op dat het na je 22e alleen nog bergafwaarts gaat. Toch hebben ze al drie belangrijke muziekprijzen in IJsland gewonnen en in 2011 traden ze al een keer in Nederland op. Ze maken rustige, sfeervolle muziek. Een DJ verzorgt beats en synthesizers, die soms doen herinneren aan Massive Attack en The Orb. Heel vernuftig en smaakvol wordt dit aangevuld met geluiden uit de klarinet, al dan niet met de nodige effecten erop. De zangeres maakt het geheel compleet met geheimzinnige klanken (zo nu en dan komt de term ‘zuchtmeisje’ in me op); de teksten zijn gebaseerd op oude IJslandse gedichten. Op die zang worden ook vaak effecten toegepast, waardoor ze bijvoorbeeld in haar eentje meerstemmig kan zingen. Ze beweegt nog wat onwennig over het podium, maar een kniesoor die daar op let, het klinkt allemaal goed. De ambiance is erg fraai: tijdens Eurosonic wordt altijd de Groningse Stadsschouwburg ‘omgedraaid’. Dat wil zeggen: het publiek staat waar normaal het podium is en kijkt in de richting van het rode pluche. Daar tussenin staat de band. Je ziet dus als achtergrond de half ronde galerijen waar normaal het publiek zit. Hopelijk maken de foto’s het duidelijk. Een sfeervol begin van de avond.
De volgende act speelt in het Nieuwscafé. Het is de uit Oslo afkomstige band ‘Sea Change’ (we houden het Noordelijk) gevormd rond Ellen Sundes. Deze kleine dame, die me wel wat aan de Belgische Selah Sue doet denken, wordt begeleid door twee heren. Alle drie bedienen ze zich van een hele verzameling elektronische instrumenten, waaronder drumpads, vocoder, sampler en diverse keyboards. Het is een gezellig rommeltje aan kabels op het podium. De liedjes zijn mooi sfeervol, loepzuiver gezongen, maar het concert kan zo nu en dan wel wat meer pit gebruiken. Het blijft wat vlak, waardoor op een gegeven moment de aandacht van het publiek verslapt en een deel de zaal verlaat. En dat is nou jammer, want tijdens het slotnummer is die pit er wel! Het nummer wordt gedreven door een aanstekelijk repeterend ‘glockenspiel’ riffje, de drummer neemt een gitaar ter hand en Ellen zet de voet op het gaspedaal qua zang. Resultaat: kippenvel!
Op naar de volgende mooie locatie: de AA-kerk. Een grote kerk, compleet met banken en pijporgel. Onder dat orgel staat Sóley, ook al weer uit IJsland. Deze sympathieke dame is bepaald geen nieuwkomer en heeft al een grote schare fans. De kerk was dan ook behoorlijk gevuld. Ze wordt begeleid door een drummer en een pianist / gitarist die ook de bas(pedalen) voor zijn rekening neemt. Sóley staat heel toepasselijk als een heuse predikant achter haar ‘preekgestoelte’ en maakt veel gebruik van een looper waarmee ze live haar eigen achtergrondzang creëert. Gedrieën produceren ze een heel gebalanceerd geluid. Uit de baspedalen komen waanzinnig diepe sub-bassen, de drums worden uiterst spaarzaam maar raak gedoseerd. Vooral in het openingsnummer zit een prachtig gitaargeluid. Niets zit elkaar in de weg en er is alle ruimte voor de glasheldere stem van Sóley. Normaal gesproken praat ze heel wat af tussen de songs door, maar omdat de speeltijd nu beperkt is moet ze zich wat inhouden wat dat betreft. Ze verontschuldigt zich hier nog voor; grappig! Hoe dan ook, je hoort dat hier een kwalitatief goede band aan het werk is. We hebben ervan genoten. Jammer dat tijdens de kleine liedjes het publiek achterin wat rumoerig was. Ik zo’n kerk hoor je dat extra hard.
Hoewel ik liever voor de kleinere podia ga maak ik toch een uitzondering en heb nog even Jett Rebel gecheckt. Hij speelt op het grote podium aan de Grote Markt, zo ongeveer pal onder de Martinitoren. Het geluid was goed, het plein bomvol en wat een show. Jett Rebel vlindert over het podium, door het publiek, klimt op de bassdrum (‘feel like I’m on top of the world’). Na afloop zeggen we tegen elkaar: die jongen komt er wel, maar daarmee doen we hem tekort: hij is er al! Complimenten voor de strakke band. De Nederlanders kunnen er ook wat van!
Morgen volgt het verslag van de laatste Eurosonic-dag.
Report & Photo’s: Gerlof Hoekstra ©
Vandaag brandt Eurosonic echt los. Was het programma op de woensdagavond nog iets beperkt, nu zijn er optredens op zo’n 35 verschillende locaties. Geen doen om alles te willen zien. Omdat het focusland dit jaar IJsland is ga ik voor twee IJslandse en een Noorse band.
De leden van Samaris zijn nog jong; de klarinettiste is vandaag jarig en wordt 22. De zangeres zal nog wel jonger zijn want fijntjes merkte ze op dat het na je 22e alleen nog bergafwaarts gaat. Toch hebben ze al drie belangrijke muziekprijzen in IJsland gewonnen en in 2011 traden ze al een keer in Nederland op. Ze maken rustige, sfeervolle muziek. Een DJ verzorgt beats en synthesizers, die soms doen herinneren aan Massive Attack en The Orb. Heel vernuftig en smaakvol wordt dit aangevuld met geluiden uit de klarinet, al dan niet met de nodige effecten erop. De zangeres maakt het geheel compleet met geheimzinnige klanken (zo nu en dan komt de term ‘zuchtmeisje’ in me op); de teksten zijn gebaseerd op oude IJslandse gedichten. Op die zang worden ook vaak effecten toegepast, waardoor ze bijvoorbeeld in haar eentje meerstemmig kan zingen. Ze beweegt nog wat onwennig over het podium, maar een kniesoor die daar op let, het klinkt allemaal goed. De ambiance is erg fraai: tijdens Eurosonic wordt altijd de Groningse Stadsschouwburg ‘omgedraaid’. Dat wil zeggen: het publiek staat waar normaal het podium is en kijkt in de richting van het rode pluche. Daar tussenin staat de band. Je ziet dus als achtergrond de half ronde galerijen waar normaal het publiek zit. Hopelijk maken de foto’s het duidelijk. Een sfeervol begin van de avond.
De volgende act speelt in het Nieuwscafé. Het is de uit Oslo afkomstige band ‘Sea Change’ (we houden het Noordelijk) gevormd rond Ellen Sundes. Deze kleine dame, die me wel wat aan de Belgische Selah Sue doet denken, wordt begeleid door twee heren. Alle drie bedienen ze zich van een hele verzameling elektronische instrumenten, waaronder drumpads, vocoder, sampler en diverse keyboards. Het is een gezellig rommeltje aan kabels op het podium. De liedjes zijn mooi sfeervol, loepzuiver gezongen, maar het concert kan zo nu en dan wel wat meer pit gebruiken. Het blijft wat vlak, waardoor op een gegeven moment de aandacht van het publiek verslapt en een deel de zaal verlaat. En dat is nou jammer, want tijdens het slotnummer is die pit er wel! Het nummer wordt gedreven door een aanstekelijk repeterend ‘glockenspiel’ riffje, de drummer neemt een gitaar ter hand en Ellen zet de voet op het gaspedaal qua zang. Resultaat: kippenvel!
Op naar de volgende mooie locatie: de AA-kerk. Een grote kerk, compleet met banken en pijporgel. Onder dat orgel staat Sóley, ook al weer uit IJsland. Deze sympathieke dame is bepaald geen nieuwkomer en heeft al een grote schare fans. De kerk was dan ook behoorlijk gevuld. Ze wordt begeleid door een drummer en een pianist / gitarist die ook de bas(pedalen) voor zijn rekening neemt. Sóley staat heel toepasselijk als een heuse predikant achter haar ‘preekgestoelte’ en maakt veel gebruik van een looper waarmee ze live haar eigen achtergrondzang creëert. Gedrieën produceren ze een heel gebalanceerd geluid. Uit de baspedalen komen waanzinnig diepe sub-bassen, de drums worden uiterst spaarzaam maar raak gedoseerd. Vooral in het openingsnummer zit een prachtig gitaargeluid. Niets zit elkaar in de weg en er is alle ruimte voor de glasheldere stem van Sóley. Normaal gesproken praat ze heel wat af tussen de songs door, maar omdat de speeltijd nu beperkt is moet ze zich wat inhouden wat dat betreft. Ze verontschuldigt zich hier nog voor; grappig! Hoe dan ook, je hoort dat hier een kwalitatief goede band aan het werk is. We hebben ervan genoten. Jammer dat tijdens de kleine liedjes het publiek achterin wat rumoerig was. Ik zo’n kerk hoor je dat extra hard.
Hoewel ik liever voor de kleinere podia ga maak ik toch een uitzondering en heb nog even Jett Rebel gecheckt. Hij speelt op het grote podium aan de Grote Markt, zo ongeveer pal onder de Martinitoren. Het geluid was goed, het plein bomvol en wat een show. Jett Rebel vlindert over het podium, door het publiek, klimt op de bassdrum (‘feel like I’m on top of the world’). Na afloop zeggen we tegen elkaar: die jongen komt er wel, maar daarmee doen we hem tekort: hij is er al! Complimenten voor de strakke band. De Nederlanders kunnen er ook wat van!
Morgen volgt het verslag van de laatste Eurosonic-dag.
Report & Photo’s: Gerlof Hoekstra ©
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2025