FANDANgO LIVE
Fandango live / Gumbo Gumbo / Pete / Kirri’s Travelin’ Kitchen Jam • 18 december 2014 • Den Deugniet Haasrode
De hoofdtitel van deze recensie is meteen ook de titel van de eerste groep want ‘Fandango Live’ is de naam van het huisorkest van Studio Fandango, het muzieklabel uit Kerkom (Boutersem) dat hier in Den Deugniet te Haasrode zijn jaarlijkse voorstelling geeft omtrent hun raspaardjes die in hun stal zijn gestationeerd.
De drijvende kracht achter deze hele organisatie is niemand minder dan Dirk Lekenne die onder het goedkeurend oog van rechterhand en vriendin Els Marivoet dit minifestival in goede banen probeert te dirigeren.
Zoals gesteld is de eerste band aan de aftrap ‘Fandango Live’ en dit ‘huisorkest’ bestaat in eerste instantie uit Dirk Lekenne himself (guitar & vocals) bijgestaan door Luk Degraaff (guitar & vocals), Pieter Akkermans (keyboards) en de ritme sectie bestaande uit Walter Mets (drums) en Tim Van Passel (bass). Ook zij stellen hier een nieuw album voor dat de titel (Hands) meekreeg.
Met een voorliefde voor JJ Cale die helaas vorig jaar naar de eeuwige jachtvelden verhuisde raakt Dirk Lekenne ook bij mij de gevoelige snaar want ook bij mij ligt deze troubadour in de bovenste schuif. Reden te over dat ik van bij aanvang met ‘Riverboat Song’ op het puntje van de stoel ging zitten. Deze ‘Fandango Live’ is uiteraard perfect op elkaar ingespeeld en de heren zijn dan ook niet vlug op een foutje te bespeuren. Nummers uit hun vorig werk met songs uit de nieuwe ‘Hands’ wisselen elkaar vlot af en de vocals worden eerlijk verdeelt onder Dirk en Luk.
Hoogtepunt van deze set is uiteraard voor mij het prachtige ‘Magnolia’ van onze betreurde JJ Cale en van de mooie en ietwat langere intro werd gebruikt gemaakt om de band aan de aanwezigen voor te stellen. Afsluiten deden ze een beetje origineler dan gewoonte want in plaats van er nog eens de beuk erin te gooien brachten Dirk en Luk onder hun beide een mooie ‘Let It Flow Away’ al ging Luk Degraaff hierbij efkes, heel efkes vocal uit de bocht maar het is hem vergeven want als opwarmer mocht dit er best zijn.
Tweede op de ‘bill’ van de avond is Gumbo Gumbo en verwacht nu niet onmiddellijk een portie New Orleans want ondanks de naam relaterend naar een ‘Creole’ gerecht is dit iets helemaal anders dan je zou denken. Vroeger noemde ze zich gewoon ‘Gumbo’ maar om één of andere reden hebben ze er een extra portie van garnalen en kip bijgevoegd.
Ze stellen zich voor als: four guys with a passion for true uncomplicated music en deze vier gasten zijn Six (vocals) en Jack Bakker (guitar), Jan Goossens (bass) en Serge Welvaert (drums) en beginnen eraan met een overweldigende nieuwe intro of hun lijflied ‘We’re Gumbo Gumbo’.
Het is voor mij in het begin zoeken naar hun ‘sound’ en ik hou het bij alternatieve rock met een vleugje Hip Hop. Voor deze Gumbo Gumbo is een maar een kleine moeite om de jeugdige aanwezigen in beweging te krijgen met nummers als ‘Lovin’ It’ en ‘The Pigs Are Gone’ als is er nog werk aan de winkel Six want de weerklank “show me your tits” heeft op een Harley treffen meer gevolg ;-). Hun spotlight van de avond bestaat uit de promotie van hun nieuwste single ‘Easy’. Well done, een stomende set die zelfs bij mij niet ging vervelen want ik was mee van begin tot einde…
Tussen de wisseling van de sets even een cool down houden buiten want al zijn we half oktober binnen merk je er niets van en ook hierbuiten is het nog best aangenaam. De Kirri bracht we wat info bij over de volgende act Pete.
Piet Vanstenavondt aka Pete in een product van de streek en blies met zijn debuut album ‘I Am Wilson’ zowat iedereen van de sokken. Vanavond laat Pete zich bijstaan door Luk Degraaff op basgitaar en ook door zijn vaste begeleider op de elektrische gitaar Ian McCole. Vanaf nu zijn we vertrokken voor een 45-minuten van onvervalste Americana van de bovenste plank want met zijn ‘Would You Come Down’ komt mijn onderste lip onherroepelijk los van de bovenste, man wat is dit!
Subtiel bijgestaan door zijn twee ‘partners in crime’ van de avond brengt deze Pete zonder fout de ganse zaal hier in vervoering. ‘She Goes’ en ‘This House’ zijn onvervalste pareltjes en samen met de uitzonderlijk prachtige stem van Pete zouden dit allemaal nummers zijn die in de States de charts zouden kunnen bestoken. Ook hierbij verzwakt geen enkele milliseconde de aandacht en het is dan ook niet meer dan normaal dan dat de verliefde harten enkel elkaar los laten om oorverdovend om een bissertje te vragen waarop Pete ludiek antwoordde… ik hem dust (dorst)! Respect!
Iets over 11 en time to rock this joint. Tijd voor Kirri zijn wandelende keuken want deze Kirri’s Travelin’ Kitchen Jam zijn de afsluiter van de avond. Hun cd ‘1/One’ is op deze site zelfs meer dan eens beschreven en daarmee proberen we onze bewondering uit te drukken wat Kris ‘Kirri’ Valvekens, Marc Steenbergen, Erik Hermans en Johan Asselberghs hier op voor mekaar hebben gekregen. Niets dan lovende woorden voor dit album ook van uit het meest kritiek standpunt want dat moet er ook bij horen.
De beuk erin van bij de start dat hadden deze Kitchen jam zich voorgenomen en dansen kon al meteen. Zelfs de moves van Alan en Francis zijn door Kirri en Erik perfect ingestudeerd en bij ‘Baby Don’t You Say’ is het hek hier al meteen van de dam. Vorige week maakte ik Kirri er nog op attent dat zijn bindteksten soms wat bijschaving konden gebruiken en ik moet al meteen mijn woorden inslikken want de ludieke opmerking voor ‘Goodbye So Long’ deed bij de partner van Erik zelfs de wenkbrauwen fronsen.
Werk van de nieuwe cd zoals ‘Going To Town’ en ‘Bad Weather Blues’ werden voorbeeldig afgewisseld met ander werk als ‘Nothing Left’ en ‘Lone Soul Blue’ en we moesten vaststellen dat hier rond het Leuvense er ook een horde groupies voor Kirri en band waren afgezakt.
Vier knappe prestaties van het Fandango label hier vanavond in Den Deugniet en helaas was er niet al te veel pers aanwezig want hier mag toch wel een woordje over verschijnen. Vier verschillende stijlen hier vanavond en geen enkele die minder was dan de anderen. Dirk en Els mogen terecht trots zijn op hun stal want er staan hier zeker enkele raspaardjes tussen en skjoesme Kirri maar voor mij was den Pete de openbaring van de avond, ma allee gellie waart ook goe maar dat zijn we uiteraard gewoon.
Report and photo’s: Freddy Vandervelpen ©
De hoofdtitel van deze recensie is meteen ook de titel van de eerste groep want ‘Fandango Live’ is de naam van het huisorkest van Studio Fandango, het muzieklabel uit Kerkom (Boutersem) dat hier in Den Deugniet te Haasrode zijn jaarlijkse voorstelling geeft omtrent hun raspaardjes die in hun stal zijn gestationeerd.
De drijvende kracht achter deze hele organisatie is niemand minder dan Dirk Lekenne die onder het goedkeurend oog van rechterhand en vriendin Els Marivoet dit minifestival in goede banen probeert te dirigeren.
Zoals gesteld is de eerste band aan de aftrap ‘Fandango Live’ en dit ‘huisorkest’ bestaat in eerste instantie uit Dirk Lekenne himself (guitar & vocals) bijgestaan door Luk Degraaff (guitar & vocals), Pieter Akkermans (keyboards) en de ritme sectie bestaande uit Walter Mets (drums) en Tim Van Passel (bass). Ook zij stellen hier een nieuw album voor dat de titel (Hands) meekreeg.
Met een voorliefde voor JJ Cale die helaas vorig jaar naar de eeuwige jachtvelden verhuisde raakt Dirk Lekenne ook bij mij de gevoelige snaar want ook bij mij ligt deze troubadour in de bovenste schuif. Reden te over dat ik van bij aanvang met ‘Riverboat Song’ op het puntje van de stoel ging zitten. Deze ‘Fandango Live’ is uiteraard perfect op elkaar ingespeeld en de heren zijn dan ook niet vlug op een foutje te bespeuren. Nummers uit hun vorig werk met songs uit de nieuwe ‘Hands’ wisselen elkaar vlot af en de vocals worden eerlijk verdeelt onder Dirk en Luk.
Hoogtepunt van deze set is uiteraard voor mij het prachtige ‘Magnolia’ van onze betreurde JJ Cale en van de mooie en ietwat langere intro werd gebruikt gemaakt om de band aan de aanwezigen voor te stellen. Afsluiten deden ze een beetje origineler dan gewoonte want in plaats van er nog eens de beuk erin te gooien brachten Dirk en Luk onder hun beide een mooie ‘Let It Flow Away’ al ging Luk Degraaff hierbij efkes, heel efkes vocal uit de bocht maar het is hem vergeven want als opwarmer mocht dit er best zijn.
Tweede op de ‘bill’ van de avond is Gumbo Gumbo en verwacht nu niet onmiddellijk een portie New Orleans want ondanks de naam relaterend naar een ‘Creole’ gerecht is dit iets helemaal anders dan je zou denken. Vroeger noemde ze zich gewoon ‘Gumbo’ maar om één of andere reden hebben ze er een extra portie van garnalen en kip bijgevoegd.
Ze stellen zich voor als: four guys with a passion for true uncomplicated music en deze vier gasten zijn Six (vocals) en Jack Bakker (guitar), Jan Goossens (bass) en Serge Welvaert (drums) en beginnen eraan met een overweldigende nieuwe intro of hun lijflied ‘We’re Gumbo Gumbo’.
Het is voor mij in het begin zoeken naar hun ‘sound’ en ik hou het bij alternatieve rock met een vleugje Hip Hop. Voor deze Gumbo Gumbo is een maar een kleine moeite om de jeugdige aanwezigen in beweging te krijgen met nummers als ‘Lovin’ It’ en ‘The Pigs Are Gone’ als is er nog werk aan de winkel Six want de weerklank “show me your tits” heeft op een Harley treffen meer gevolg ;-). Hun spotlight van de avond bestaat uit de promotie van hun nieuwste single ‘Easy’. Well done, een stomende set die zelfs bij mij niet ging vervelen want ik was mee van begin tot einde…
Tussen de wisseling van de sets even een cool down houden buiten want al zijn we half oktober binnen merk je er niets van en ook hierbuiten is het nog best aangenaam. De Kirri bracht we wat info bij over de volgende act Pete.
Piet Vanstenavondt aka Pete in een product van de streek en blies met zijn debuut album ‘I Am Wilson’ zowat iedereen van de sokken. Vanavond laat Pete zich bijstaan door Luk Degraaff op basgitaar en ook door zijn vaste begeleider op de elektrische gitaar Ian McCole. Vanaf nu zijn we vertrokken voor een 45-minuten van onvervalste Americana van de bovenste plank want met zijn ‘Would You Come Down’ komt mijn onderste lip onherroepelijk los van de bovenste, man wat is dit!
Subtiel bijgestaan door zijn twee ‘partners in crime’ van de avond brengt deze Pete zonder fout de ganse zaal hier in vervoering. ‘She Goes’ en ‘This House’ zijn onvervalste pareltjes en samen met de uitzonderlijk prachtige stem van Pete zouden dit allemaal nummers zijn die in de States de charts zouden kunnen bestoken. Ook hierbij verzwakt geen enkele milliseconde de aandacht en het is dan ook niet meer dan normaal dan dat de verliefde harten enkel elkaar los laten om oorverdovend om een bissertje te vragen waarop Pete ludiek antwoordde… ik hem dust (dorst)! Respect!
Iets over 11 en time to rock this joint. Tijd voor Kirri zijn wandelende keuken want deze Kirri’s Travelin’ Kitchen Jam zijn de afsluiter van de avond. Hun cd ‘1/One’ is op deze site zelfs meer dan eens beschreven en daarmee proberen we onze bewondering uit te drukken wat Kris ‘Kirri’ Valvekens, Marc Steenbergen, Erik Hermans en Johan Asselberghs hier op voor mekaar hebben gekregen. Niets dan lovende woorden voor dit album ook van uit het meest kritiek standpunt want dat moet er ook bij horen.
De beuk erin van bij de start dat hadden deze Kitchen jam zich voorgenomen en dansen kon al meteen. Zelfs de moves van Alan en Francis zijn door Kirri en Erik perfect ingestudeerd en bij ‘Baby Don’t You Say’ is het hek hier al meteen van de dam. Vorige week maakte ik Kirri er nog op attent dat zijn bindteksten soms wat bijschaving konden gebruiken en ik moet al meteen mijn woorden inslikken want de ludieke opmerking voor ‘Goodbye So Long’ deed bij de partner van Erik zelfs de wenkbrauwen fronsen.
Werk van de nieuwe cd zoals ‘Going To Town’ en ‘Bad Weather Blues’ werden voorbeeldig afgewisseld met ander werk als ‘Nothing Left’ en ‘Lone Soul Blue’ en we moesten vaststellen dat hier rond het Leuvense er ook een horde groupies voor Kirri en band waren afgezakt.
Vier knappe prestaties van het Fandango label hier vanavond in Den Deugniet en helaas was er niet al te veel pers aanwezig want hier mag toch wel een woordje over verschijnen. Vier verschillende stijlen hier vanavond en geen enkele die minder was dan de anderen. Dirk en Els mogen terecht trots zijn op hun stal want er staan hier zeker enkele raspaardjes tussen en skjoesme Kirri maar voor mij was den Pete de openbaring van de avond, ma allee gellie waart ook goe maar dat zijn we uiteraard gewoon.
Report and photo’s: Freddy Vandervelpen ©
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2025