Serenity + Diabulus in Musica, Irradiance |
|
|
20 november 2016 |
|
Vertical Divider
Wie nog nooit in Jan Hertog is geweest, moet op zondag 20 november even zoeken. De brasserie zelf is namelijk dicht en de optredens blijken door te gaan in een café dat op een steenworp verder achter het plein ligt. Dat een kleine, gezellige ruimte niet noodzakelijk minder goede optredens betekent, weten we al langer, maar toch vinden we het behoorlijk sneu dat de vier (goede) bands die het podium zullen betreden op een publiek van nauwelijks veertig koppen kunnen rekenen, entourage van de bands incluis. De optredens kaderen in de Femme Club-tournee en dus mogen we vandaag vooral veel zangeressen komen bewonderen… waarvan er enkele ons enorm weten te verbazen. Er wordt afgetrapt met Beyond God, een Nederlandse metalformatie die de songs vooral zou schrijven vanuit volledige orkestraties, maar eigenlijk blijft vooral de gitaar de boventoon voeren. De frêle zangeres Meryl Foreman krijgt echter al van bij de aftrap met geluidsproblemen te kampen: haar microfoon valt uit, waarna de band maar beslist om het eerste nummer te hernemen. Gelukkig blijft het daarbij, al klinken de drums wel erg dunnetjes. Beyond God brengt met nummers als ‘Prince Creep’ erg degelijke symfonische metal die wordt gespeeld aan een gemiddeld tempo. De band doet zijn best en Foreman is een redelijk goeie zangeres die iets warmer klinkt dan, bijvoorbeeld, Charlotte Wessels, maar de riffs zijn niet altijd voldoende memorabele. Iets meer variëteit in de liedjes en meer solo’s zouden het optreden zeker goed hebben gedaan, maar toch geen misselijk voorprogramma, dit Beyond God. Variëteit is alvast niet ver te zoeken bij de Franse progressieve symfonische powermetalband Irradiance, dat hier zijn eerste conceptalbum komt voorstellen. Op ‘Dissidence’ worden de personages voorgesteld die op het volgende album prominente rollen zullen vervullen en dat geeft vocaliste Audrey Dandeville, die alle nummers samen met toetsenist en klarinetspeler Stephane Arnaud schrijft, de kans om haar aanzienlijke stembereik te etaleren. De dame zingt ronduit indrukwekkend en wordt uitstekend ondersteund door de wel érg getalenteerde muzikanten die haar begeleiden, van de ranke violiste Alexandra Vallet tot gitarist Geoffroy Lebon. Deze rollenspelers hebben samen hun eigen wereld gecreëerd die stevig binnen het steampunk genre lijkt te passen, getuige onder andere het halve masker dat door de bassist wordt gedragen. Die moet gastmuzikant Jean-Jacques Moreac van Misanthrope doen vergeten en doet dat moeiteloos met een erg energiek optreden waarbij hij niet zelden de aandacht trekt. Muzikaal zit alles dichtgetimmerd, waardoor de orkestrale passages en jazzy intermezzo’s nog meer opvallen en even wat ademruimte geven. Als mede-gamers hebben we al sowieso iets met deze band, maar muzikaal is alles zo sterk dat het ronduit verbazend is dat we hier naar een nog relatief nieuwe band zitten te luisteren die net zijn eerste album heeft afgeleverd. De rosse pruik, valse sproeten en fantasyjurk van Audrey, die met veel plezier en zelfrelativering staat te zingen, brengt zowat elke cosplaywedstrijd in gedachten die we al ooit hebben gezien. Het ‘geekgehalte’ is dus hoog, maar dat is absoluut niet negatief – en al zeker niet als de composities zo sterk in elkaar zitten. Met een goede producer die hier en daar wat meer ruimte weet te geven aan de individuele instrumenten zou deze band hoge toppen kunnen scheren. Met uitschieters als het ijzersterke ‘The Soldier and the Child’ zou dat geen probleem mogen zijn. Na de nieuwelingen van Irradiance is het de beurt aan het al meer geroutineerde Diabulus in Musica, dat op een decennium ervaring kan buigen. Met ‘Dirge for the Archons’ – een indrukwekkend conceptalbum over Atlantis – hebben de Spanjaarden twee dagen geleden hun beste album tot nu toe afgeleverd en dus is het logisch dat er deze avond zwaar uit die nieuwe bloemlezing wordt geput. Songs als ‘Invisible’ en ‘Ring Around Dark Fairies’ Carousel’ zijn niet alleen prachtig opgebouwde symfonische metalpareltjes, ze blijven ook erg gemakkelijk in het gehoor plakken. Zangeres Zuberoa Aznárez wordt geregeld vocaal bijgestaan door toetsenist Gorka Elso, maar weet ook op haar eentje de aandacht goed vast te houden, al doen de andere muzikanten speltechnisch zeker niet onder, met onder andere riffs die de ene keer uit het boekje van de stevigere symfonische ‘female-fronted’ metal komen en de andere keer zo op een album van Symphony-X hadden kunnen staan. Met nummers als ‘Crimson Gale’ is Diabulus in Musica overigens veruit de zwaarste band van de dag, zonder aan herkenbaarheid, eigenheid of veelzijdigheid in te boeten. Jammer genoeg is er echter ook een minpunt: het geluid staat immers verschrikkelijk slecht afgesteld. |
Vertical Divider
Het klinkt allemaal wel luid, maar ook tegelijkertijd ook te dunnetjes en bovendien komen niet alle instrumenten even goed tot hun recht. Omdat ook Zuberoa zelf niet voldoende vooraan in de mix staat, moeten we soms naar het prachtige artwork van ‘Dirge for the Archons’ kijken om ons eraan te herinneren hoe goed deze band eigenlijk wel is. Jammer, want verder zit alles knap in elkaar. Hoe goed de bands van de avond ook zijn, niets kan ons voorbereiden op het magistrale optreden waarmee Serenity ons de nacht zal inleiden. De Oostenrijkse band rond meesterzanger -en componist Georg Neuhauser wordt vaak – geheel terecht, trouwens – vergeleken met Kamelot, waarbij de betrokken recensent dan vaak wat meewarig doet. Onze collega’s vergeten daar dan wel bij te vermelden dat er bijna geen enkele andere band klinkt als Kamelot, wat eigenlijk hoogst uitzonderlijk is. Het soort progressieve powermetal dat Serenity brengt, is dan ook van het hoogste allooi: epische metal met onmiddellijk meezingbare zanglijnen en meer variëteit tussen de songs op een album dan tussen de nummers op alle cd’s die Slayer ooit heeft uitgebracht samen. Dat we fantastische liedjes mochten verwachten, wisten we dus al, maar dat de vertolkingen zo perfect zouden zijn, konden we eigenlijk onmogelijk vermoeden. Neuhauser steekt na de symfonische intro ‘Codex Atlanticus’ en meezinger ‘Follow Me’ (wat een refrein!) meteen van wal met een aantal grapjes over de locatie. Door het publiek te vertellen dat hij wel houdt van het ‘huiskamergevoel’, neemt hij gelijk alle twijfels over motivatie weg: Serenity gaat er een heel optreden lang voluit voor, ook voor veertig aanwezigen. Zelden een band gezien die zo overtuigd én overtuigend op de planken stond. De vocalist verwijst naar het einde toe nog wel even naar de stemproblemen die hem omwille van een ziekte nauwelijks een week geleden nog plaagden (‘Jij klinkt net als ik enkele dagen geleden’), maar in niks is nog te horen dat zijn muziekgroep een aantal optredens op de tournee had afgelast. De übersympathieke frontman zingt loepzuiver en laat geregeld horen dat hij over een aanzienlijk stembereik beschikt. Bovendien komt hij graag op één van de verhoogde platformen vooraan het podium staan en duikt hij zelfs een paar keer het publiek in, een keer om van op een kruk aan de bar te zingen, waardoor het contact met het publiek vanzelfsprekend uitstekend is (Georg richt zich tussendoor zelfs persoonlijk tot de ook al aanwezige en mee dansende Audrey van Irradiance). Niet alleen de synergie met de toeschouwers is optimaal: ook met de enorm sexy bewegende, zelfverzekerd ogende zangeres Natascha Koch, die er als ‘Tasha’ ook haar eigen band op nahoudt, en de andere bandleden blijkt het erg goed te klikken. Tasha staat dan ook voortdurend te glimlachen, zelfs tijdens de songs waarop ze zelf als zangeres minder te doen heeft. Omdat er op nieuwste boreling ‘Codex Atlanticus’ minder gebruik wordt gemaakt van een vrouwelijke stem dan voorheen en er veel liedjes van dat album passeren, zou je kunnen vermoeden dat dat vaak is, maar al snel blijkt dat de bevallige zangeres goed en veelvuldig wordt ingeschakeld. Bassist Fabio D’Amore mag ook geregeld meezingen in de achtergrond en doet dat verre van slecht, maar het is de gelegenheidsgitarist die de meeste aandacht krijgt van Neuhauser. Vaste snarenplukker Chris Hermsdörfer is omwille van familiale redenen immers teruggekeerd naar Duitsland en is vervangen door diens… student! Die staat te spelen alsof hij altijd lid is geweest van Serenity en wordt dan ook uitgebreid in de bloemetjes gezet. ‘Weet je wat het gekste is?’ vraagt Georg aan de aanwezigen, ‘Hij was oorspronkelijk niet eens een gitarist, maar wel… een drummer!’ waarop de muzikant zijn gitaar even laat voor wat hij is en Andreas Schipflinger vervangt voor een knappe drumsolo. ‘Ik ben jaloers,’ zegt Georg daarna ‘hij kan alles en hij is nog maar 21, ik ben een stuk ouder en ben alleen maar een slechte zanger!’ Terwijl het charisma van het podium spat, met alleen toetsenist Franz-Josef Hauser wat in de achtergrond, maken de songs stuk voor stuk indruk. De melodielijnen doen zoals gezegd vaak denken aan Kamelot, maar wie maalt daarom als ze zo goed zijn als ‘Sprouts of Terror’ of ‘My Final Chapter’? De nieuwere nummers worden hier en daar afgewisseld met iets oudere juweeltjes, waaronder ‘Legacy of Tudors’ en ‘Serenade of Flames’, maar er valt het hele optreden lang werkelijk geen valse noot te bespeuren – noch figuurlijk, noch letterlijk. Tja, als je dan al naar metal luistert sinds je veertiende en al meer dan honderden concerten hebt meegemaakt – en vaak ook besproken – sta je daar opeens met jouw mond vol tanden in een café te beseffen dat je samen met minder dan vier dozijn andere fans aan het kijken bent naar een van de beste optredens die je ooit in jouw leven hebt gezien. Bedankt, Serenity! |