6 juni 2015 • sportpaleis antwerpen
|
Fleetwood Mac is back. Na twee jaar zien we de groep terug in het Sportpaleis in Antwerpen, deze keer met Christine McVie terug aan boord. Hun laatste studio album 'Say you will' verscheen in 2003, opgenomen zonder McVie. Live waren ze bij ons pas in 2009 te zien, en dat met een simpelweg fenomenaal optreden. Fleetwood Mac zonder Christine McVie is gedreven, intens, duidelijk geïnspireerd door de schijnbaar gekwelde ziel van Lindsey Buckingham, leadgitarist, zanger en onuitputtelijke songschrijver. Toen leek hij te barsten van zijn muziek en drive, en zijn solo's waren van een intensiteit die hij in 2013, toen de groep terug in België speelde, niet kon evenaren. Maar de energie was ook toen opvallend sterk en duidelijk anders dan nu in 2015, wanneer de groep met Christine McVie terug compleet is. Eigenlijk zijn Buckingham, Stevie Nicks (zang) en McVie (keyboard en zang) drie sterke solo-artiesten, elk van hen met hun eigen stijl en hun eigen stemgeluid die duidelijk hoorbaar individueel hun stempel drukken op de verschillende nummers. Er zijn typische Nicks-songs zoals bv. 'Rhiannon', Buckingham-songs zoals 'I'm Afraid' of McVie-songs zoals 'You Make Loving Fun'. Alles staat en valt met de inspiratie van Lindsey Buckingham, dachten we altijd, maar McVie bewijst met deze show duidelijk haar eigenheid en bepaald merkbaar de energie van de show. En die is kalm.
Als uitgesproken Lindsey-fan blijven we daardoor ergens op iets wachten: de gedrevenheid, de onrust, het gekwelde. En het duurt even totdat we het loslaten, ons overgeven aan deze rustige mood en ons laten meevoeren in de betoverende sfeer die door de buitengewoon mooie lichtshow met creatieve videoprojecties gedragen wordt. Christine McVie's stem is bijzonder en door haar background-zang winnen de songs aan volheid en kleur. Ook Stevie Nicks is vanavond nog een stuk beter bij stem dan bij de vorige passage. De drums van Mick Fleetwood en de bas van John McVie vormen de drie solo artiesten tot een eenheid en geven door het voor hen zo typische erg nauwe samenspel dit specifieke, volle Fleetwood Mac-geluid aan de groep. Hiertoe draagt ook de omvangrijke tourband bij. Twee van de extra podiummuzikanten (naast nog drie achtergrondzangeressen) zijn Brett Tuggle op keyboard en gitaar, die nog bij Whitesnake speelde, en Neale Heywood op gitaar, allebei muzikanten die live al heel lang deel uitmaken van de groep en perfect aansluiten op de hoge muzikale kwaliteit die we van Fleetwood Mac kennen. Fleetwood Mac is een veelzijdige groep en ver in de tweede helft van de set komt dan ook toch de drive zijn kop op steken waar we in het begin zo naar verlangden. Lindsey Buckingham die zijn gitaar trouwens zonder pick bespeelt, is een virtuoos, en ook al kennen we hem intenser, met 'Go Your Own Way' heeft hij ons duidelijk te pakken en keert de rust ook in het publiek niet terug. |
Ze gaven ons de nummers die we wilden horen: 'The Chain', 'Don't Stop', 'Big Love', 'Gold Dust Woman', met elk nummer geven ze ons het plezier waarvoor we gekomen zijn. Maar Fleetwood Mac heeft in zijn geheel een iets te brave set gespeeld, geroutineerd, zonder bijzonder uitgesponnen gitaarsolo's die Lindsey eigenlijk in zijn vingers heeft, en zonder ook maar één nieuw nummer. De nostalgicus in ons krijgt waar hij van houdt, maar van het nieuwe materiaal dat ze ondertussen via het internet hadden uitgebracht, krijgen we helaas niets te horen. Achteraf voelen we ons voldaan, maar echt enthousiast zijn we niet. Visueel heeft de show ons geraakt, Mick Fleetwood's drumsolo tijdens het nummer 'World Turning' was zoals altijd indrukwekkend en de muzikale kwaliteit van de groep hoog zoals we het gewend zijn. Maar hoezeer we ook houden van de groep, we misten dit extraatje, die extra dimensie die een groep live over zichzelf kan doen uitstijgen. En zo hopen we dat de comeback van Christine McVie de start is van een nieuwe creatieve periode die ook live zijn vruchten zal afwerpen.
Setlist
Encore:
|