support: garage days - sister sin • 1 april 2015 • de kreun kortrijk
Een kleine maand terug, op elf maart om precies te zijn, konden we in de Kortrijkse Kreun genieten van het schitterend spektakel dat Lordi ons voorschotelde. Deze avond kwam een bijna echte heavy metal legende naar de Kreun afgezakt: Udo Dirkschneider, bijgenaamd “de kleine generaal”.
Maar eerst werden we opgewarmd door het Oostenrijkse Garagedays, een viertal dat heavy metal brengt die ons in feite terug brengt naar de jaren tachtig heavy metal en eigenlijk meer bepaald naar wat het Duitse Accept ons in die tijd te bieden had: uiterst stevige en soms snel gebrachte heavy metal met toch een duidelijk verschil want waar het Duitse Accept de zogenaamde klassiekers uit hun mouw schudde, is het vooral veel goede wil en tonnen speelplezier dat dit viertal recht van spreken heeft. Niet dat dit strakke concert ons echt tegen gevallen is, nee ver van, maar hun nummers als 'Paradise Lost' en 'Piece Of Shit' kunnen gewoonweg niet tippen aan wat we begin jaren tachtig te horen kregen. Maar laat dit viertal nog wat extra ervaring opdoen en misschien komen ze ons ooit verrassen met een super album en super show. Het Zweedse viertal Sister Sin is al een stuk meer bekend in onze contreien. Het kwartet brengt krachtige heavy metal en heeft met vocaliste Liv Jagrell een opmerkelijke frontdame in de rangen. Ze is vrij tenger gebouwd maar schreeuwt met een uiterst krachtige en ietwat rauwe stem haar longen uit haar lijf. Bassist Strandh en drummer Dave Sundberg zorgen voor de stevige traditionele basis, terwijl gitarist Jimmy Hiltula geregeld de kans krijgt om in de spotlight, naast Liv natuurlijk, zijn kunnen te etaleren. Het resulteerde in een uiterst energieke show waaruit ik de volgende nummers de beste, de stevigste, de strakste vond: 'Fight Song', '24 7' en 'Sail North'. Meteen een band die ik graag nog eens terug zou zien op onze podia. |
Daarna was het dan natuurlijk de beurt aan de kleine Udo en zijn kompanen om dit metalfeestje af te sluiten. En zonder echte uitschieters, maar ook zonder zwakke momenten, werd een volle kreun op zijn wenken bediend daar het zestal naast ouder werk ('Metal Machine', 'Untouchable', 'Let Me Out', …) ook nummers uit hun meest recente album bracht. Het titelnummer 'Decadent' was er een van. Maar toch had ik de indruk dat het publiek een beetje op zijn honger bleef zitten, net alsof de vlam niet echt volledig in de pan sloeg. Heeft dit te maken met de weinig inspirerende podium présence van Udo, die niet veel meer doet dan een paar stappen vooruit en achteruit, terwijl hij zijn teksten de zaal in brult? Al staat daar dan de energieke uitstraling van de beide gitaristen en de bassist tegenover die wel een uiterst gemotiveerde indruk nalaten. Maar na zo'n anderhalf hield de band voor bekeken om dan met alle gewel een reeks bisnummers de zaal in te sturen. En … wat blijkt: nu ging het publiek wél volledig uit de bol dankzij 'Brake The Rules' en de van Accept bekende nummers 'Princess Of The Dawn' (dat uiterst vlot meegezongen door het zowat voltallige publiek werd meegezongen), 'Fast As A Shark' (waarvan de “Heidi Hei...”-intro ook al luidkeels werd meegebruld) en de krachtige energieke afsluiter 'Balls To The Wall'. Zodat we misschien wel moeten stellen dat het overgrote deel van het publiek gewoonweg zat te wachten op “oude” Accept-songs om uit de bol te gaan. En zo konden we met een heel goed gevoel deze avond afsluiten en huiswaarts trekken.
Nogmaals bewijst dit concert dat de samenwerking tussen de Kreun en de VZW Alcatraz een geslaagde combinatie is op gebied van clubconcerten, zodat we nu al reikhalzend kunnen uitkijken naar negentien april wanneer Prong en “guests” het Kreun podium zullen onveilig maken. |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2024