Van dit album hebben we nu eens de mening van twee jonge collega's geplaatst. Waarom, omdat het hier toch gaat om een wel bijzonder album...


Julian De Backer
De artiest: naam met bijnaam. De titel: dubbelzinnig. De hoes: een eng gezicht van een man wiens ogen doorboord worden door slangen (of, mogelijk, fallussen). De inhoud: twee elpees, vier kanten (jawel, een recensie-exemplaar op vinyl! Buiten Starman Records en deze Éditions St. Gilles de Rais stuurt helaas geen enkele platenfirma ons platen). Elke plaatkant heeft een afzonderlijke titel; 'Face 1: Georgio "The Dove" Valentino & La Société Des Mélancoliques', 'Face 2: "I Won't Betray You": Hommage À Chuck Berry', 'Face 3: The Astounding 12-String Guitar Of Jorge "El Dovo" Maldonado' en 'Face 4: ? ??????? Jésus ?A?ANIKO?O?OU?O? Sings Piero Ciampi'. Tot de songtitels behoren onder andere: 'I Wish We Were Insects [Edinburgh]', 'Nietzschean Love Theme' en 'Washed-Out World, Or Holidays In The Colonels' Greece'. Tekst staat geschreven in een mix van Frans, Engels, Italiaans en Grieks, soms zelfs afwisselend door elkaar. Al het voorgaande zorgt voor roodflikkerende lichtjes in het brein van uw recensent: ARTY FARTY ALERT!

Jeetje, gewoon was vermoedelijk niet goed genoeg. De hommage aan Chuck Berry bestaat uit 1 nummer, namelijk 'I Won't Betray You'. De track duurt zeventien minuten en beslaat de gehele tweede plaatkant. Doet denken aan 'Get Ready' van Rare Earth. Helaas valt er weinig tot niets van Chuck Berry (of Rare Earth) te herkennen. Het oeuvre van een van de founding fathers van de rock 'n roll is me behoorlijk bekend: 'Promised Land' (meesterlijk door Elvis gezongen voor 'Elvis at Stax'), 'Run Rudolph Run', 'Johnny B. Goode', 'Mean Ole Frisco' etcetera staan hoog in mijn lijstje favoriete rock 'n roll-songs. Maar 'I Won't Betray You' is somber, duister, ongrijpbaar en mysterieus. Opgelet: nooit slecht! Het evoceert de beste progrocknummers, maar: waarom is net dit een hommage aan Chuck Berry? En meer nog, zou de man zelf er blij mee zijn? Hopelijk stuurt het management hem de plaat. Benieuwd naar de reactie van de levende legende (88 and counting).
Ioana Nica
A mysterious and étrange artist of Greek-American origins, who was born in Florida, lived in Detroit, moved to Brussels and performs under an Italian alias … His latest album – a double LP – carries the name of a French philosopher’s book. Four chapters of beautiful music which might unconsciously bring back here and there bits of riffs you may think you recognize from your experience as a music aficionado (Secret Chief 3, Mark Lanegan, Mike Patton …). But these prove to be just random neural connections; there is no place for confusion here: with such spatial background and artistic sensitivity, Georgio 'the Dove' Valentino is one of a kind.

One should not be discouraged by the length of the record – Valentino’s style is pure invitation of diving into a world where the time stops.  Not the kind of music to put on your mp3 player either. Vinyl is the only choice as changing the records is the only temporal segmentation of the audition.

“The reality gets to people who've never seen it up close.”

Face A of the first disc is called “Georgio 'the Dove' Valentino & la Société des Mélancoliques”. Although I believe that any of the 4 LP sides may be listened to independently of one another, this first side is particularly good to start with because it quenching a curiosity: where Tuxedomoon and La Société des Mélancoliques intersect each other. It contains also all the distinctive elements that gives the album a delicate dark specificity: Valentino’s velvety voice and guitar, the hypnotic bass of Patrizia F., Blaine L. Reininger’s violin and Luc van Lieshout’s trumpet. There is a strong cinematographic flavor on this side of the disc.
'I Wish We Were Insects [Edinburgh]', 'Nietzschean Love Theme' en 'Don't Do Me Any Favours' klinken soms wat School Is Cool-achtig, met de subtiele viooltjes en instrumentale tapijtjes. Op plaatkant 3 introduceert Georgio (een hij? een zij? een groep?) 'Jorge "El Dovo" Maldonado'. Vermoedelijk gewoon een vertaalde versie van zichzelf. Ik hoor invloeden van The Doors en The Cure, maar telkens een tikkeltje te moeilijk en te pretentieus. Anders om anders te zijn. Edoch: nooit slecht. De pling-pling-plong gitaarpartij op het einde van 'Washed-Out World, Or Holidays In The Colonels' Greece' is zelfs van een ontroerende, ontwapenende schoonheid.

Bij quasi alle albums zit een boekje, de zogenaamde "liner notes", met achtergrondinfo en soms een voorwoord van de artiest. Bij 'Mille Plateaux' niets van dat alles. Oprecht jammer. Deze ongrijpbare, onbegrijpelijke plaat verdient introductie en duiding. Nu blijft het gissen naar het hoe en het waarom. Vermoedelijk volledig de bedoeling van Georgio Valentino. Zijn site biedt mogelijk enig soelaas.

Wat een frustrerende plaat. Om volledig zelf te ontdekken, op eigen risico. Aanbevolen, dus.

When a record features a strange artist's name, four subtitles for each record side and weird song titles in four languages, there is a blinking light that never goes out inside this reviewer's head: ARTY FARTY ALERT! The music ain't bad, though, with echoes from School Is Cool (in the violin parts), The Cure and The Doors. The pling-plong guitar at the tail end of 'Washed-Out World, Or Holidays In The Colonels' Greece' is touching and endearing. Why dedicate the second side of the first platter to a 17-minute epic called 'I Won't Betray You: Hommage À Chuck Berry' when there's nothing remotely resembling Chuck Berry (whose output isn't unfamiliar to me)? Georgio Valentino (a he? a she? a group?) offers no explanation whatsoever. No liner notes, no introduction, no preface. He/she/them let(s) the music speak, which is commendable and special, but also frustrating. Guess the 'Why?' question won't be answered any time soon. Recommended though.

Julian De Backer (3)
Editions St.-Gilles de Rais - Zonder Nummer - Eigen Beheer
“I Wish We Were Insects” is evoking swarms behavior and has a devilish science-fiction preaching at the end.  “Don’t Do Me Any Favours” brings in the perspective of a classic psychological thriller, through a combination between the sound of the 60s’, movie speeches and threatening lyrics. Nevertheless, “The Gift of Fury” and “Mille Plateaux” reach the same effect just instrumentally.

“What Chuck Berry said”

The second side – FACE 2 - "I Won't Betray You" (Hommage à Chuck Berry) – is definitely nothing one might expect from a track called Hommage à Chuck Berry.  It’s a sexy and deranged love song, twice orgasmic within its 17 minutes length. Inspired by a true story, it captures the twisted blessed feeling which can exist behind socially unaccepted fascinations. A beautiful undertaking of explaining the instinctive irresistibleness.

“I could unfold my wings, I'd be a frightening beast”

Part 3 – FACE 3 - The Astounding 12-String Guitar of Jorge 'el Dovo' Maldonado
– retakes two songs featured on first LP: the record’s opening track “I Wish We Were Insects” and the album title track “Mille Plateaux”, but in unique interpretations, as improvised variations.  Even more amazing is “Nietzschean Love Theme” which presents itself as a melancholic attempt of healing from a broken heart and building hope of recovery. Except for the very suggestive ending… “Washed-Out World” is probably, musically speaking, the most cheerful track of the entire record, a romantic repetitive guitar ballad, but it has its shadows in the lyrics. “Bête Noire” starts as a lyrical invitation to introspection and breaks away in a fanfare flourish.   

“Questa vita è corta, è scritto sulla pelle.”

Face 4 – FACE 4 - ? ??????? Jesús ??π???????π????? Sings Piero Ciampi
– is Valentino’s Mondo Cane but without the glamour, orchestras or choirs. It wouldn’t hurt listening to the original versions beforehand, for maximum effect and surprise. Valentino’s musical arrangements are unexpected and delightful, a true avant-garde transformation.

There is probably at least one concept hidden beyond each song. Each new audition brings along new understandings, more nuances, richer, deeper and clearer than the previous. If you plan falling in love with a fine piece of art, here it’s your record. All you need to do is finding a Sunday afternoon. The rest has been exquisitely taken care of.


More information and online audition: http://georgiothedovevalentino.com/

Recorded at various locations in Belgium, France, the Netherlands, Scotland and the United States

Artwork: Steven Johnson Leyba

Performed by:
Georgio 'the Dove' Valentino - voice, guitar, organs, atmospherics
Patrizia F. - bass guitar
Benjamin Meunier - drums, percussion
with: Blaine L. Reininger - violin, viola, backing vocals and Luc van Lieshout - trumpet, flugelhorn and special guest contributions by Alexandre Alquier, Daan Arisz, Jeff F, Gilles Le Guen, Sissy Kotsoni, DC Shell, Todor Stefanov, Joost Verhagen, Lars and Niels van der Weiden, Zack Williams and Richie Wohlfeil.

Ioana Nica