8 oktober 2015 • MOD, Hasselt
‘Rauwe stem, coherente band, sterke songs en nérgens overdadig’
Het zeventiende concertseizoen van Move2blues werd donderdag afgetrapt met een optreden van de Ierse zangeres-gitariste Grainne Duffy. Ze was al eens eerder op onze podia te bewonderen, maar dit was het enige concert in België voor deze toer. Sympathiek bedankte de aanwezigen meerdere malen voor hun komst. Twee studio-cd’s en een live-album staan al op haar palmares, en daaruit putte ze dan ook bewust en zorgvuldig.
Met akoestische gitaar om de nek en begeleidt door een relaxt ogende en goed klinkende band zet ze een Bonnie Raitt-achtige rootsrocker in. Ze heeft een zeer vergelijkbare stem, met eenzelfde rauw randje, maar met een iets groter bereik. Meteen valt op hoe goed deze band op elkaar ingespeeld is. Geen egotrippers, maar muzikanten die luisteren en elkaar volgen waar nodig, die niets volproppen of overdadig invullen. Alles blijft goed gedoseerd. De sound, het volume en de balans staan goed. Er is nergens een storende factor te bespeuren. Het is een genot om naar te luisteren. Ook het melancholische, door akoestische gitaar gedreven ‘What more can I do’ van haar tweede album ‘Test of time’ overtuigt. Bij het vierde nummer switcht ze naar de elektrische gitaar en trakteert haar publiek op een groovende bluesshuffle. En ook in die stijl staat ze haar spreekwoordelijke mannetje. Deze vrouw weet echt waarmee ze bezig is. Ze zingt en speelt met een klaarblijkelijk gemak. Ook erg krachtig is de uitvoering van ‘Each and everytime’, compleet met slide en rauwe vocale uithalen. Ook ‘Let me in’ een Stones-achtige rocker, en zoals ze zelf zegt, het door The Allman Brothers geïnspireerde ‘I don’t know why’ gaan erin als bier in een dorstige keel. Duffy’s gitaarsolo klinkt hemels. De band die haar al sinds haar jeugd inspireerde was Peter Green’s Fleetwood Mac en vanuit die invloed schreef ze de slowblues ‘Good lovin’ had to die’. Daarin speelt ze een prachtig getemperde solo, mooi en zorgvuldig opgebouwd. |
Na een nieuwe funky rocker die op haar volgend jaar te verschijnen album zal komen, sluit ze de eerste set af met het funky ‘Voodoo woman’ waarin alle bandleden een solo krijgen.
Een kwartier later staat ze alweer op de planken van het oververhitte Muziek-o-droom zaaltje. Als de eerste set nog wat ingetogen was, komt Grainne en haar band in de tweede set helemaal los en dat heeft ook een aanstekelijke invloed op de aanwezigen. Het enthousiasme van band en publiek stijgt met elke noot. ‘Bring it all together’ van haar eerste album, met een korte, maar zeer krachtige solo van Duffy maakt indruk. Daarna speelt ze een stampende blues en er volgt met ‘Sweet sweet baby’ zelfs een heus reggaenummer, dat terug te vinden is op het ‘Test of time’-album. Duffy krijgt haar publiek aan het klappen en zingen. Ze weet hoe ze een zaal moet entertainen en meekrijgen. Maar wie ooit in Ierland verbleef, weet dat het Ierse pubcircuit geen gemakkelijke leerschool is. Maar deze dame slaagde met grote onderscheiding, dat staat buiten kijf. Het overbekende ‘I’d rather go blind’ (Etta James) is een song die al zo vaak miserabel is gecoverd dat je steeds je hart vasthoudt als een artiest het aankondigt. Maar Grainne bewijst dat het ook positief kan uitvallen. Sterker nog, het is het ultieme kippenvelmoment van de avond. De cover is dynamisch en gecontroleerd. Allemaal in functie van de song. Duffy en haar band hebben begrepen waar het om draait, sterke songs en dynamiek! “Ik droomde er als kind al van om over heel de wereld op te treden in hete en zweterige clubs en zalen als deze. En nu sta ik hier! It’s a dream come true’. Ze sluit vervolgens de set af met een Frankie Miller-achtige rocker. Bissen doet ze met Bob Dylans ‘I shall be released’ en de titeltrack van haar tweede album ‘Test of time’. Grainne Duffy gaf een zeer geslaagd concert en opende daarmee het nieuwe Move2blues-seizoen 2015-2016. |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2025