28 november 2015 • Cultuurcentrum De Breughel, Bree
Guido Belcanto is ondertussen een vaste waarde geworden in het cultuuraanbod van de Breughel. Voor hem is het iedere keer weer een stukje thuiskomen waar het publiek hem massaal verwelkomt. En dat was nu niet anders. Voor een uitverkochte zaal, mocht Belcanto zijn recentste album ‘Cavalier Seul’ voorstellen. Guido behoort al jaren tot de beste artiesten die het Nederlandstalige lied vertegenwoordigen. Nietszeggende teksten zijn niet aan hem besteed. Neen, dan zoekt hij het liever in de persoonlijke levenssfeer, over onderwerpen waar ieder van ons wel ooit eens mee in contact komt.

Het mooie van een relatie, maar ook de schaduwzijde ervan hebben geen geheimen voor Guido. Nummers als ‘Ik Was Blind’ en ‘Geef Me Liefde’ zijn maar enkele van de pakkende songs die ‘Cavalier Seul’ vullen.
Met opener en titeltrack van het album, wist hij het publiek van in het begin te boeien. Guido is een vat vol emoties. Of de song nu een liefdevolle of eerder een sombere ondertoon heeft, Guido weet die gevoelens steeds met veel overtuiging te brengen. Recensenten zeggen vaak dat een artiest ‘in zijn songs zit’. Wel als er één iemand in het Nederlandstalige repertoire is op wie dit van toepassing is, dan zeker Guido Belcanto. Ook het passioneel hoogoplopende, van Balkaninvloeden doordrongen‘La Passionaria’ was een kolfje naar zijn hand. Het nummer kreeg nog extra glans door een formidabele vioolsolo. Belcanto is tevens een sociaalvoelend mens. Niet altijd liep zijn leven over rozen, waardoor hij aandacht kreeg voor mensen die door onze, vaak niet fraai handelende maatschappij, aan de kant worden geschoven. Met ‘Op De Pechstrook Van Het Leven’ wist hij deze gevoelens op een schitterende manier muzikaal te vertolken. Nog zo een hedendaags probleem is de eenzaamheid. Guido weet er alles van en sloeg met ‘Zeg Ben Jij Ook Zo Eenzaam’ dan ook spijkers met koppen. Zelfs seksualiteit is geen probleem voor hem, wat hem inspireerde voor de song ‘Post-coïtale Blues’.
En deze blues zou geen blues zijn zonder de knappe indringende slidegitaar van Geert Hellings. Blues van Italiaanse aard kwam dan weer aan bod in ‘Rome Bij Nacht’. Met de huidige terreur wordt het leven hoe langer hoe kostbaarder. ‘O Wat Een Mooie Dag’ stond dan wel niet op de setlist, maar Guido vond dat het nummer niet mocht ontbreken. ‘Summer Wine’ was een hit voor Lee Hazlewood en Nancy Sinatra. Guido vertaalde het in ‘Toverdrank’ dat hij samen met An Pierlé op plaat zette. Tijdens zijn concerten vraagt hij steeds een plaatselijke zangeres voor de uitvoering van dit nummer.

Ook in Bree deed hij dat en dat lukte aardig. Trouwens wij vonden dat de begeleiding deze van Hazlewood en Sinatra ruimschoots oversteeg. Een eervolle vermelding gaat dan ook uit naar de voltallige band, voor hun mooie,vaak countryachtige begeleiding gedurende de ganse show. Naar het einde van het optreden deed Guido met ‘Na De Dood Keren Wij Weer’ beroep op het zangtalent van het publiek, dat deze vraag niet onbeantwoord liet. ‘Plastic Jesus’, waarin een solo op staande bas van Jasper Hautekiet en drumsolo van Maarten Moesen, luidde het einde in. Het publiek liet Guido echter niet zomaar gaan. Met ‘Vlammetjes’, ‘Op Het Zeildoek Van De Botsauto’s’ en de ultieme slow ‘Plastic Rozen Verwelken Niet’ viel het doek over een formidabel optreden. Bedankt Guido Belcanto en muzikanten, en bedankt Cultuurcentrum De Breughel.