17 mei 2015 • De Casino Sint-Niklaas
Het ‘Hammond’ orgel viert zijn 80ste verjaardag en dat wordt hier in De Casino met een heus Hammond ‘Fest’ in de bloemetjes gezet, een event dat tevens werd opgenomen in de reeks van de VW Spring Sessions. Centraal tijdens dit festival staat ook ‘Two Tons Of History’ een unieke expositie die is samengesteld door Benjamin Massy en modellen herbergt uit de jaren 40-tig. Ook zijn er shows van het James Taylor Quartet uit de UK, de Italiaanse toetsenman Paolo Apollo Negri en zijn Link Quartet en een showcase met onze Belgische pionier André Brasseur. Ook diverse jazz en bluesensembles onder leiding van Dirk Van der Linden, JJ Louis, Nick Puylaert en Chris Kukulies zullen de aanwezigen laten genieten van de typische Hammond-sound met een diversiteit uit verschillende repertoires van de internationale scene.
Laurens Hammond was een ingenieur en uitvinder die in 1895 in de staat Illinois werd geboren. Tot één van zijn meest gekende uitvingen behoort uiteraard het ‘Toonwielorgel’ beter gekend als het Hammond Orgel waar hij wereldberoemd door is geworden. We schrijven 1933 toen deze Laurens Hammond een tweedehands piano kocht en begon te ontleden. Zijn experimenten leverden de ‘tonewheelgenerator’ op en reeds in 1934 nam hij er een patent op en enkele maanden later namen diverse muzikanten kennis van dit orgel en na eerst de Amerikanen zou later ook de ganse wereld volgen. Ondertussen is dit Hammondorgel legendarisch geworden door zijn typische kenmerken als de ‘drawbars’ en de roterende vibrato in de Lesliebox alsook zijn herkenbare ‘key click’. Nu is dit orgel niet meer weg te denken uit de moderne muziekgeschiedenis en kende een heuse revolutie in de jazz, blues, soul en gospel wereld. Wie kent er niet namen als Jimmy Smith, Jimmy McGriff, Rhoda Scott, Dr. Lonnie Smith of namen uit de pop als Steve Winwood en Dave Greenslade. Ook wereldberoemd geworden met zijn Hammondorgel is zonder meer Booker T Jones die met zijn MG’s een hele waslijst internationale hits scoorde. Reeds rond 10 uur in de morgen aangekomen in De Casino en al onmiddellijk komen de warme klanken van Hammond klanken je tegemoet. Nummers uit vervlogen tijdstippen maar die nog fris in het geheugen liggen. De sound die wel elke muziekliefhebber moet raken en daardoor zijn we wat blij dat we hier vandaag een ganse voormiddag, namiddag en avond kunnen genieten van wel het grootste merk onder de keyboards. Duizendmaal thx natuurlijk ook aan Benjamin Massy die hier in zijn thuisbasis dit event mag ondersteunen met zijn meer dan indrukwekkende verzameling Hammondorgels die hier zijn tentoongesteld. Op het podium staan 2 ‘beesten’ en ‘B3’ en een ‘Model A’ en deze laatste is zowat het pronkstuk van Mr. Massy want dit is één van de vijf exemplaren die in 1935 samen met Laurens Hammond op de Queen Mary de oversteek maakten richting Engeland en daar zou iedere liefhebber fier op zijn al zal het voor de meesten blijven bij een droom. Stipt om 11.00 is het dan het grote moment dit event en dat is het aantreden van de eerste van de acht Hammond spelers die hier vandaag hun opwachting komen maken en dan beginnen we met het ‘Triple Eight Trio’ waar Nick Puylaert de B zal bedwingen. Dit trio bestaat uit leden van dezelfde generatie met naast Nick op gitaar Tim Finoulst en aan de drums Jelle Van Giel. We worden meteen ondergedompeld in de sfeer van de rokerige jazzclubs van weleer als is dit hier niet het geval want de airco werkt hier perfect en roken mag dan al lang niet meer dus laten we ook op deze morgen de whiskey maar aan de kant en houden we het bij een koffie. De sfeer waarvan ik thuis verschillende ‘live’ albums heb in mijn collectie en wanneer dit ‘Triple Eight Trio’ aanzet met ‘The Champ’ is het gewoon ogen dicht en dromen we dat hier Jimmy Smith en Wes Montgomery voor ons aan het spelen zijn. Het zijn uiteraard niet allemaal klassiekers die we te horen krijgen en met nummers als ‘Strong Woman’ van Tim Finoulst en ‘Become The 5th’ van drummer Jelle doet het uiteraard deugd dat ook onze nieuwste generatie van jazzartiesten nog voldoende aandacht hebben voor wat funky stuff. Na het eerste concert is het meteen aanschuiven voor een showcase van Dirk der Linden die graag op alle vragen over technische aangaande ‘het merk’ wil antwoorden met de bijhorende demonstratie en daarbij valt op dat er nog meer dan behoorlijk interesse is voor Hammond. Het 2de trio dat vandaag mag aantreden is Chris Kukulies en het Happy Hammond Trio en zij komen uit Duistland als ligt Aken maar een boogscheut van hier. Wederom ondergedompeld in de warme en herkenbare grooves die het Hammondorgel voortbrengt en wat moet dit heerlijk zijn geweest als je concerten hebt kunnen meemaken van meesters als bijvoorbeeld Dr. Lonnie Smith of Brother Jack McDuff. Met P. Venturi aan de gitaar openen ze met ‘Killing Girl’ waarna enige medewerking wordt gevraagd aan het publiek voor het brengen van ‘Eight Counts For Rita’ van Jimmy Smith. Met een eigen arrangement van ‘Bluesette’ brengt deze Christophe Kukulies ook een hulde aan onze grote Toots Tielemans. Nog een ‘boogaloo’ en eentje van Jimmy Smith en met ‘Sunny’ van Bobby Hebb zit de passage van The Happy Hammond Trio er hier ook op. Dirk Van der Linden moet zijn showcases laten voor wat ze zijn want rond 14.30 moet hij aan het werk met zijn trio dat bestaat uit Swa Mercelis op gitaar en Dirk Dergent aan de drums. Alvorens we kunnen genieten van de kunde van Dirk krijgen we van ‘professor’ Massy nog enige toelichting van wat er op het grote podium allemaal ter beschikking staat voor de artiesten en geloof me dat was het een en het ander. Benjamin M. probeerde nog iedere Hammond speler die moet aantreden uit de dagen om het ‘Model A’ eens onder handen te nemen maar ook Dirk liet deze gelegenheid aan zich voorbijgaan en koos wijselijk voor de B3 met de Leslie 122. |
Dirk
Van der Linden is hier in België verdeler van het Hammond orgel en het
is dan niet meer dan normaal dat we hier iemand aan het werk zien die
het iconisch orgel volledig onder de knie heeft en meteen met ‘Back To
The Chicken Shack’ daalt Jimmy Smith terug neer om zijn geest hier te
laten ronddwalen. Ook Dirk Van der Linden heeft met zijn nummer ‘She’
een werk geschreven voor het Hammondorgel al weten we nu nog niet of het
misschien voor vrouwtje lief zou kunnen zijn? Na nog een bluesje heeft
ook dit Dirk Van der Linden Trio zijn werk gedaan en rest er ons terug
een 45 minuten pauze om nog eens vol bewondering te gaan rondkijken in
deze snoepwinkel voor keyboardplayers.
Kwart over vier en nog maar eens een bekende Hammond speler van bij ons in de persoon van Jo Reniers die hier met zijn JJ Louis Quartet ons een trip naar de ‘souljazz’ deed beleven. Samen met Geert Mariën aan de drums, Ramsi Irani op gitaar en Stefan Toons met de saxofoon beginnen zij aan het concert met ‘Turtle Walk’ van Lou Donaldson. We moeten niet al te lang wachten op mijn ‘all time favorite’ en dat is Jimmy McGriff zijn ‘All About My Girl’ en het wordt hier verdomd moeilijk voor sommigen om te blijven stilzitten. JJ Louis en zijn Quartet brengen nog pareltjes als ‘Autumn Leaves’ en ‘Caravan’ maar de zaal beleeft zonder twijfel een hoogtepunt als Booker T hier met zijn MG’s de temperatuur de hoogte injagen met ‘Green Onions’… Na de knappe performantie van het JJ Louis Quartet kregen we nu met Kriminal Hammond Inferno een totale ommezwaai. Deze mannen kun je niet onder een categorie qua muziek labelen. Bestaande uit Simon Rigot (Diabolik Sim) en als de man achter de ivoren toetsen en drummer Kriminal Dan hadden vandaag een bassist (en knoppenman) bij en dus niet meer Sarah als de Voice. Ze halen voornamelijk hun inspiratie uit grote voorbeelden als Iron Butterfly, Vincent Crane van The Crazy World of Arthur Brown en wat ingrediënten van Brian Auger. Ze verschenen in bizarre pakjes en hun muziek was al even bizar te noemen. Flarden van ‘Also Sprach Zarathustra’, en wat smaakmakertjes van Sam The Sham’s ‘Wooly Bully’ vormden de basis voor hun set. Met een ingekorte versie van het supernummer ‘In-A-Gadda-Da-Vida’ (wie kent dat nu niet?) van Iron Butterfly en uiteindelijk nog een vreemde versie van Arthur Brown’s ‘Fire (maar dit keer zonder de olievlam op zijn hoofd én instrumentaal) kregen we toch maar een ietwat flauwe présence en de bassist was voornamelijk bezig met een bord met gadgets waarmee hij soms tot vervelens toen speciale muzikale effecten door de luidsprekers joeg. The Link Quartet uit Italië was dan weer geheel andere koek. Met Paolo ‘Apollo’ Negri (keys), Renzo Bassi (bass), Marco ‘Mayo’ Murtas en Albert ‘Pato’ Maffi kregen, we een meer samenhangend geheel te verwerken. Blijkbaar was ik niet de enige die hier zo over dacht want het publiek ging haast uit de bol bij de tonen van o.m. ‘Taxman’ van The Beatles en ‘Turtle Walk’ van Lou Donaldson. Dit was al ietwat steviger werk maar ook meer dansbare muziek. Als afsluiter hoorde ik nog flarden van ‘Sunshine Of Your Love’ die ze hadden verweven in een ander nummer waarvan de titel me ontsnapte. Maar het merendeel van het publiek was blijkbaar toch gekomen voor onze nationale Hammondtrots André Brasseur. Hij deed het vandaag helemaal alleen met zijn B3 en zijn multisoundkeyboard. Voor wie Brasseur nog niet zou kennen. Hij had een grote hit met zijn ‘Early Bird’ uit 1965 dat verscheidene maanden in de hitparade bleef hangen maar wat blijkbaar velen niet weten is dat hij in 1968 de schitterende single ‘The Duck’ (zie video) uitbracht en dat was een van de platen die het meest gedraaid werd in de toenmalige ‘dancings’ (later werden dat ‘discotheken’ genoemd, bah wat een woord) maar ook de flipside van deze sterke single ‘Fugue To A Lonesome Heart’, een meer ingetogen nummer, werd in die danstempels grijs gedraaid. Net voor André het podium opging vroeg ik hem of hij dat nummer zou willen spelen en wat gebeurde er… hij opende zijn set met de klanken van ‘The Duck’ waarvoor dank André. Meer goodies volgden in de vorm van ‘Early Bird’ en veel andere dansnummers die Brasseur in zijn setlist steeds verweeft. Vooraan het podium werden de tafeltjes weggeruimd en kon er naar hartelust gedanst worden, helaas gebeurde dat niet want het publiek schoof schorrevoetend gewoonweg vooraan tegen het podium. Opmerkelijk was dat er alleen voor de set van Brasseur ook een televisieploeg ter plaatse was. Maar André Brasseur tenvolle genieten is met een backing band waarin de drums, de bass en wat koperblazers bij sommige nummers sterker tot uiting komen. Laatst dat ik hem met een band zag was tijdens een langvervlogen editie uit het reeds terziele gegane ‘The Golden Years’ in het Antwerpse Sportpaleis. Als afluiter kregen we het James Taylor Quartet en verwar de man niet met de Amerikaanse singer-songwriter met dezelfde naam want je zou wel eens bedrogen kunnen uitkomen. Ondertussen was dit laatste onderdeel een beetje van het schema afgeweken. Taylor kennen we nog van zijn band The Prisoners toen die de handdoek in de ring wierpen omwille van het overkop gegane platenlabel Stiff Records. Van dit quartet kregen we een leuke set waarin de woorden funky, acid en roots zeker niet mogen ontbraken. Gezien alles al wat uit de hand was gelopen werd het tijd om te vertrekken en vreemd genoeg kwam Taylor tot de vaststelling dat ze dit soort festivals in Engeland niet kennen. Hij vroeg de organisator bij wijze van grap om dit eens te komen overdoen in Groot-Brittannië. Waarom niet, moet de brave man gedacht hebben. Hammond Fest 2015 was een leuk initiatief waarin diverse muziekstijlen het met elkaar konden vinden maar de rode draad was natuurlijk het Hammondorgel. |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2025